Język mongorski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 25: Linia 25:
'''Język mongorski (tu)''' – język z [[języki mongolskie|rodziny mongolskiej]], używany przez [[Tu (mniejszość narodowa)|mniejszość narodową Tu]] w [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]] w prowincjach [[Gansu]] i [[Qinghai]].
'''Język mongorski (tu)''' – język z [[języki mongolskie|rodziny mongolskiej]], używany przez [[Tu (mniejszość narodowa)|mniejszość narodową Tu]] w [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]] w prowincjach [[Gansu]] i [[Qinghai]].


Jest najbardziej zbliżony do języków [[Bonan|bao’an]], [[język santyjski|dongxiang]] i [[język mongolski|mongolskiego]]. Wyróżnia się dwa główne, słabo [[wzajemna zrozumiałość języków|wzajemnie zrozumiałe]] dialekty: huzhu (na północy, ok. 60 tys. użytkowników) i minhe (w płd. części terytorium, ok. 30 tys.)<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Schearer | imię = Walter | nazwisko2 = Sun | imię2 = Hongkai | tytuł = Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China | data = 2002 | wydawca = Edwin Mellen Press | miejsce = Lewiston | isbn = 0-7734-7306-8}}</ref>. [[Ethnologue]] podaje dla Huzhu (inne nazwy: Mongghul, Halchighol, Naringhol) – 50 tys., a dla Minhe (Mangghuer) – 25 tys. użytkowników. Wyróżnia też poddialekty Huzhu: Halchi, Naringhol, Karlong (18 tys. użytkowników) i określa mongorski jako najbardziej zróżnicowany z języków mongolskich<ref name="mjg">{{cytuj stronę|url=https://www.ethnologue.com/language/mjg|tytuł=Tu. A language of China|nazwisko=Lewis|imię=M. Paul|data=2009|praca=Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition.|opublikowany=SIL International|strony= Dallas, Tex.|język=en|data dostępu=2010-04-29}}</ref>.
Jest najbardziej zbliżony do języków [[Bonan|bao’an]], [[język santyjski|dongxiang]] i [[język mongolski|mongolskiego]]. Wyróżnia się dwa główne, słabo [[wzajemna zrozumiałość języków|wzajemnie zrozumiałe]] dialekty: huzhu (na północy, ok. 60 tys. użytkowników) i minhe (w płd. części terytorium, ok. 30 tys.)<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Schearer | imię = Walter | nazwisko2 = Sun | imię2 = Hongkai | tytuł = Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China | data = 2002 | wydawca = Edwin Mellen Press | miejsce = Lewiston | isbn = 0-7734-7306-8}}</ref>. [[Ethnologue]] podaje dla huzhu (inne nazwy: mongghul, halchighol, naringhol) – 50 tys., a dla minhe (mangghuer) – 25 tys. użytkowników. Wyróżnia też poddialekty huzhu: halchi, naringhol, karlong (18 tys. użytkowników) i określa mongorski jako najbardziej zróżnicowany z języków mongolskich<ref name="mjg">{{cytuj stronę|url=https://www.ethnologue.com/language/mjg|tytuł=Tu. A language of China|nazwisko=Lewis|imię=M. Paul|data=2009|praca=Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition.|opublikowany=SIL International|strony= Dallas, Tex.|język=en|data dostępu=2010-04-29}}</ref>.


Większość użytkowników jest dwujęzyczna, zazwyczaj posługują się językiem [[Języki mandaryńskie|chińskim]] lub [[język tybetański|tybetańskim]]. Większa umiejętność pisania w drugich językach (77%), niż w mongorskim (zaledwie ok. 200 użytkowników; czytać umie ok. 2000); język zapisywany jest alfabetem łacińskim, pismem opartym o [[hanyu pinyin|''pinyin'']]. Ok. 30 tys. [[Tu (mniejszość narodowa)|Tu]] całkowicie zarzuciło użycie mongorskiego i używa wyłącznie chińskiego<ref name="mjg" />.
Większość użytkowników jest dwujęzyczna, zazwyczaj posługują się językiem [[Języki mandaryńskie|chińskim]] lub [[język tybetański|tybetańskim]]. Większa umiejętność pisania w drugich językach (77%), niż w mongorskim (zaledwie ok. 200 użytkowników; czytać umie ok. 2000); język zapisywany jest alfabetem łacińskim, pismem opartym o [[hanyu pinyin|''pinyin'']]. Ok. 30 tys. [[Tu (mniejszość narodowa)|Tu]] całkowicie zarzuciło użycie mongorskiego i używa wyłącznie chińskiego<ref name="mjg" />.

Wersja z 22:39, 15 mar 2022

Monguor
Obszar

Chińska Republika Ludowa: Qinghai, Gansu

Liczba mówiących

ok. 90 tys.

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy  Chiny, język oficjalnie uznanej mniejszości Tu; nie ma statusu jęz. państwowego
UNESCO 4 poważnie zagrożony, 3 zdecydowanie zagrożony
Ethnologue 7 wypierany
Kody języka
ISO 639-3 mjg
IETF mjg
Glottolog tuuu1240
Ethnologue mjg
Linguist List mjg
WALS mgg
SIL MJG
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język mongorski (tu) – język z rodziny mongolskiej, używany przez mniejszość narodową Tu w Chinach w prowincjach Gansu i Qinghai.

Jest najbardziej zbliżony do języków bao’an, dongxiang i mongolskiego. Wyróżnia się dwa główne, słabo wzajemnie zrozumiałe dialekty: huzhu (na północy, ok. 60 tys. użytkowników) i minhe (w płd. części terytorium, ok. 30 tys.)[2]. Ethnologue podaje dla huzhu (inne nazwy: mongghul, halchighol, naringhol) – 50 tys., a dla minhe (mangghuer) – 25 tys. użytkowników. Wyróżnia też poddialekty huzhu: halchi, naringhol, karlong (18 tys. użytkowników) i określa mongorski jako najbardziej zróżnicowany z języków mongolskich[3].

Większość użytkowników jest dwujęzyczna, zazwyczaj posługują się językiem chińskim lub tybetańskim. Większa umiejętność pisania w drugich językach (77%), niż w mongorskim (zaledwie ok. 200 użytkowników; czytać umie ok. 2000); język zapisywany jest alfabetem łacińskim, pismem opartym o pinyin. Ok. 30 tys. Tu całkowicie zarzuciło użycie mongorskiego i używa wyłącznie chińskiego[3].

S. Godziński podaje dla mongorskiego liczbę 204 tys. użytkowników[4].

Mongorski ma szyk SOV (podmiot-dopełnienie-orzeczenie; kolejność rozróżnia podmiot i dopełnienie bliższe), czasowniki mogą mieć 3–4 przyrostki; rodzaje oznaczane przez wyrażenia przyimkowe[3].

Przypisy

  1. Gary F. Simons i Charles D. Fennig: Mongour. [w:] Ethnologue: Languages of the World, Twenty-first edition [on-line]. SIL International, 2018. [dostęp 2018-11-23]. (ang.).
  2. Walter Schearer, Hongkai Sun: Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China. Lewiston: Edwin Mellen Press, 2002. ISBN 0-7734-7306-8.
  3. a b c M. Paul Lewis: Tu. A language of China. [w:] Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition. [on-line]. SIL International, 2009. s. Dallas, Tex.. [dostęp 2010-04-29]. (ang.).
  4. Stanisław Godziński: Współczesny język mongolski. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1998, s. 6. ISBN 83-86483-82-2.