Pałac Szustra: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Historia: doprecyzowanie potomnych |
→Historia: szczegóły |
||
| Linia 31: | Linia 31: | ||
W latach [[1772]]-[[1775]] [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]. Założenia ogrodowe opracował [[Szymon Bogumił Zug]]. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i [[glorietta]] flamandzka (domek mauretański). |
W latach [[1772]]-[[1775]] [[Efraim Szreger]] na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł [[klasycyzm|klasycystyczny]] pałacyk dla marszałkowej księżnej [[Izabela Lubomirska|Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej]]. Założenia ogrodowe opracował [[Szymon Bogumił Zug]]. Posiadłość nosiła nazwę ''Mon coteau'' (z [[franc.]] "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i [[glorietta]] flamandzka (domek mauretański). |
||
W [[1776]] Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] tego budynku, a w [[1845]] zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, nastąpiła w [[1852]] dzięki [[Adam Idźkowski|Adamowi Idźkowskiemu]]. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. |
W [[1776]] Zug przebudował wschodnią [[elewacja|elewację]] tego budynku, a w [[1845]], po zakupieniu posiadłości przez [[Franciszek Szuster|Franciszka Szustra]], zmian architektonicznych w stylu [[neogotyk|neogotyckim]] dokonał [[Henryk Marconi]]. Kolejna przebudowa, tym razem [[neorenesans]]owa, nastąpiła w [[1852]] dzięki [[Adam Idźkowski|Adamowi Idźkowskiemu]]. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w [[1944]] roku. Po [[II wojna światowa|wojnie]] całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach [[1962]]-[[1965]] odbudowano pałac i odnowiono park. |
||
Tadeusz Maciej Szuster, będący ostatnim z rodu, zmarł w [[1973]]. Potomkiem Szustrów (przez matkę) był również [[Jerzy Waldorff]]. |
Tadeusz Maciej Szuster, będący ostatnim z rodu, zmarł w [[1973]]. Potomkiem Szustrów (przez matkę) był również [[Jerzy Waldorff]]. |
||
Wersja z 17:44, 30 gru 2008
 nr rej. 454/2 z 1.07.1965
| |
| |
| Państwo | {{{państwo}}} |
|---|---|
| Adres |
ul. Morskie Oko 2 |
| Architekt |
Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym |
| Inwestor |
{{{inwestor}}} |
| Rozpoczęcie budowy |
1772 |
| Ukończenie budowy |
1775 |
| Ważniejsze przebudowy |
1845, 1852, odbudowa 1962-1965 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie brak  Brak mapy: {{państwo dane {{{państwo}}} | mapa/core | wariant = {{{państwo}}} }} Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Pałac Szustra (Pałacyk Szustra, Pałacyk Lubomirskich) - pałac na terenie Warszawy, znajdujący się w dzielnicy Mokotów przy ul. Morskie Oko 2 (dawniej przy ul. Puławskiej 55/57). Obecnie mieści się w nim siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.
Historia
W latach 1772-1775 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Założenia ogrodowe opracował Szymon Bogumił Zug. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. "moje wzgórze"). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i glorietta flamandzka (domek mauretański).
W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację tego budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, nastąpiła w 1852 dzięki Adamowi Idźkowskiemu. W ogrodzie pojawiły się domki letniskowe. W czasie wojny Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie całość posiadłości znacjonalizowano, a w latach 1962-1965 odbudowano pałac i odnowiono park.
Tadeusz Maciej Szuster, będący ostatnim z rodu, zmarł w 1973. Potomkiem Szustrów (przez matkę) był również Jerzy Waldorff.
Galeria
-
strona północna
-
strona wschodnia
-
strona południowa
