Nasciturus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m lit. |
m robot dodaje: pt:Nascituro |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
[[es:Nasciturus]] |
[[es:Nasciturus]] |
||
[[it:Posizione giuridica del concepito]] |
[[it:Posizione giuridica del concepito]] |
||
[[pt:Nascituro]] |
|||
[[sr:Фикција о насцитурусу]] |
[[sr:Фикција о насцитурусу]] |
Wersja z 12:30, 1 lis 2008
Nasciturus (łac. "mający się urodzić") - dziecko poczęte, ale jeszcze nie narodzone. Nasciturus w prawie rzymskim miał warunkową zdolność prawną, tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków jednocześnie sam nie mogąc (ze zrozumiałych względów) zaciągać zobowiązań pod warunkiem że urodził się żywy (ochrona dziecka poczętego a nie narodzonego miała i ma zastosowanie głównie w prawie spadkowym, gdzie dziecko takie może dziedziczyć). Zastosowanie ma tu paremia: nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur - "dziecko poczęte uważa się za już narodzone, o ile chodzi o korzyści dla niego" (fikcja prawna). Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora (curator ventris).
W prawie polskim instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe (kodeks cywilny): Art. 927.§ 2. (...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe - jest to instytucja nasciturusa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim. A więc jest to wyjątek od ogólnie przyjętej zasady kodeksu cywilnego, że: Każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną (Art.8 § 1).
W prawie międzynarodowym o nabywaniu praw przez dziecko poczęte, lecz nienarodzone, rozstrzyga prawo właściwe dla praw i obowiązków, o których nabycie chodzi[1].
- ↑ M. Pazdan, Prawo prywatne międzynarodowe, wyd. 10, Warszawa 2007, s. 92.