Graham Bond Organisation: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 06:13, 27 gru 2007

Graham Bond Organisation - prekursorski jazz rockowy i blues rockowy zespół brytyjski działający w latach 1964-1967.

Historia

Po odejściu w lutym 1963 r. od Alexis Korner's Blues Incorporated trójka wybitnych instrumentalistów: Graham Bond (wokalista, saksofonista i organista), Jack Bruce (basista, wokalista, harmonijka ustna) i Ginger Baker (perkusja) zakładają grupę Graham Bond Trio. Po miesiącu dobierają gitarzystę Johna McLaughlina i zmieniają nazwę na Graham Bond Quartet. Ta formacja przetrwała do września 1963 r. John McLaughlin zostaje zwolniony z grupy 'za nietrzymanie rytmu' (sic!). Muzycy dobierają więc ich kolegę, także z grupy Alexisa Kornera, wybitnego, nowatorskiego saksofonistę Dicka Heckstalla-Smitha.

W kwietniu 1964 r. grupa zmienia nazwę na Graham Bond Organisation (lub Organization - używane były oba warianty słowa). We wrześniu 1965 r. z grupy odchodzi Jack Bruce i zostaje członkiem Johna Mayall Bluesbreakers. Bruce i Baker uwielbiali ze sobą grać, ale nienawidzili się jako ludzie. Dochodziło międy nimi do bijatyk. Bruce zniszczył własnoręcznie zrobioną przez Bakera perkusję, a Baker rozwalił mu głowe czynelem... Baker był także heroinowym towarzyszem Bonda. W miejsce Bruce'a dochodzi trębacz Mike Falana, którego trzej muzycy znali ze wspólnej gry w zespole Johnny Burch Octet w 1962 r.

W czerwcu 1966 odchodzi z zespołu Ginger Baker zaproszony przez... Jacka Bruce'a do powstającej pierwszej supergrupy rocka Cream. Na jego miejsce przychodzi znakomity jazzowy perkusista Jon Hiseman. W trzy miesiące później odchodzi Mike Falana i do lata 1967 r. zespół działa jako trio. Latem, na bardzo krótko, dołącza do grupy znany gitarzysta Jon Moorshead. Jednak tego samego lata w zespole pozostaje sam Bond. Dick Heckstall-Smith odchodzi do Johna Mayalla, Jon Hiseman do Ian Bird Quintet a potem do zespołu Georgie'ego Fame'a, a Jon Moorshead do grupy Julian Covey & the Machine a potem do Aynsley Dunbar Retaliation.

Bond dobiera dwóch muzyków: gitarzystę Raya Russella i perkusistę Alana Rushtona. W tym składzie zespół odbywa tournée po Francji razem z grupą Soft Machine. Po tournée zespół zaczął ulegać szybkiej destrukcji, muzycy zmieniali się nieustannie, co jest właściwie już nie do uchwycenia.

Z powodu osobistych problemów Grahama Bonda, nałogu heroinowego i tendencji do samodestrukcji, zespół Graham Bond Organisation nigdy nie rozwinął się na miarę swych możliwości (dotyczy to także wszystkich zespołów Bonda). Tym niemniej 4 główne albumy GBO: Sound of '65, There's a Bond Between Us, Solid Bond oraz koncertowy nagrany w klubie Klooks Kleek stanowią kamień milowy w historii brytyjskiego rocka. Brzmienie grupy było na owe czasy zupełnie unikalne, a umiejętności muzyków przekraczały możliwości innych uczestników kształtującej się sceny rockowej, jazz rockowej i blues rockowej.

Dyskografia

Single

1. I Saw Her Standing There/Farewell Baby 1963 (singiel firmowany przez Duffy'ego Powera)
2. Long Tall Shorty/Long-legged Baby (pierwszy singiel Graham Bond Organization)
3. Tammy/Wade in the Water 2.1965
4. Tell Me (I'm Gonna Love Again)/Love Come Shining Through 4.1965
5. Lease on Love/My Heart's in Little Pieces 7.1965
6. St. James Infirmary/Soul Tango 4.1966
7. You've Gotta Have Love Baby/I Love You 2.1967

Albumy/CD

1. Sound of '65 2.1965 (Graham Bond Organization)
2. There's a Bond Between Us 12.1965 (Graham Bond Organization)
3. Solid Bond 1970 (Graham Bond Organization - są tu także pierwsze nagrania Johna McLaughlina)
4. Rhythm and Blues 1964 (składanka; połowa utworów Graham Bond Organization)
5. Rock Generation vol. 3 i vol. 4 (znakomity koncert Graham Bond Organization z 1964; jest kilka wydań pod różnymi tytułami)
6. Jazz Blues Rock & Alchemy (piracki album z rzadkimi nagraniami: single GBO, nagranie z The Who itp.)

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 ==Historia==
-Po odejściu w lutym 1963 r. od [[Alexis Korner's Blues Incorporated]] trójka wybitnych instrumentalistów: [[Graham Bond]] (wokalista, saksofonista i organista), [[Jack Bruce]] (basista, wokalista, harmonijka ustna) i [[Ginger Baker]] (perkusja) zakładają grupę Graham Bond Trio. Po miesiącu dobierają gitarzystę [[John McLaughlin (muzyk)|Johna McLaughlina]] i zmieniają nazwę na Graham Bond [[quartet|Quartet]]. Ta formacja przetrwała do września 1963 r. John McLaughlin zostaje zwolniony z grupy 'za nietrzymanie rytmu' (sic!). Muzycy dopierają więc ich kolegę, także z grupy [[Alexis Korner|Alexisa Kornera]], wybitnego, nowatorskiego saksofonistę [[Dick Heckstall-Smith|Dicka Heckstalla-Smitha]].
+Po odejściu w lutym 1963 r. od [[Alexis Korner's Blues Incorporated]] trójka wybitnych instrumentalistów: [[Graham Bond]] (wokalista, saksofonista i organista), [[Jack Bruce]] (basista, wokalista, harmonijka ustna) i [[Ginger Baker]] (perkusja) zakładają grupę Graham Bond Trio. Po miesiącu dobierają gitarzystę [[John McLaughlin (muzyk)|Johna McLaughlina]] i zmieniają nazwę na Graham Bond [[quartet|Quartet]]. Ta formacja przetrwała do września 1963 r. John McLaughlin zostaje zwolniony z grupy 'za nietrzymanie rytmu' (sic!). Muzycy dobierają więc ich kolegę, także z grupy [[Alexis Korner|Alexisa Kornera]], wybitnego, nowatorskiego saksofonistę [[Dick Heckstall-Smith|Dicka Heckstalla-Smitha]].
 W kwietniu 1964 r. grupa zmienia nazwę na Graham Bond Organisation (lub Organization - używane były oba warianty słowa). We wrześniu 1965 r. z grupy odchodzi Jack Bruce i zostaje członkiem [[Johna Mayall Bluesbreakers]]. Bruce i Baker uwielbiali ze sobą grać, ale nienawidzili się jako ludzie. Dochodziło międy nimi do bijatyk. Bruce zniszczył własnoręcznie zrobioną przez Bakera perkusję, a Baker rozwalił mu głowe czynelem... Baker był także heroinowym towarzyszem Bonda. W miejsce Bruce'a dochodzi trębacz Mike Falana, którego trzej muzycy znali ze wspólnej gry w zespole Johnny Burch Octet w 1962 r.