Dei Filius: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m revert - edycje Wizytatora naruszały ponadczasowość stylu, a kanon był tendencyjnie wybrany. Znacznik: Ręczne wycofanie zmian |
Anulowanie wersji 64573743 autorstwa Mario58 (dyskusja) Przywracam swoją edycję i po prostu usunę ten rzekomo tendencyjnie wybrany kanon. On najlepiej oddawał treść dokumnetu. Dlaczego poprzeni cytat nie był tenedencyjny. Znacznik: Anulowanie edycji |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Dei |
'''Dei filius''' – [[Konstytucja apostolska|konstytucja dogmatyczna]] o wierze katolickiej ogłoszona 24 kwietnia 1870 roku przez [[Sobór watykański I]], skierowana przeciw błędom doktrynalnym, a także przeciw racjonalizmowi i [[fideizm]]owi. |
||
Dokument porusza cztery kwestie: |
Dokument porusza cztery kwestie: |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
# O wierze i rozumie. |
# O wierze i rozumie. |
||
Zdaniem [[Georges Minois|Georgesa Minois]] w konstytucji "Dei filius" została uroczyście potwierdzona tradycyjna doktryna, która do dzisiaj stanowi podstawę relacji [[Kościół katolicki]] - [[nauka]]<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Georges Minois |tytuł = Kościół i nauka. Dzieje pewnego niezrozumienia |data = 1996 |wolumin = II - Od Galileusza do Jana Pawła II |miejsce = Warszawa |s = s. 224}}</ref>. Dokument ustala następujące zasady: |
|||
W dokumencie zwrócono uwagę, że nie ma sprzeczności między wiarą a rozumem. |
|||
* [[Wiara (chrześcijaństwo)|Wiara]] i [[rozum]] zawsze sobą zgodne; nie może być między nimi sprzeczności. |
|||
* Złudzenie sprzeczności może wynikać ze złego przedstawienia dogmatu lub niepoprawnego rozumowania. |
|||
* Wszelkie rezultaty naukowe sprzeczne z wiarą są fałszywe i Kościół musi je odrzucić. |
|||
* Poszczególne nauki mają swobodę stosowania swoich metod, ale Kościół musi czuwać, aby nie popełniały błędów sprzecznych z wiarą. |
|||
* Wiara i rozum wspierają się wzajemnie i uzupełniają: rozum potwierdza prawdziwość wiary, a wiara chroni rozum od błędów. |
|||
* Wiara stoi ponad rozumem. |
|||
* Kościół nie zwalcza nauki ani [[Technika|techniki]]. |
|||
* Doktryna wiary została objawiona w kształcie niezmiennym raz na zawsze; wykluczona jest jakakolwiek ewolucja [[Dogmat|dogmatów]]; posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu dogmatów, a nie ich dostosowywaniu do zmian w świecie; decyzje Kościoła są nieomylne<ref name=":0" />. |
|||
Zgodnie ze zwyczajem do dokumentu są dołączone tzw. kanony, w których użyto formuły klątwy wobec zakazanych twierdzeń. Kanon 2 odnoszący się do rozdziału IV mówi: |
|||
{{Cytat |
{{Cytat |
||
|treść = „Gdyby ktoś mówił, że nauki ludzkie można uprawiać z taką swobodą, że ich twierdzenia, nawet gdyby się sprzeciwiały nauce objawionej, mogą być przyjęte jako prawdziwe, a przez Kościół, nie mogą być odrzucone – niech będzie wyklęty” |
|||
|treść = „Wiara i rozum nie tylko nie mogą nigdy pozostawać w niezgodzie, ale się wzajemnie wspomagają, gdyż prawy rozum ukazuje podstawy wiary, a oświecony jej światłem oddaje się wiedzy w sprawach Bożych.” |
|||
|autor = |
|autor = |
||
|źródło = Dei filius - Kanony IV, 2 |
|||
|źródło = Dei Filius 51<ref>{{Cytuj | url=http://szafarze.kuria.zg.pl/Dokumenty/deifiliusSVI.htm | tytuł=Kongregacja Ds<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=szafarze.kuria.zg.pl | data dostępu=2020-07-08}}</ref> |
|||
|styl = środek |
|styl = środek |
||
}} |
}} |
||
Konstytucja podkreślała, że zgodnie z doktryną Kościoła katolickiego rozum zajmuje pozycję niższą w stosunku do wiary, gdyż nie wolno mu przekraczać granic wyznaczonych przez dogmaty<ref>{{Cytuj |autor = Georges Minois |tytuł = Kościół i nauka. Dzieje pewnego niezrozuzmienia |data = 1996 |wolumin = II - Od Galileusza do Jana Pawła II |miejsce = Warszawa |s = s.225}}</ref>. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
== Linki zewnętrzne == |
|||
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-i/260-konstytucja-dogmatyczna-o-wierze-katolickiej-dei-filius.html |
|||
[[Kategoria:Historia Kościoła katolickiego]] |
[[Kategoria:Historia Kościoła katolickiego]] |
||
[[Kategoria:Konstytucje apostolskie]] |
[[Kategoria:Konstytucje apostolskie]] |
||
Wersja z 18:14, 18 wrz 2021
Dei filius – konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej ogłoszona 24 kwietnia 1870 roku przez Sobór watykański I, skierowana przeciw błędom doktrynalnym, a także przeciw racjonalizmowi i fideizmowi.
Dokument porusza cztery kwestie:
- O Bogu stworzycielu wszystkich rzeczy.
- O objawieniu
- O wierze
- O wierze i rozumie.
Zdaniem Georgesa Minois w konstytucji "Dei filius" została uroczyście potwierdzona tradycyjna doktryna, która do dzisiaj stanowi podstawę relacji Kościół katolicki - nauka[1]. Dokument ustala następujące zasady:
- Wiara i rozum zawsze sobą zgodne; nie może być między nimi sprzeczności.
- Złudzenie sprzeczności może wynikać ze złego przedstawienia dogmatu lub niepoprawnego rozumowania.
- Wszelkie rezultaty naukowe sprzeczne z wiarą są fałszywe i Kościół musi je odrzucić.
- Poszczególne nauki mają swobodę stosowania swoich metod, ale Kościół musi czuwać, aby nie popełniały błędów sprzecznych z wiarą.
- Wiara i rozum wspierają się wzajemnie i uzupełniają: rozum potwierdza prawdziwość wiary, a wiara chroni rozum od błędów.
- Wiara stoi ponad rozumem.
- Kościół nie zwalcza nauki ani techniki.
- Doktryna wiary została objawiona w kształcie niezmiennym raz na zawsze; wykluczona jest jakakolwiek ewolucja dogmatów; posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu dogmatów, a nie ich dostosowywaniu do zmian w świecie; decyzje Kościoła są nieomylne[1].
Zgodnie ze zwyczajem do dokumentu są dołączone tzw. kanony, w których użyto formuły klątwy wobec zakazanych twierdzeń. Kanon 2 odnoszący się do rozdziału IV mówi:
„Gdyby ktoś mówił, że nauki ludzkie można uprawiać z taką swobodą, że ich twierdzenia, nawet gdyby się sprzeciwiały nauce objawionej, mogą być przyjęte jako prawdziwe, a przez Kościół, nie mogą być odrzucone – niech będzie wyklęty”
Dei filius - Kanony IV, 2
Konstytucja podkreślała, że zgodnie z doktryną Kościoła katolickiego rozum zajmuje pozycję niższą w stosunku do wiary, gdyż nie wolno mu przekraczać granic wyznaczonych przez dogmaty[2].
Przeszło 100 lat później tą samą kwestią relacji wiary i rozumu zajął Jan Paweł II w encyklice Fides et ratio.