Zygmunt Pacuszka: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Przypisy: kat. Znacznik: Ręczne wycofanie zmian |
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Zawodnik sportów walki infobox}} |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Zawodnik sportów walki infobox |
{{Zawodnik sportów walki infobox |
||
|dyscyplina |
|dyscyplina = boks |
||
|imię i nazwisko |
|imię i nazwisko = Zygmunt Pacuszka |
||
|imię i nazwisko org |
|imię i nazwisko org = |
||
|grafika |
|grafika = |
||
|opis grafiki |
|opis grafiki = |
||
|pełne imię i nazwisko |
|pełne imię i nazwisko = |
||
|pseudonim |
|pseudonim = |
||
| |
|data urodzenia = [[5 września]] [[1954]] |
||
|miejsce urodzenia = [[Lwówek Śląski]] |
|||
|obywatelstwo = {{Państwo|Polska}} |
|||
|data |
|data śmierci = [[14 sierpnia]] [[1994]] |
||
|miejsce |
|miejsce śmierci = |
||
| |
|obywatelstwo = [[Polska]] |
||
| |
|wzrost = |
||
| |
|masa ciała = |
||
| |
|styl walki = |
||
| |
|trener = |
||
| |
|debiut = |
||
| |
|federacja = |
||
| |
|kategoria wagowa = lekkopółśrednia |
||
| |
|klub = |
||
| |
|liczba walk = 60 |
||
| |
|zwycięstwa = 44 |
||
| |
|nokauty = |
||
| |
|poddania = |
||
| |
|decyzje = |
||
| |
|porażki = 10 |
||
| |
|remisy = 6 |
||
| |
|nieodbyte = |
||
| |
|data = |
||
| |
|medale = |
||
|odznaczenia = |
|||
|commons = |
|||
|quote = |
|||
|www = |
|||
}} |
}} |
||
'''Zygmunt Pacuszka''' (ur. 5 września 1954 w [[Lwówek Śląski|Lwówku Śląskim]], zm. 14 sierpnia 1994 w [[Częstochowa|Częstochowie]]) – polski bokser. W 1975 mistrz Polski w [[Boks#Kategorie wagowe|wadze lekkopółśredniej]]. Pięściarz [[Bolesławiecki Klub Sportowy|Bolesławieckiego Klubu Sportowego]], od 1974 r. wrocławskiej [[Gwardia Wrocław|Gwardii]]. Członek Polskiej Kadry Narodowej. W swojej karierze stoczył 60 walk, 44 z nich wygrał, 6 zremisował, 10 przegrał. Podczas kariery trenerskiej szkolił znanych bokserów, między innymi [[Dariusz Michalczewski|Dariusza Michalczewskiego]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Zygmunt_Pacuszka|tytuł = Historia Wisły|autor = |data dostępu = |opublikowany = |język = }}</ref>. |
'''Zygmunt Pacuszka''' (ur. 5 września 1954 w [[Lwówek Śląski|Lwówku Śląskim]], zm. 14 sierpnia 1994 w [[Częstochowa|Częstochowie]]) – polski bokser. W 1975 mistrz Polski w [[Boks#Kategorie wagowe|wadze lekkopółśredniej]]. Pięściarz [[Bolesławiecki Klub Sportowy|Bolesławieckiego Klubu Sportowego]], od 1974 r. wrocławskiej [[Gwardia Wrocław|Gwardii]]. Członek Polskiej Kadry Narodowej. W swojej karierze stoczył 60 walk, 44 z nich wygrał, 6 zremisował, 10 przegrał. Podczas kariery trenerskiej szkolił znanych bokserów, między innymi [[Dariusz Michalczewski|Dariusza Michalczewskiego]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://historiawisly.pl/wiki/index.php?title=Zygmunt_Pacuszka|tytuł = Historia Wisły|autor = |data dostępu = |opublikowany = |język = }}</ref>. |
Wersja z 14:41, 24 sty 2022
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Obywatelstwo | |
Kategoria wagowa |
lekkopółśrednia |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
60 |
Zwycięstwa |
44 |
Porażki |
10 |
Remisy |
6 |
Zygmunt Pacuszka (ur. 5 września 1954 w Lwówku Śląskim, zm. 14 sierpnia 1994 w Częstochowie) – polski bokser. W 1975 mistrz Polski w wadze lekkopółśredniej. Pięściarz Bolesławieckiego Klubu Sportowego, od 1974 r. wrocławskiej Gwardii. Członek Polskiej Kadry Narodowej. W swojej karierze stoczył 60 walk, 44 z nich wygrał, 6 zremisował, 10 przegrał. Podczas kariery trenerskiej szkolił znanych bokserów, między innymi Dariusza Michalczewskiego[1].
Kalendarium kariery sportowej
1 sierpnia 1971 rozpoczął treningi w BKS w Bolesławcu. Jego ówczesnym trenrem był Stanisław Seweryński. Na treningi dojeżdżał rowerem 20 km 3 razy w tygodniu. Jazdę rowerem traktował jako zaprawę kondycyjną, jeździł nim nawet kiedy był już seniorem i trenował w BKS u trenera Czesława Zawadzkiego. W 1972r. wystąpił w turnieju klasyfikacyjnym juniorów w wadze półśredniej. Szybko przedostał się do reprezentacji juniorów Dolnego Śląska, w której stoczył 4 walki. Po maturze, którą zdał w lwóweckim liceum, studiował w wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego i występował w Gwardii Wrocław.
17 marca 1975 – w 46 indywidualnych mistrzostwach Polski w boksie, w wadze lekkopółśredniej, we Wrocławiu zdobywa tytuł Mistrza Polski – i złoty medal. W walce o mistrzostwo Pacuszka wykorzystał swoje dobre wyszkolenie techniczne, trafiał licznymi ciosami prostymi, schodził też z linii walki, co deprymowało przeciwnika. W tej walce z Kazimierzem Szczerbą z Krakowa wygrał 3:2. Po walce powiedział : „Najtrudniejszy mój pojedynek to półfinałowa walka z Rudnickim. Dziękuję moim poprzednim trenerom – Seweryńskiemu i Zawadzkiemu oraz obecnym – Dąsalowi i Wojciechowskiemu za to wszystko co zrobili dla mnie. Dzięki nim jestem mistrzem Polski”.
26 marca 1975 – w Zgorzelcu odbył się okręgowy turniej bokserski juniorów zakończony w punktacji łącznej zwycięstwem młodych pięściarzy wrocławskiej Gwardii. Zygmunt Pacuszka i Leszek Strasburger zostali wytypowani na zgrupowanie w Cetniewie kadry narodowej bokserów przed mistrzostwami Europy.
Lipiec 1975 – zgrupowanie kadry narodowej bokserów w Cetniewie, gdzie w trenowaniu młodzieży pomaga Feliks Stamm. Z powodu kontuzji, złamanej kości w prawej dłoni, Z. Pacuszka nie wziął udziału w mistrzostwach Europy.
Sierpień 1975 – tournée po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Amerykanie byli bardzo trudnymi przeciwnikami. Zyga dwukrotnie występował w ringu, jednak nie miał szczęścia. Pierwszą walkę przegrał 2:1. W drugiej walce prowadził zdecydowanie na punkty, ale pękł mu łuk brwiowy.W tym czasie studiował na AWF II rok i wszystkie egzaminy zdał w terminie. Otrzymał stypendium za dobre wyniki w nauce. Nauka i sport wypełniały mu czas bez reszty.
24 listopada 1975 – Pacuszka bohaterem meczu! – tytuł artykułu w Wieczorze Wrocławia. Dotyczył meczu kończącego ligowy sezon bokserski pomiędzy Gwardią i Legią. Zwyciężyli warszawiacy 13:7. Najładniejszą walkę stoczył Pacuszka z Gajdą. Takie pojedynki są rzadkością na polskich ringach. Pacuszka dyktował tempo i lokował całe serie ciosów na przeciwniku. Werdykt sędziów orzekających walkę jako nierozstrzygniętą był zaskoczeniem. Obserwujący spotkanie trener kadry narodowej dr Wiktor Nowak po meczu stwierdził, że wrocławianin był lepszym zawodnikiem i jemu należało się zwycięstwo.
Styczeń 1976 – Zygmunt Pacuszka znalazł się wśród 10 najlepszych sportowców Dolnego Śląska w 1975 r. wyłonionych podczas XXIII plebiscytu sportowego zorganizowanego przez redakcję Słowa Polskiego.
17 lutego 1976 – Helsinki – międzypaństwowy mecz bokserski między państwami Finlandia i Polska. Zygmunt Pacuszka przegrał z Lasse Frimanem.
12–14 marca 1976 – Jugosławia – zgrupowanie, wyjazd na mecze z Jugosławią przed olimpiadą w Montrealu. Zygmunt Pacuszka wraz z Kazimierzem Szczerbą zostali wytypowani w wadze lekkopółśredniej do udziału w olimpiadzie, która odbędzie się w Montrealu jesienią. Do Belgradu 10 kadrowiczów udało się pod wodzą trenera Michała Szczepana. Jednak Pacuszka nie pojechał na olimpiadę z powodu nieskończonych jeszcze wtedy studiów i obowiązków względem uczelni.
13 września 1976 – Międzynarodowy turniej bokserski w Atenach. Startowało 50 zawodników z RFN, Belgii, Holandii, Danii, Hiszpanii, Grecji i Polski. Pacuszka pokonał na punkty George Agrimanakisa (Grecja)
17–18 października 1976 – bierze udział w rozgrywkach ekstraklasy przed meczem z USA.
20 października 1976 – mecz Polska – USA. Drużynowo zwyciężyła Polska.
13 listopada 1976 – jest reprezentantem Polski w wadze lekkopółśredniej na meczach międzypaństwowych w NRD (Karl-Marks-Stadt i Gerze). W czasie pobytu otrzymał propozycję pozostania poza granicami Polski, jednak prowadzony patriotyzmem – z propozycji zrezygnował.
23 stycznia 1977 – Wrocław, Hala Gwardii – Pięściarski Puchar Polski z udziałem 38 drużyn I i II ligi, podzielonych na 9 grup. W gr. III Gwardia Wrocław – Prosna Kalisz, zwycięstwo 12:8 objęła Gwardia, Zygmunt Pacuszka zwyciężył 2 do remisu z Wosikiem.
28–30 stycznia 1977 – w III międzynarodowym turnieju o „Laur Wrocławia”, zorganizowanym przez Radę Kultury Fizycznej i Turystyki WRZZ, Okręgowy Związek Bokserski WFS i Słowo Polskie Zygmunt Pacuszka otrzymał nagrodę dla najlepszego boksera województwa wrocławskiego. Wygrał walki w wadze półśredniej. W eliminacjach gwardzista Zygmunt Pacuszka pokonał jednogłośnie Węgra Kakuszi 4:1, w półfinale pokonał Nowika 4:1, a w finale walczył niepełne 2 rundy z P. Bobrowskim, który trzykrotnie liczony został odesłany przez sędziego Tomaska z CSRS do narożnika.
27 marca 1977 – 48 indywidualne mistrzostwa Polski w boksie. Wystąpiło 156 zawodników. Maraton na hali milowickiego Płomienia w Sosnowcu trwał 8 dni. Pacuszka brązowym medalistą w mistrzostwach Polski w wadze półśredniej. Miał ciut niższy wzrost jak na tę kategorię.
Życie prywatne
Matka Jadwiga, ojciec Jan, siostra Lilianna, brat Jan, żona Bożena nie żyje, syn Tomasz mieszka za granicą i utrzymuje kontakt z rodziną w Polsce.
Bibliografia
- Wojdyga J. : Niespodzianki w Poznaniu. ”Przegląd Sportowy” 1974, nr 33, s. 2.
- Dziś 31 walk w Hali Ludowej. „Słowo Polskie” 1974, nr 50, s. 3.
- Pojedynek Pacuszki z Sobańskim ozdobą spotkania. „Wieczór Wrocławia” 1975, nr 200, s. 6.
- Pacuszka Z.: Ring w Montrealu celem Zygmunta Pacuszki. Rozm. przepr. Bil. „Słowo Polskie” 1975, nr 267, s. 3.
- Olszewski L.: Zygmunt Pacuszka. „Boks” 1976, nr 3, s. 14-15.
140 kandydatów na mistrzów. „Gazeta Robotnicza” 1974, nr 50, s. 6.
- Pięściarze Turowa i Legii w finale drużynowych mistrzostw Polski. „Gazeta Robotnicza” 1975, nr 260, s. 8.
- Turów i Legia w finale. „Słowo Polskie” 1975, nr 260, s. 4.
- Parada mistrzów rękawicy. „Słowo Polskie” 1974, nr 54, s. 3.
- Najlepsi pięściarze Dolnego Śląska”. „Wieczór Wrocławia” 1974, nr 294, s. 3.