Monzaemon Chikamatsu: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
życiorys, dzieła
→‎Joruri: tytuły
Linia 17: Linia 17:
== Joruri ==
== Joruri ==


* ''Shusse kagekiyo'' (出世景清 1685)
* ''Shusse kagekiyo'' (出世景清 1685)
* ''Sonezaki shinju'' (曾根崎心中 1703)
* ''Sonezaki shinju'' (曾根崎心中 1703)
* 宝永4年(1707) 堀川波鼓
* ''Horikawa nami-no tsuzumi'' (堀川波鼓 1707)
* 正徳元年 (1711) 冥途の飛脚
* ''Meido-no hikyaku'' (冥途の飛脚 1711)
* 正徳5年 (1715) 国性爺合戦
* ''Kokusenya kassen'' (国性爺合戦 1715)
* 享保4年 (1719) 平家女護島
* ''Heike nyogogashima'' (平家女護島 1719)
* 享保5年 (1720) 心中天網島
* ''Shinju ten-no amishima'' (心中天網島 1720)
* 享保6年 (1721) 女殺油地獄
* ''Onnagoroshi abura-no jigoku'' (女殺油地獄 1721)





Wersja z 19:41, 22 lip 2009

pomnik Chikamatsu Monzaemona w Amagasaki

Chikamatsu Monzaemon (近松門左衛門), prawdziwe imię Sugimori Nobumori, 杉森信盛, (ur. 1653, zm. 6 stycznia 1725) - japoński pisarz sztuk w jōruri (typ japońskiego teatru marionetek, później znanego jako bunraku), a także aktor w teatrze kabuki. Znany jako Japoński Szekspir. Pochodzi z rodziny samurajów. Różne źródła podają różne miejsca jego urodzenia: prowincję Echizen, Hagi, lub Nagato. Napisał także książkę lekarską.


Życiorys

Chikamatsu urodził się w prowincji Echizen (obecnie wschodnia część prefektury Fukui) jako drugi syn w rodzinie samurajskiej. Przypuszcza się, że w młodości służył na dworze szlacheckim w Kioto, gdzie przeniosła się cała jego rodzina, jednak brak jest dokładniejszych wiadomości na temat wczesnych lat jego życia. Uważa się, że w tym właśnie okresie Chikamatsu zdobył wykształcenie klasyczne. Prawdopodobnie pod wpływem kontaktów z teatrem Chikamatsu postanowił porzucić życie samuraja i rozpocząć karierę dramaturga. Początkowo, w wieku około trzydziestu lat, związał się z niezwykle wówczas popularnym kantorem Uji Kaga-no-jō (1635-1711), dla którego napisał swój pierwszy ważny utwór Yotsugi Soga (Dziedzic rodu Soga) wystawiony w 1683 roku. Sztuka okazała się być tak wielkim sukcesem, że sławny kantor Takemoto Gidayū (1651-1714) otworzył nią sezon w swoim teatrze Takemoto-za w Osace.

W latach późniejszych Chikamatsu stworzył na potrzeby Gidayū wiele innych sztuk jōruri, w tym sławną Shusse Kagekiyo (Kagekiyo zwycięski, 1685). Na współpracy tej skorzystali niewątpliwie obaj artyści: Gidayū, który po sukcesie Yotsugi Soga potrzebował utworów na wysokim poziomie, które pozwoliłyby mu kontynuować pasmo sukcesów oraz Chikamatsu, który wcześniej współpracując z Uji Kaga-no-jō nie mógł w pełni się rozwijać i usamodzielnić, u Gidayū znalazł natomiast potrzebę stworzenia czegoś nowego, duch nowatorstwa, którego brakowało Kaga-no-jō. Ich kooperacja zrodziła nowe trendy w świecie jōruri, stąd też w historii gatunku okres przed i po ich współpracy dzieli się zazwyczaj na „stare” i „nowe” jōruri.

W latach 1684-1703, oprócz utworów przeznaczonych dla teatru lalkowego, tworzył także Chikamatsu sztuki kabuki, głównie dla Sakaty Tōjūrō (1647-1709), uznanego za jednego z najwybitniejszych aktorów tego okresu. W 1703 powrócił do jōruri pisząc Sonezaki shinjū (曽根崎心中 Samobójstwo kochanków w Sonezaki), sztukę uznaną za pierwszy utwór nurtu sewajōruri, czyli sztuk, podobnie jak w prozie ukiyozōshi, traktujących o uczuciach czy zwyczajach współczesnych autorowi i doskonale przez niego znanych i rozumianych mieszczan.

Ogólnie sztuki jōruri autorstwa Chikamatsu podzielić można na dwie grupy: dramaty jidaimono, czyli opowieści traktujące głównie o legendarnych wojownikach czy wielkich historiach miłosnych, których akcja dzieje się przed okresem Edo, oraz na utwory sewamono. Tematem sztuk sewamono stawały się często wydarzenia autentyczne, takie jak chociażby samobójstwa nieszczęśliwych kochanków czy opowieści o kurtyzanach. Tematyka ta sprawiła, że dramaty sewamono zyskiwały ogromna popularność i były wysoko cenione zarówno przez znawców teatru, jak i przeciętnych widzów. Po sukcesie Sonezaki shinjū Chikamatsu całkowicie porzucił kabuki na rzecz teatru lalkowego i przeniósł się z Kioto do Osaki.

Obecnie znanych jest ponad sto sztuk jōruri autorstwa Chikamatsu, chociaż istnieją również sztuki, o których uważa się, że mogły zostać przez niego napisane, nie ma jednak na to wystarczających dowodów. Wśród dramatów z gatunku jidaimono wciąż wystawiane pozostają między innymi Keisei hangonkō (Kurtyzana, czyli o wonności przeciw duchom, 1708), czy Kokusenya kassen (Bitwy Koksingi, 1715), natomiast wśród sztuk sewamono Sonezaki shinjū, Shinjūten-no Amijima (Samobójstwo kochanków w niebiańskiej Amijima, 1720), Meido-no hikyaku (Posłaniec do piekła, 1711) czy Horikawa nami-no tsuzumi (Rzeka Hori, czyli echo bębna na falach, 1707).

Joruri

  • Shusse kagekiyo (出世景清 1685)
  • Sonezaki shinju (曾根崎心中 1703)
  • Horikawa nami-no tsuzumi (堀川波鼓 1707)
  • Meido-no hikyaku (冥途の飛脚 1711)
  • Kokusenya kassen (国性爺合戦 1715)
  • Heike nyogogashima (平家女護島 1719)
  • Shinju ten-no amishima (心中天網島 1720)
  • Onnagoroshi abura-no jigoku (女殺油地獄 1721)