Domingo Santa María: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
n |
ilustracja |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:DomingoSantaMariaGonzalez.jpg|150px|thumb|Domingo Santa María jako prezydent Chile]] |
[[Grafika:DomingoSantaMariaGonzalez.jpg|150px|thumb|Domingo Santa María jako prezydent Chile]] |
||
'''Domingo Santa María''' (ur. 14 sierpnia 1824 - zm.18 lipca 1889) - prawnik i polityk chilijski, prezydent kraju w latach 1881 - 1886. |
'''Domingo Santa María''' (ur. 14 sierpnia 1824 - zm.18 lipca 1889) - prawnik i polityk chilijski, prezydent kraju w latach 1881 - 1886. |
||
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukonczył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w 1847 roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w 1851 i 1859 roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w 1862 roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas błyskotliwą karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Był deputowanym w latach 1858 - 1876 oraz senatorem od 1979 roku. W czasie wojny o saletrę razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent Anibal Pinto zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złozoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności Argentyny dzieki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej częsci Patagonii. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych króre złożył rok później. W roku 1881 wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego konca (1884). W polityce wewnetrznej wiekszość swych sił skierował przeciw Kościołowi Katolickiemu doprowadzając do uchwalenia tzw. ustaw laickich (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiedzy Santiago a Concepcion oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemna strona jego rządów były natomiast fełszerstwa wyborcze. |
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukonczył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w 1847 roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w 1851 i 1859 roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w 1862 roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas błyskotliwą karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Był deputowanym w latach 1858 - 1876 oraz senatorem od 1979 roku. W czasie wojny o saletrę razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent Anibal Pinto zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złozoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności Argentyny dzieki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej częsci Patagonii. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych króre złożył rok później.[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|120px|thumb|left|Grobowiec Domingo Santa María na Cmentarzu Generalnym w Santiago]] W roku 1881 wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego konca (1884). W polityce wewnetrznej wiekszość swych sił skierował przeciw Kościołowi Katolickiemu doprowadzając do uchwalenia tzw. ustaw laickich (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiedzy Santiago a Concepcion oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemna strona jego rządów były natomiast fełszerstwa wyborcze. |
||
Odchodząc z urzedu umozliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy. Po odejściu z urzędu prezydenta pełnił funkcę przewodniczącego Senatu. Zmarł na atak serca 16 lipca 1889 roku. |
Odchodząc z urzedu umozliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy. Po odejściu z urzędu prezydenta pełnił funkcę przewodniczącego Senatu. Zmarł na atak serca 16 lipca 1889 roku. |
||
[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|120px|thumb|left]] |
|||
[[Kategoria:Prezydenci Chile]] |
[[Kategoria:Prezydenci Chile]] |
||
[[Kategoria:Chilijscy prawnicy]] |
[[Kategoria:Chilijscy prawnicy]] |
||
Wersja z 14:20, 21 lip 2008
Domingo Santa María (ur. 14 sierpnia 1824 - zm.18 lipca 1889) - prawnik i polityk chilijski, prezydent kraju w latach 1881 - 1886.
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukonczył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w 1847 roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w 1851 i 1859 roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w 1862 roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas błyskotliwą karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Był deputowanym w latach 1858 - 1876 oraz senatorem od 1979 roku. W czasie wojny o saletrę razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent Anibal Pinto zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złozoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności Argentyny dzieki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej częsci Patagonii. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych króre złożył rok później.
W roku 1881 wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego konca (1884). W polityce wewnetrznej wiekszość swych sił skierował przeciw Kościołowi Katolickiemu doprowadzając do uchwalenia tzw. ustaw laickich (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiedzy Santiago a Concepcion oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemna strona jego rządów były natomiast fełszerstwa wyborcze.
Odchodząc z urzedu umozliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy. Po odejściu z urzędu prezydenta pełnił funkcę przewodniczącego Senatu. Zmarł na atak serca 16 lipca 1889 roku.