Sztucer: Różnice pomiędzy wersjami

Sztucery wyodrębniły się w XVIII w. jako uzbrojenie lekkiej piechoty specjalizującej się w prowadzeniu celnego ognia z dużych odległości ([[Strzelec wyborowy|strzelcy wyborowi]] – [[jegrzy]], w Polsce tzw. [[strzelcy celni]]), w odróżnieniu od [[Piechota liniowa|piechoty liniowej]] prowadzącej zmasowany ogień salwowy na krótszych dystansach. Standardowo piechotę liniową wyposażano w długie [[Broń gładkolufowa|gładkolufowe]] karabiny, zapewniające dużą (jak na tamte czasy) [[szybkostrzelność]], jednak niską celność i [[Donośność broni|donośność]]. Ze względu na specyfikę walki jegrzy potrzebowali natomiast broni znacznie celniejszej i o większym zasięgu. Rozwiązaniem okazały się karabiny wyposażone w lufy gwintowane (skrajnieznacząco zwiększające osiągi względem broni gładkolufowej). Jednak z powodu kłopotliwego ładowania – do gwintowanej lufy pocisk należało wbijać za pomocą młotka i [[Stempel (broń)|stempla]] – broń skrócono, tak aby ułatwić strzelcowi tę czynność. Efektem tej koncepcji było powstanie sztucerów, a więc gwintowanych i skróconych karabinów.