Kartaczownica Billinghurst-Requa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m int. |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Kartaczownica Billinghurst-Requa''' (ang. ''Billinghurst-Requa Battery Gun'') – amerykańska [[Kartaczownica (broń wielolufowa)|kartaczownica]] salwowa skonstruowana w [[1861]] roku przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta. Używana podczas [[Wojna secesyjna|wojny secesyjnej]] przez armię [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]. |
'''Kartaczownica Billinghurst-Requa''' (ang. ''Billinghurst-Requa Battery Gun'') – amerykańska [[Kartaczownica (broń wielolufowa)|kartaczownica]] salwowa skonstruowana w [[1861]] roku przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta. Używana podczas [[Wojna secesyjna|wojny secesyjnej]] przez armię [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]. |
||
W [[XV wiek]]u na uzbrojeniu wielu armii pojawiły się [[organki (broń)|organki]]. Broń tego typu miała dużą siłę ognia, ale z uwagi na długi czas ładowania [[broń odprzodowa|broni odprzodowej]] mogła na ogół oddać w czasie starcia tylko jedna salwę. Wada ta sprawiła że wraz z rozwojem [[broń artyleryjska|broni artyleryjskiej]] w [[XVIII wiek]]u organki jako broń przestarzała zniknęły z uzbrojenia. W [[XIX wiek]]u pojawiła się podobna do organek [[broń odtylcowa]] |
W [[XV wiek]]u na uzbrojeniu wielu armii pojawiły się [[organki (broń)|organki]]. Broń tego typu miała dużą siłę ognia, ale z uwagi na długi czas ładowania [[broń odprzodowa|broni odprzodowej]] mogła na ogół oddać w czasie starcia tylko jedna salwę. Wada ta sprawiła że wraz z rozwojem [[broń artyleryjska|broni artyleryjskiej]] w [[XVIII wiek]]u organki jako broń przestarzała zniknęły z uzbrojenia. W [[XIX wiek]]u pojawiła się podobna do organek [[broń odtylcowa]] – kartaczownica salwowa. Do broni tego typu należała kartaczownica skonstruowana przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta. |
||
Opatentowana przez nich kartaczownica miała 25 [[lufa|luf]] kalibru .58 (14.7 mm) ułożonych w pojedynczym rzędzie. Wszystkie lufy były ładowane jednocześnie przy pomocy [[ładownik]]a składającego się z dwóch połączonych zawiasami listew pomiędzy którymi umieszczano [[nabój|naboje]]. Nabój do kartaczownicy składał się z metalowej [[Łuska (nabój)|łuski]] w kryzą wystającą, [[elaboracja|elaborowanej]] [[proch czarny|prochem czarnym]] i ołowianego pocisku. Z tyłu łuski znajdował się otwór zapałowy. Lufy od tyłu zamykał pojedynczy [[zamek (broń)|zamek]] ryglowany przy pomocy znajdujących się na jego końcach układów kolankowo-dźwigniowych. Według projektu odciągniecie za pomocą linki, a następnie spuszczenie kurka miało spowodować odpalenie naboju w środkowej lufie. Płomień miał się następnie przedostawać kanałem wewnątrz zamka i za pośrednictwem otworów zapałowych w łuskach odpalać następne naboje. W wersji seryjnej ten mechanizm odpalający zastąpiono odkrytym rowkiem wypełnianym luźnym prochem zapalanym ręcznie. |
Opatentowana przez nich kartaczownica miała 25 [[lufa|luf]] kalibru .58 (14.7 mm) ułożonych w pojedynczym rzędzie. Wszystkie lufy były ładowane jednocześnie przy pomocy [[ładownik]]a składającego się z dwóch połączonych zawiasami listew pomiędzy którymi umieszczano [[nabój|naboje]]. Nabój do kartaczownicy składał się z metalowej [[Łuska (nabój)|łuski]] w kryzą wystającą, [[elaboracja|elaborowanej]] [[proch czarny|prochem czarnym]] i ołowianego pocisku. Z tyłu łuski znajdował się otwór zapałowy. Lufy od tyłu zamykał pojedynczy [[zamek (broń)|zamek]] ryglowany przy pomocy znajdujących się na jego końcach układów kolankowo-dźwigniowych. Według projektu odciągniecie za pomocą linki, a następnie spuszczenie kurka miało spowodować odpalenie naboju w środkowej lufie. Płomień miał się następnie przedostawać kanałem wewnątrz zamka i za pośrednictwem otworów zapałowych w łuskach odpalać następne naboje. W wersji seryjnej ten mechanizm odpalający zastąpiono odkrytym rowkiem wypełnianym luźnym prochem zapalanym ręcznie. |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* {{cytuj książkę |nazwisko =Chinn | imię =George M. | tytuł =The Machine Gun. History, Evolution, and Devolopment of Manual, Automatic, and Airborne Repeating Weapons. | wydawca =Bureau of Ordance. Department of the Navy | miejsce =Waszyngton | data = | rok =1951 | strony =35-36 | rozdział =1 | tom = I| tytuł tomu = | część =II | tytuł części = | seria = | id = | isbn = | oclc = | doi = | cytat = | język =en}} |
|||
* {{Cytuj pismo |nazwisko=Trzaskała |imię=Bogusław |tytuł=Mitraliezy i kartaczownice|czasopismo= [[Broń i Amunicja]]|oznaczenie=2008 |wolumin=Nr. 3|strony = 24-25|id={{ISSN|1644-339x}}}} |
|||
[[Kategoria:Kartaczownice|Billinghurst-Requa]] |
[[Kategoria:Kartaczownice|Billinghurst-Requa]] |
||
Wersja z 00:00, 24 gru 2021
Kartaczownica Billinghurst-Requa (ang. Billinghurst-Requa Battery Gun) – amerykańska kartaczownica salwowa skonstruowana w 1861 roku przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta. Używana podczas wojny secesyjnej przez armię Unii.
W XV wieku na uzbrojeniu wielu armii pojawiły się organki. Broń tego typu miała dużą siłę ognia, ale z uwagi na długi czas ładowania broni odprzodowej mogła na ogół oddać w czasie starcia tylko jedna salwę. Wada ta sprawiła że wraz z rozwojem broni artyleryjskiej w XVIII wieku organki jako broń przestarzała zniknęły z uzbrojenia. W XIX wieku pojawiła się podobna do organek broń odtylcowa – kartaczownica salwowa. Do broni tego typu należała kartaczownica skonstruowana przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta.
Opatentowana przez nich kartaczownica miała 25 luf kalibru .58 (14.7 mm) ułożonych w pojedynczym rzędzie. Wszystkie lufy były ładowane jednocześnie przy pomocy ładownika składającego się z dwóch połączonych zawiasami listew pomiędzy którymi umieszczano naboje. Nabój do kartaczownicy składał się z metalowej łuski w kryzą wystającą, elaborowanej prochem czarnym i ołowianego pocisku. Z tyłu łuski znajdował się otwór zapałowy. Lufy od tyłu zamykał pojedynczy zamek ryglowany przy pomocy znajdujących się na jego końcach układów kolankowo-dźwigniowych. Według projektu odciągniecie za pomocą linki, a następnie spuszczenie kurka miało spowodować odpalenie naboju w środkowej lufie. Płomień miał się następnie przedostawać kanałem wewnątrz zamka i za pośrednictwem otworów zapałowych w łuskach odpalać następne naboje. W wersji seryjnej ten mechanizm odpalający zastąpiono odkrytym rowkiem wypełnianym luźnym prochem zapalanym ręcznie.
Prototyp kartaczownicy Billinghurst-Requa został wykonany w 1861 roku przez spółkę Billinghurst Co. z Rochester. Prototyp zaprezentowano następnie publicznie przed budynkiem New York Stock Exchange. Po pokazie kilkadziesiąt sztuk tej broni zostało zakupione przez armię Unii. Następnie została ona użyta w kilku bitwach, ale okazała się bardzo wrażliwa na warunki atmosferyczne. Podczas opadów deszczu broń z odkrytym rowkiem wypełnionym higroskopijnym prochem stawała się bezużyteczna. Dlatego broń wycofano z uzbrojenia jednostek liniowych i przeznaczono do obrony mostów. Ustawiona pod zadaszeniem, chroniona przed wilgocią kartaczownica potrafiła przy trójosobowej obsłudze oddać do 175 strz./min dzięki czemu małe oddziały chroniące mosty miały znaczną siłę ognia. Donośność pocisków sięgała 1200 m. Po zakończeniu wojny secesyjnej kartaczownica Billinghurst-Requa została wycofana z uzbrojenia zastąpiona nowocześniejszą kartaczownicą Gatlinga.
Bibliografia
- 1. W: George M. Chinn: The Machine Gun. History, Evolution, and Devolopment of Manual, Automatic, and Airborne Repeating Weapons.. T. I. Cz. II. Waszyngton: Bureau of Ordance. Department of the Navy, 1951, s. 35-36. (ang.).
- Bogusław Trzaskała. Mitraliezy i kartaczownice. „Broń i Amunicja”. 2008. Nr. 3. s. 24-25. ISSN 1644-339x.