Stała grawitacji

Stała grawitacji (oznaczenie: G) – stała fizyczna służąca do opisu pola grawitacyjnego. Jako pierwszy wyznaczył ją Henry Cavendish. Obecnie używana wartość została opublikowana w 2018 roku przez Komitet Danych dla Nauki i Techniki (CODATA) i wynosi:

$G=6{,}67430(15)\cdot 10^{-11}\operatorname {\frac {m^{3}}{kg\,s^{2}}} ,$

gdzie: s – sekunda, m – metr, kg – kilogram.

W astronomii użytecznie jest wyrazić stałą grawitacji jako:

$G=4{,}3\cdot 10^{-3}\operatorname {\frac {pc}{M_{\odot }}} \left(\operatorname {\frac {km}{s}} \right)^{2},$

gdzie $\mathrm {M} _{\odot }$ to masa Słońca, zaś pc – parsek.

Zgodnie z prawem powszechnego ciążenia Newtona, dwa ciała punktowe (tzn. takie, że ich wzajemna odległość jest większa od ich własnych rozmiarów) o masach $m_{1}$ i $m_{2},$ odległe o $r,$ działają na siebie z siłą, której wartość wynosi:

$F=G\,{\frac {m_{1}\,m_{2}}{r^{2}}}.$

Wzór ten można stosować również dla ciał o symetrii sferycznej. Wówczas $r$ oznacza odległość pomiędzy środkami tych ciał.

Dla elektronów oddziaływanie grawitacyjne można uważać za egzotyczne ultrasłabe kulombowskie przyciągające oddziaływanie elektromagnetyczne (elektrostatyczne) 20. rzędu w stałej struktury subtelnej $\alpha .$ Jak łatwo sprawdzić zachodzi związek, który to wyraża

$G={\frac {4}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}{\frac {\hbar c}{m_{e}^{2}}}\alpha ^{21}=1{,}30923\cdot {\frac {\hbar c}{m_{e}^{2}}}\alpha ^{21}=6{,}67433\cdot 10^{-11}\operatorname {\frac {m^{3}}{kg\,s^{2}}} ,$

lub inaczej wprost

${\frac {G{m_{e}^{2}}}{r^{2}}}={\frac {4}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}{\frac {e^{2}}{4\pi \varepsilon _{0}r^{2}}}\alpha ^{20},$

definiujący też tzw. silną stałą grawitacji dla elektronu

$G_{s}={\frac {4}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}{\frac {\hbar c}{m_{e}^{2}}}=4{,}98811\cdot 10^{34}\operatorname {\frac {m^{3}}{kg\,s^{2}}} .$

Kładąc $r={\bar {\lambda }}_{C}$, gdzie ${\bar {\lambda }}_{C}=\lambda _{C}/2\pi$ jest zredukowaną komptonowską dlugoscią fali, i przepisując równość w języku energii

${\frac {G{m_{e}^{2}}}{{\bar {\lambda }}_{C}}}={\frac {4}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}{\frac {\hbar c}{{\bar {\lambda }}_{C}}}\alpha ^{21},$

otrzymujemy energię grawitacyjną oddziaływania dwóch elektronów względem nieskończoności w odległości równej zredukowanej komptonowskiej dlugości fali w postaci poprawki promienistej typu przesunięcia Lamba w elektrodynamice kwantowej jako

$E_{G}({\bar {\lambda }}_{C})=-{\frac {4}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}\alpha ^{21}m_{e}c^{2},$

tzn. względem energii spoczynkowej elektronu.

Wynik ten można otrzymać w ramach kwantowej teorii cząstek elementarnych w teorii wszechświata pięciowymiarowego. Daje ona odwrócone spektrum Rydberga cząstek elementarnych o masach $m_{n}$

$G={\frac {1}{2n^{2}}}{\frac {\hbar c}{m_{n}^{2}}},$

tzn. dla elektronu jako bardzo niskoenergetycznego wzbudzenia próżni

$n\approx \left({\frac {1}{\alpha }}\right)^{\frac {21}{2}}{\sqrt {\frac {3{\sqrt[{38}]{2}}}{8}}}\approx 16894315429949215866880.$

Podobne choć trochę odchylone od wartości CODATA i bardziej skomplikowane wyrażenie znaleziono też z prostych rozważań geometrycznych jako :

$G=4\pi ^{2}\alpha ^{2}e^{-{\frac {1}{{\sqrt {2}}\alpha }}}{\frac {\hbar c}{m_{e}^{2}}}=6{,}6202087\cdot 10^{-11}\operatorname {\frac {m^{3}}{kg\,s^{2}}} ,$

ustanawiające równanie nieliniowe na przybliżoną wartość stałej struktury subtelnej:

${\frac {1}{3{\sqrt[{38}]{2}}}}\alpha ^{19}=\pi ^{2}e^{-{\frac {1}{{\sqrt {2}}\alpha }}}.$