Jimi Hendrix: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
PaulMW (dyskusja | edycje)
1284 edycje
PaulMW (dyskusja | edycje)
1284 edycje
→‎Uzależnienia: poprawa linków
Linia 1038: Linia 1038:
|data dostępu=2009-07-30}}</ref>.
|data dostępu=2009-07-30}}</ref>.


{{CytatD|Był jak czarny [[Hugh Hefner]].|Ronnie Spector<ref name="RFoM"/>
{{CytatD|Był jak czarny [[Hugh Hefner]].|[[Ronnie Spector]]<ref name="RFoM"/>
|width=30%
|width=30%
|text=left}}
|text=left}}

Wersja z 21:04, 4 sie 2009

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Pseudonim

Jimi

Miejsce urodzenia

Seattle

Pochodzenie

Stany Zjednoczone

Instrumenty

gitara

Gatunki

rock[1], acid rock[2], rock psychodeliczny[2], blues rock[1], hard rock[2], funk[3], soul[4], blues[5][6], R&B[6], psychodeliczny soul[2], album rock[2]

Zawód

gitarzysta, wokalista, kompozytor, producent muzyczny[7][8]

Aktywność

1966–1970

Współpracownicy
Mitch Mitchell – perkusja (1966–1970)
Noel Redding – gitara basowa (1966–1969)
Billy Cox – gitara basowa (1970)
Buddy Miles – perkusja (przełom 1969 i 1970)
Zespoły
The Jimi Hendrix Experience, Band Of Gypsys, Gypsy Sun and Rainbows, The Blue Flames, Curtis Knight and the Squires, Joey Dee and the Starliters, The Royal Company, The Isley Brothers, The King Kasuals
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jimi Hendrix, właśc. James Marshall Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w stanie Waszyngton w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, autor tekstów i kompozytor. Jest najbardziej znanym i najwybitniejszym gitarzystą w historii[9][10] i jedną z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej[11]. Mianem "najwybitniejszego" został po raz kolejny uhonorowany w plebiscycie magazynu muzycznego Rolling Stone w 2003 roku[12][13]. Po sukcesie w Europie zdobył popularność także w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się jego występ na festiwalu w Monterey w 1967 roku. Później był głównym artystą festiwalu Woodstock (1969)[14] i festiwalu na wyspie Wight (1970). Zmarł nagle w wieku niespełna 28 lat. Zgon był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami.

Wydał trzy albumy studyjne Are You Experienced?, Axis: Bold as Love, Electric Ladyland i jeden koncertowy Band of Gypsys. Płyta Are You Experienced? była, podobnie jak Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles, jedną z pierwszych i najważniejszych płyt koncepcyjnych w historii[15]. Hendrix wypracował szereg unikatowych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej, stworzył własny innowacyjny styl łączący fuzz, feedback i kontrolę zniekształceń[11]. Był jednym z najbardziej innowacyjnych muzyków wszech czasów[16], jednym z pierwszych którzy eksperymentowali z efektami: stereofonicznym w tym efektem przejścia (phasing effect)[4]. Oprócz nagrywania formalnych sesji studyjnych rejestrował też dema powstałe w hotelu czy nieformalne jamowanie w klubach nocnych[17]. Po jego śmierci wydano co najmniej 300 płyt[18] co czyni go prawdopodobnym rekordzistą w ilości pośmiertnie wydanych albumów[19]. Był nie tylko muzykiem, potrafił malować[20] był też producentem muzycznym – w tej roli brał udział w nagrywaniu płyty Sunrise grupy Eire Apparent (gdzie gra też na gitarze w kilku utworach) i The Street Giveth ... And The Street Taketh Away zespołu Cat Mother & the All Night Newboys[7][8]. Jego postać wykorzystano w grze komputerowej Guitar Hero World Tour[21].

Dzieciństwo

Jimi Hendrix urodził się o godzinie 10:15, 27 listopada 1942 roku, w King County Hospital w Seattle w stanie Waszyngton, w momencie narodzin jego ojciec stacjonował w bazie wojskowej w Fort Rucker w Alabamie. Matka chłopca, 17-letnia Lucille Jeter Hendrix (1925–1958) dała mu dwa imiona: Johnny i Allen. Hendrix był pochodzenia afroamerykańskiego, meksykańskiego oraz indiańskiego (z plemienia Czirokezów)[22][23]. Matka zostawiła go pod opieką przyjaciół z Kalifornii, jednak odwiedzała syna, a czasem zabierała na kilka dni.

Po zwolnieniu z wojska James Allen Ross "Al" Hendrix (1919–2002) przejął opiekę nad synem, któremu zmienił imiona na Jamesa Marshalla – na cześć swego zmarłego brata Leona Marshalla Hendrixa[24]. Wkrótce po tym Al ożenił się z Lucille. Rodzina doświadczyła trudności finansowych z powodu kryzysu gospodarczego po II wojnie światowej. Hendrix miał braci: Leona, Josepha, Alfreda i siostry: Kathy i Pamelę. Joseph urodził się chory i został oddany pod opiekę państwa, gdy miał trzy lata. Jego dwie siostry zostały oddane do adopcji. Kathy urodziła się niewidoma, a Pamela miała problemy ze zdrowiem. Rodzice Hendriksa rozwiedli się, gdy ten miał dziewięć lat, matka umarła w 1958. Z powodu trudnej sytuacji rodzinnej był wychowywany nie tylko przez rodziców ale i przez babcie i siostrę matki Delores Hall a także przez Dorothy Harding. Ciekawostką jest fakt iż Al miał po 6 palców u każdej ręki a jego syn Jimi miał niezwykle długie palce[24].

Drzewo genealogiczne

 
Bertran Philander Ross Hendrix
 
 
 
Nora Moore
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Preston Jeter
 
 
 
Clarice Lawson
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Leon Hendrix
 
Patricia Hendrix
 
Frank Hendrix
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nancy Jeter
 
Gertrude Jeter
 
Delores Jeter
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
James Allen Ross "Al" Hendrix
 
 
 
Lucille Jeter
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
James Marshall Hendrix
 
Leon Hendrix
 
Joseph Allen Hendrix
 
Kathy Ira Hendrix
 
Pamela Hendrix
 
Alfred Hendrix

Pierwsze występy

Pierwszym instrumentem Jimiego była harmonijka ustna, którą dostał w 1947 roku. W wieku 15 lat kupił za 5 dolarów pierwszą akustyczną gitarę od znajomego swojego ojca. Zastąpiła ona kij od szczotki, na której udawał grę, a także jednostrunowe ukulele, znalezione przez ojca w miejscu pracy[25], na którym młody gitarzysta umiał zagrać kilka melodii[26].

Szablon:CytatD

Latem 1959 roku dostał od ojca pierwszą elektryczną gitarę Supro Ozark 1560S (w kolorze białym)[11], ale nie miał wzmacniacza. W tym samym roku jego jedynym słabym stopniem w szkole było "F" z muzyki. Według członków innych zespołów z Seattle Hendrix nauczył się większości akrobatycznych, scenicznych popisów (istotnych w tradycji bluesa i R&B)[27], włączając w to grę na gitarze trzymanej za plecami, a także słynny kaczy chód Chucka Berry'ego, od młodego muzyka Raleigha "Butcha" Snipesa, który był gitarzystą w lokalnym zespole The Sharps[24].

Grał w wielu miejscowych zespołach, czasami dając występy poza stanem Waszyngton i co najmniej jeden raz za granicą – w Vancouver. Był szczególnie zainteresowany Elvisem Presleyem, którego zobaczył na koncercie w Seattle w 1957 roku[28]. Wczesne zainteresowanie bluesem wzięło się ze słuchania płyt Muddy'ego Watersa i B.B. Kinga, które należały do niewielkiej kolekcji ojca. Pierwszy występ gitarzysty odbył się z bezimiennym zespołem w podziemiach synagogi, z powodu zbyt dzikiej gry i popisów wyrzucono go zaraz po jego zakończeniu[24]. Formalnie jego pierwszym zespołem byli The Velvetones[29], z którymi regularnie występował w Yessler Terrace, później dołączył do The Rocking Kings, w tym czasie zaczął już otrzymywać wynagrodzenie za swoją grę. Po stracie gitary (pozostawiona na noc za kulisami, została skradziona), ojciec kupił mu nową, białego Silvertone Danelectro[24].

Hendrix ukończył szkołę średnią, jednak nie zdołał ukończyć Garfield High School, chociaż później, gdy stał się już sławny, został nagrodzony honorowym dyplomem uczelni, a w latach 90. XX w. jego popiersie umieszczono w szkolnej bibliotece.

Służba wojskowa

Hendrix miał problemy z prawem, dwukrotnie został ukarany za kradzież samochodu. Miał do wyboru: spędzenie dwóch lat w więzieniu lub zaciągnięcie się do armii. Zdecydował się na to drugie i został zwerbowany 31 maja 1961 roku. Po pobycie w obozie rekrutacyjnym otrzymał przydział do 101 dywizji powietrzno-desantowej, stacjonował w Fort Campbell w stanie Kentucky. Został zwolniony po urazie kręgosłupa jakiego doznał podczas 26. skoku spadochronowego[30].

Początki kariery

Chitlin' Circuit

Po zwolnieniu z armii Hendrix i poznany w wojsku przyjaciel Billy Cox przenieśli się w pobliże Clarksville w stanie Tennessee, gdzie założyli zespół The King Kasuals. Dawali głównie mało dochodowe koncerty w ponurych miejscach. Następnie przenieśli się do Nashville na Jefferson Street, tradycyjnego centrum lokalnej czarnej społeczności i muzyków grających R&B[30]. Występowali razem z Larrym Lee (zastąpił gitarzystę Alphonso Younga) w klubie "Del Morocco". Hendrix i Cox wynajmowali mieszkanie nad salonem urody "Joyce"[30]. Przez następne dwa lata występował na południu Stanów w lokalach przeznaczonych dla czarnej publiczności (Chitlin' Circuit), grając w tle z różnymi muzykami i zespołami jak np.: Chuck Jackson, Slim Harpo, Tommy Tucker, Sam Cooke i Jackie Wilson. Chitlin' Circuit był dla niego ważnym etapem kariery, zdefiniował jego styl oparty na bluesie. Sfrustrowany doświadczeniami z południa zdecydował się spróbować szczęścia w Nowym Jorku. W styczniu 1964 przybył do hotelu "Theresa" w Harlemie, gdzie wkrótce zaprzyjaźnił się z Lithofayne Pridgeon (jego późniejszą dziewczyną, znaną jako Faye) oraz Arturem i Albertem Allenem, bliźniakami (znanymi dziś jako Taharqa i Tunde-Ra Aleem)[24]. W lutym 1964 zdobył pierwszą nagrodę (25 dolarów) w amatorskim konkursie dla gitarzystów w Teatrze Apollo[30]. Wiosną 1964 roku w Atlancie Hendrix (występujący jako Maurice James) został zatrudniony przez Little Richarda, miał nagrywać i występować z zespołem The Royal Company.

Brał udział w nagrywaniu singla ''I Don't Know What You've Got, But It's Got Me" wydanego przez Vee Jay Records, wystąpił też pierwszy raz w TV na kanale piątym. Na krótko opuścił Little Richarda i dołączył do Ike'a Turnera i Tiny Turner, ale szybko wrócił do zespołu The Royal Company. Kilka miesięcy później został zwolniony lub sam odszedł (nie pojawił się w autobusie, którym muzycy wyjeżdżali w trasę)[29]. Następnie był zatrudniony jako nowy gitarzysta The Isley Brothers i wziął udział w tournée po kraju, które obejmowało też występy na południu w Chitlin' Circuit. Odbył swoją pierwszą udaną sesję w studiu, nagrywając z grupą dwuczęściowy singel "Testify"[24]. W Nashville opuścił zespół, aby pracować z Georgeous George Odellem, biorąc udział w trasie, której gwiazdą był Sam Cooke. Później w 1965 roku przyłączył się do nowojorskiego zespołu Curtis Knight and The Squires (Knighta spotkał na korytarzu hotelu "America" w okolicach Times Square, gdzie obaj mieszkali).

Greenwich Village

15 października 1965 podpisał trzyletni kontrakt z producentem Edem Chalpinem otrzymując 1 dolara i 1% zysków z nagrań stworzonych z Curtisem Knightem[3]. Nie poinformował jednak producenta o tym, że w lipcu związał się z wytwórnią Sue Records należącą do Juggy'ego Murraya. Efektem umowy z Chalpinem było ukazanie się na początku 1966 roku singli "How Would You Feel"/"Welcome Home" oraz "Hornet's Nest"/"Knock Yourself Out" wydanych przez RSVP Records, niewielką nowojorską wytwórnię[31].

W 1966 roku uczestniczył w sesjach z Kingiem Curtisem, Rayem Sharpe, Lonniem Youngbloodem, The Icemen, Jimmym Normanem i Billym Lamontem. Stworzył swój własny zespół Jimmy James and the Blue Flames składający się z Randy'ego Palmera (bas), Danny'ego Caseya (perkusja) i piętnastoletniego gitarzysty Randy'ego Wolfe'a nazwanego przez Hendriksa Randy California, później gitarzysty grupy Spirit. Grali w kilku miejscach w Nowym Jorku, ale najważniejszym z nich było Cafe Wha na rogu MacDougal Street i Minetta Street w Greenwich Village. Jego ostatnie występy odbyły się w "Cafe au Go Go", gdzie występował między innymi z Johnem Hammondem jr[24][25].

Na początku 1966 roku w "Cheetah Club" Linda Keith, dziewczyna Keitha Richardsa zaprzyjaźniona z Hendriksem, poleciła go menedżerowi The Rolling Stones Andrew Loog Oldhamowi a później producentowi Seymourowi Steinowi[24]. Żaden z nich nie zainteresował się gitarzystą. Później Keith przedstawiła go Chasowi Chandlerowi, byłemu basiście The Animals, który poszukiwał utalentowanych muzyków[32]. Będąc pod wrażeniem umiejętności młodego artysty, zaproponował, że wraz ze swoim wspólnikiem Michaelem Jeffreyem zostanie jego menedżerem i producentem. Hendrix przyjął propozycję i wybrał się razem ze swoimi nowymi menedżerami do Londynu, gdzie zorganizowano przesłuchania muzyków, którzy mogliby do niego dołączyć i utworzyć nowy zespół. Wybrano dwóch: gitarzystę Noela Reddinga, który miał grać na gitarze basowej a także, co nastąpiło trochę później, perkusistę Mitcha Mitchella[32]. 11 października trzej muzycy podpisali kontrakty z duetem Jeffrey – Chandler, kontrakt z wytwórnią Sue Records został odkupiony od Juggy'ego Murraya, Chalpin wolał natomiast poczekać, aż wartość muzyka wzrośnie[31]. W listopadzie 1967 PPX Industries (Chalpin) i Capitol Records zawarły porozumienie, na mocy którego wydano począwszy od grudnia 1967 płyty Get That Feeling, Flashing i wiele innych zawierających nagrania demo z okresu współpracy Hendriksa z Curtisem Knightem. To menedżerowie zasugerowali Hendriksowi zmianę pseudonimu z Jimmy na Jimi a także nazwę dla nowej grupy – The Jimi Hendrix Experience[32].

The Jimi Hendrix Experience

 Osobny artykuł: The Jimi Hendrix Experience.

Po dotarciu do Londynu Chas Chandler przedstawił Hendriksa Pete'owi Townshendowi i Ericowi Claptonowi, z którymi ten szybko się zaprzyjaźnił. W pierwszych dniach pobytu w Anglii, nie mając jeszcze perkusisty, często jamował z Reddingiem i z innymi muzykami w londyńskich klubach np. z Alexisem Kornerem, Hughie Flintem, Alexem Harveyem, Cliffem Bartonem czy też Brianem Augerem w "Blaises Club", kiedy Johnny Hallyday zaoferował mu występ w roli supportu na jego tournée we Francji. 1 października zagrał z grupą Cream, wykonując utwór "Killing Floor", poprzedzając jej właściwy występ w Central London Polytechnic[33].Szablon:CytatD Gitarzysta mieszkał początkowo z Chasem Chandlerem w Hyde Park Towers, a następnie w mieszkaniu, które należało wcześniej do The Beatles – przy Montague Square 34[24][32]. Na początku października 1966 powstało The Jimi Hendrix Experience w składzie: Jimi Hendrix (gitara), Noel Redding (bas), Mitch Mitchell (perkusja). Zespół zadebiutował krótkim tournée we Francji, dając koncerty w Evreux (13 października), Nancy (14 października), Villerupt (15 października) i w paryskiej Olympii (18 października), przed koncertami Johnny'ego Hallydaya[32].

Następnie grupa wróciła do Londynu, gdzie występowała między innymi w takich klubach jak: "Marquee", "Scotch of St. James", "Blaises", "Bag O'Nails", "Cromwellian", a także w prestiżowych programach brytyjskiej TV "Ready, Steady, Go" i "Top of the Pops", gdzie po raz pierwszy pojawiła się w grudniu 1966, wykonując "Hey Joe"[34]. Na koncerty The Experience przychodzili: The Beatles, The Rolling Stones, The Who czy Eric Clapton[32]. 11 stycznia na dwóch występach w Bag O'Nails byli także: Jeff Beck, Jimmy Page, The Hollies, The Animals, The Small Faces, Terry Reid i inni[24]. Pierwszy singel "Hey Joe"/"Stone Free" został wydany 2 grudnia 1966 roku przez Polydor Records. Utwór "Stone Free" był pierwszą kompozycją Hendriksa w The Experience[35]. Drugi singel zespołu "Purple Haze"/"51st Anniversary" został wydany 17 marca przez Track Records, tak jak trzeci "The Wind Cries Mary"/"Highway Chile", który ukazał się w sprzedaży 4 maja 1967. Wszystkie zajęły miejsca w pierwszej dziesiątce na brytyjskich listach przebojów, odniosły też sukces międzynarodowy. 31 marca Jimi Hendrix po raz pierwszy podpalił swoją gitarę[36].

Are You Experienced?

 Osobny artykuł: Are You Experienced?.

W 1967 roku zespół dawał koncerty w Anglii, nagrywając jednocześnie swoją debiutancką płytę Are You Experienced?, nad którą pracował w kilku studiach takich jak DeLane Lea Studios, CBS, a także później, w Olympic Studios. To właśnie od sesji w studiach Olympic rozpoczęła się długotrwała współpraca (do śmierci artysty) z inżynierem dźwięku Eddiem Kramerem. Are You Experienced? został wydany w dwóch wersjach, brytyjskiej (rozpowszechnianej w Europie), która ukazała się 12 maja 1967 i była dystrybuowana przez Track Records i amerykańskiej, wydanej 1 września 1967 przez Reprise Records[32].

Wersja brytyjska zaczyna się od "Foxy Lady", a amerykańska od "Purple Haze". Amerykańskie wydanie nie zawiera kompozycji "Red House", "Can You See Me", "Remember", w zamian za to oferuje wspomniane "Purple Haze", a także "Hey Joe" i "The Wind Cries Mary". Inne były nawet okładki, tę amerykańską zaprojektował Karl Ferris (zdjęcie zostało wykonane w Kew Gardens). Album odniósł sukces, w Wielkiej Brytanii zajął drugie miejsce na liście najpopularniejszych płyt tuż za Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles[24].

4 czerwca w londyńskim teatrze Saville Experience dał swój ostatni występ w Anglii przed amerykańskim debiutem. Koncert był przedsięwzięciem zorganizowanym przez Briana Epsteina, menedżera The Beatles. Wśród publiczności byli Paul McCartney, George Harrison, Eric Clapton, Jack Bruce, Spencer Davis i Lulu. Swój występ rozpoczęli od utworu The Beatles "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", pochodzącego z albumu o tym samym tytule, wydanego 1 czerwca. Paul McCartney stwierdził po koncercie, że był to najlepszy występ Hendriksa, jaki widział[4][37].

Festiwal w Monterey

 Osobny artykuł: Festiwal w Monterey.

Chociaż zespół cieszył się międzynarodową popularnością, był zupełnie anonimowy w USA[38], dopóty Paul McCartney, Andrew Loog Oldham oraz Derek Taylor nie zarekomendowali grupy organizatorom Festiwalu w Monterey, był on debiutem grupy w Ameryce. Występ został sfilmowany przez D. A. Pennebakera i był następnie wyświetlany w kinach w całym kraju. Przed wyjściem na scenę Hendrix został zapowiedziany przez zaprzyjaźnionego z nim Briana Jonesa[32]. Rozpoczął występ remakiem utworu Howlin' Wolfe'a "Killing Floor". Zagrał też "Foxy Lady", "Like a Rolling Stone" Boba Dylana, własną wersję "Rock Me Baby" B.B. Kinga (późniejsze "Here He Comes", a jeszcze później "Lover Man"), "Hey Joe", "Can You See Me", "The Wind Cries Mary", "Purple Haze" i "Wild Thing". Na zakończenie utworu "Wild Thing", a także całego występu podpalił, a następnie roztrzaskał swoją gitarę na scenie. Swoją grą na festiwalu w Monterey rozsławił grupę na całą Amerykę[39]. Po zakończeniu festiwalu zespół dał serię koncertów w Fillmore West w San Francisco, zastępując grupę Jefferson Airplane. Hendrix poznał w tym czasie Stephena Stillsa, a także zaprzyjaźnił się z Buddym Milesem, którego spotkał już wcześniej, podczas występów z The Isley Brothers[25]. Miles poznał go z Devon Wilson, która później została jego przyjaciółką. Zespół dał też koncerty na dachu ciężarówki w Golden Gate Park i klubie "Whiskey a Go Go". Wkrótce po tym wziął udział w letnim tournée popularnej grupy The Monkees w roli jej supportu[32]. 19 sierpnia ukazał się na angielskim rynku singel "Burning of the Midnight Lamp"/"The Stars That Play With Laughing Sam's Dice" będący pierwszym który nie znalazł się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się płyt[24].

Szablon:CytatD

Axis: Bold as Love

 Osobny artykuł: Axis: Bold as Love.

Wydana w Wielkiej Brytanii 1 grudnia 1967 a w USA 1 stycznia 1968 płyta Axis: Bold as Love została nagrana w studiach Olympic. Jest to pierwszy album Hendriksa, który został stworzony przy użyciu gitary nastrojonej o pół tonu niżej i wykorzystaniu pedału wah-wah, przy nagrywaniu utworu "Bold as Love" inżynierowie dźwięku Eddie Kramer i George Chkiantz wykorzystali efekt przejścia (phasing effect), aby odtworzyć dźwięk jaki Jimi usłyszał we śnie[25]. Od początku pracy nad debiutancką płytą do końca pracy nad Axis minął zaledwie rok. Już po ukończeniu nagrywania Hendrix zostawił taśmy zawierające stronę "A" nowego albumu na tylnym siedzeniu taksówki. Mimo tego Eddie Kramer w ciągu jednego dnia odtworzył brakującą stronę z nagrań zarejestrowanych podczas ostatnich sesji studyjnych. Na producencie ciążyła presja wydania płyty w okresem świątecznym, cel ten ostatecznie został zrealizowany[40]. Basista grupy Experience Noel Redding uważał tę płytę za swoją ulubioną[32], Hendrix nie był natomiast w pełni zadowolony z efektu końcowego. Z utworów zamieszczonych na Axis: Bold as Love tylko "Spanish Castle Magic" było regularnie wykonywane podczas koncertów i sporadycznie "Little Wing". Okładkę albumu przedstawiającą członków grupy jako różne inkarnacje boga Wisznu zaprojektowali Roger Law i David King.

Amerykańskie wojaże

Do końca 1967 zespół występował w Anglii, wziął też udział w tournée po Szwecji. Podczas pobytu w Skandynawii Hendrix spotkał Bo Ingvara Hanssona i Jana Hugona Carlssona znanych jako duet Hansson & Carlsson, zaowocowało to włączeniem ich kompozycji, utworu "Tax Free", do repertuaru scenicznego Hendriksa[17]. Później nagrał również własną wersję, która ukazała się na płytach War Heroes i South Saturn Delta. W 1968 roku 10 miesięcy występował w Stanach Zjednoczonych, a także koncertował w Europie. 4 stycznia podczas trwania tournée w Szwecji, między dwoma występami w Göteborgu odurzony alkoholem gitarzysta zdemolował swój pokój hotelowy. Incydent ten skończył się interwencją policji, karą 475 funtów i pokryciem kosztów wyrządzonych szkód. Do końca stycznia w USA sprzedano ponad milion kopii Are You Experienced?[24]. 29 stycznia wystąpił w paryskiej Olympii. Praktyka korzystania z połączeń lotniczych sprawiła, że odległości przestały się liczyć i nie były one kryterium branym pod uwagę w trakcie ustalania dat poszczególnych koncertów. Zamiast dać np. serię koncertów w jednym stanie i przenieść się do innego, grupa była wysyłana przez kierownictwo (Michael Jeffrey i Chas Chandler) do miejsc rozproszonych po całych Stanach, a także do Kanady[32][41].

W marcu Hendrix jamował w klubie Steve'a Paula "The Scene" wraz z Jimem Morrisonem, Buddym Milesem i Johnnym Winterem, ukazało się wiele bootlegów zawierających ten występ. 19 kwietnia Track Records wydał w Wielkiej Brytanii Smash Hits. 6 lipca wystąpił na festiwalu w Woburn, był to jego jedyny koncert w Anglii w 1968 roku[42].

Electric Ladyland

 Osobny artykuł: Electric Ladyland.

16 września w USA i 25 października w Wielkiej Brytanii wydano podwójny album Electric Ladyland, nagrywany w studiach Olympic w Londynie i Record Plant w Nowym Jorku, trzeci i ostatni w historii zespołu. W nagrywaniu płyty wspierało Hendriksa wielu zaproszonych muzyków, m.in.: Buddy Miles, Steve Winwood, Jack Casady, Dave Mason czy Chris Wood[28]. W trakcie pracy Chandler i Redding sfrustrowali się perfekcjonizmem Hendriksa, który przeciągał sesje w nieskończoność (utwór "Gypsy Eyes" był nagrywany 43 razy), a także osobami obecnymi w studiu, którzy uniemożliwiali pracę, rozpraszali Hendriksa i dostarczali mu narkotyki[41]. Chandler chciał powtórzyć sukces dwóch pierwszych albumów, nagranych stosunkowo szybko (i tanio), a które okazały się wielkim sukcesem[32].

Mitch Mitchell powiedział później, że Chas chętnie powoływał się na przykład "The House of the Rising Sun" – utworu, który został nagrany za pierwszym podejściem, kosztem 10 dolarów, a sprzedał się w milionach egzemplarzy. Hendrix natomiast uparcie cyzelował każdy dźwięk i eksperymentował z brzmieniem uzyskiwanym w studiu[41]. Jego pierwsze dwie płyty składały się głównie z krótkich, maksymalnie czterominutowych kompozycji mających strukturę piosenki popowej[40], na Electric Ladyland wbrew woli Chandlera nastąpiło zerwanie z tym schematem, na przykład w utworach "1983... (A Merman I Should Turn to Be)" i "Voodoo Chile", trwających odpowiednio 14 i 15 minut[41]. W połowie 1968 roku Chandler odsprzedał swoje udziały w The Experience Michaelowi Jeffreyemu za 300 tys. dolarów[24].

W trakcie pracy relacje pomiędzy gitarzystą a basistą The Experience uległy znacznemu pogorszeniu. Doszło nawet do sytuacji, w której Redding wyszedł ze studia w trakcie pracy nad utworem "All Along the Watchtower", zmuszając tym samym Hendriksa do nagrania partii basowych[41]. Album okazał się wielkim sukcesem, zajął 1 miejsce w USA i 5 w Wielkiej Brytanii. Zdjęcie gitarzysty, które zostało wykorzystane na okładce amerykańskiej wersji, wykonano podczas występu w Hunter College w Nowym Jorku 2 marca 1968[25]. Liczne kontrowersje wzbudziło inne zdjęcie, przedstawiające 21 nagich kobiet wykorzystane jako okładka albumu w Wielkiej Brytanii[24][43][44]. Wiele sklepów odmówiło sprzedaży płyty bądź też rozprowadzało ją w papierowych torbach[24]. 10, 11, 12 października zespół Hendriksa występował w Winterland w San Francisco, dając dwa koncerty dziennie.

Rozpad The Experience

Po roku spędzonym w Stanach Hendrix wrócił do Anglii i wraz ze swoją dziewczyną Kathy Etchingham wynajął mieszkanie przy Brook Street w zachodnim Londynie[45]. 4 stycznia 1969 wziął udział w "Happening for Lulu" programie brytyjskiej TV BBC nadawanym na żywo. Zagrał wówczas "Voodoo Child (Slight Return)" i "Hey Joe", które nagle przerwał po czym wykonał własną wersję "Sunshine of Your Love" zadedykowaną grupie Cream, łącznie przedłużył czas przewidziany na występ o 1 minutę i 46 sekund co spowodowało panikę wśród pracowników BBC[32][46].

W styczniu koncertował w Skandynawii i Niemczech. 9 stycznia dwukrotnie w Konserthuset w Sztokholmie, pierwszy występ zadedykował Szwedce Ewie Sundqvist[47]. 18 i 24 lutego wystąpił w Royal Albert Hall w Londynie; oba występy były filmowane, lecz ich wizualny zapis nie ukazał się do dziś. Wydarzeniem poprzedzającym drugi występ był debiut grupy Fat Matress, której gitarzystą był Noel Redding, równocześnie basista w Experience. 18 kwietnia po koncercie w Memphis Hendrix spotkał się z Billym Coksem i omawiał z nim możliwość wspólnej gry w niedalekiej przyszłości. Począwszy od 21 kwietnia zaczęli grać w studiu razem z innymi muzykami, np. Buddym Milesem, niezależnie od grupy Experience[48]. 3 maja na lotnisku w Toronto Hendrix został zatrzymany pod zarzutem posiadania narkotyków, w jego bagażu znaleziono heroinę i haszysz, które znajdowały się w paczce, jaką przyjął od fana nieświadomy jej zawartości[49]. Po wpłaceniu kaucji w wysokości 10 tys. dolarów został wypuszczony, a 15 grudnia uniewinniony przez sąd[32]. 20 maja nagrywa wraz ze Stephenem Stillsem, Buddym Milesem i Johnem Sebastianem utwór "Live And Let Live" który znalazł się na płycie Timothy'ego Leary You Can Be Anyone This Time Around wydanej w 1970 roku[50]. Odbył tournée po Stanach, występując między innymi w Los Angeles Forum 26 kwietnia 1969, Madison Square Garden 18 maja, San Diego Sports Arena 24 maja, oraz na Newport Festival w Devonshire Downs na przedmieściach Los Angeles, gdzie wystąpił dwukrotnie, najpierw z The Experience 20 czerwca oraz jamując z Buddym Milesem, Erikiem Burdonem, Tracym Nelsonem i Mother Earth 22 czerwca. Festiwalową publiczność szacuje się na 200 tys. osób[51].

Szablon:CytatD

29 czerwca 1969 na Mile High Stadium w Denver The Experience dał swój ostatni występ w oryginalnym składzie: Hendrix, Redding, Mitchell. Podczas wykonywania utworu "Voodoo Child (Slight Return)" publiczność próbowała wtargnąć na scenę, policja użyła gazu łzawiącego mimo wiatru wiejącego w stronę muzyków, grupa zmuszona była przerwać koncert. Po występie w Denver basista grupy Noel Redding ze względu na brak porozumienia z Hendriksem i jego wywiad, w którym stwierdził, że chce rozszerzyć Experience o nowych muzyków (nie konsultował tego z Reddingiem)[3], postanowił odejść i zająć się swoim własnym zespołem Fat Matress[52].

Po rozpadzie grupy Hendrix wystąpił sam w "Dick Cavett Show" 7 lipca 1969, zagrał "Hear My Train a Comin'" razem z orkiestrą występującą w programie[53]. 10 lipca wystąpił w "The Tonight Show", wraz z Billym Coxem i Edem Shaughnessym wykonał utwór "Lover Man"[54]. 30 lipca na rynku amerykańskim pojawiła się płyta Smash Hits, zawierająca niewydane wcześniej w Stanach utwory "Red House", "Can You See Me", "Remember". Początkowo planowano wydać płytę koncertową zawierającą nagrania z występów w Royal Albert Hall, Los Angeles Forum i San Diego Sports Arena, jednak Reprise odrzuciło ten pomysł[4][55].

Festiwal Woodstock

 Osobny artykuł: Festiwal w Woodstock.

Na początku lipca gitarzysta przeniósł się do Shokan spokojnej wioski w pobliżu Nowego Jorku, gdzie mógł wypoczywać i doskonalić swój muzyczny repertuar[56]. 10 dni przed występem Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Billy Cox (bas), Larry Lee (gitara rytmiczna), Juma Sultan (instrumenty perkusyjne), Jerry Velez (instrumenty perkusyjne) utworzyli nowy zespół "Gypsy Sun and Rainbows", który zaprezentował się na Festiwalu Woodstock 18 sierpnia 1969 przed publicznością liczącą około 300 tys. widzów[14]. Ulewny deszcz spowodował przesunięcie występu zaplanowanego na północ w nocy z niedzieli na poniedziałek. Duża część widowni (ok. 200 tys. osób) opuściła tereny festiwalu, nie chcąc czekać aż przestanie padać, spędzając całą noc na terenach festiwalowych. Ponad dwugodzinny występ rozpoczął się ok. 9 rano. Grupę zapowiedział Chip Monk jako: The Jimi Hendrix Experience, co po chwili skorygował sam Jimi Hendrix, przedstawiając wszystkich muzyków i mówiąc, że występują jako "Gypsy Sun and Rainbows". Był to pierwszy z trzech występów tego naprędce skompletowanego zespołu; muzycy wykonali standardy Experience: "Purple Haze", "Hey Joe", "Foxy Lady", "Voodoo Child (Slight Return)", "Red House", "Fire", "Hear My Train a Comin'", "Spanish Castle Magic", "Lover Man". Pojawiły się też zupełnie nowe kompozycje: "Izabella", "Message to Love", "Villanova Junction", "Jam Back at the House" (późniejsze "Beginnings") i utwory wykonywane przez Larry'ego Lee ("Mastermind", "Gypsy Woman"). Hendrix był najlepiej opłacanym artystą festiwalu, za występ otrzymał 18 tys. dolarów plus 12 tys. za prawa do filmu z jego występu[57]. Festiwalowym inżynierem dźwięku był Eddie Kramer[14].

Wkrótce po zakończeniu koncertu zespół dał jeszcze dwa występy: 5 września w Harlemie i 10 września na otwarciu nowojorskiego klubu Salvation[57], następnie został rozwiązany, przyczyniły się do tego zarówno kwestie finansowe, jak i brak należytej kontroli Hendriksa nad grupą i współpracy[3]. Ostatnia studyjna sesja odbyła się 6 września. Hendrix, Mitchell, Cox i Sultan wystąpili 9 września w "Dick Cavett Show", gdzie zaprezentowali utwory "Izabella" i "Machine Gun" (pierwsze wykonanie przed publicznością).

Band of Gypsys

 Osobny artykuł: Band of Gypsys (album).
 Osobny artykuł: Band of Gypsys (grupa muzyczna)
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.

W pażdzierniku 1969 Jimi Hendrix, Billy Cox i Buddy Miles założyli Band of Gypsys, który po zagraniu dwóch koncertów 31 grudnia 1969[58] i 2, 1 stycznia 1970[59] w Fillmore East w Nowym Jorku (na jednym z 4 występów był Miles Davis[24]) wydał płytę koncertową zatytułowaną Band of Gypsys zawierającą utwory "Who Knows", "Machine Gun", "Changes", "Power To Love" (znane głównie jako "Power of Soul"), "Message To Love" i "We Gotta Live Together". Utwory te pochodzą wyłącznie z dwóch koncertów zarejestrowanych 1 stycznia. Kompozycje "Changes" i "We Gotta Live Together" zostały stworzone przez Buddy'ego Milesa. Wydanie płyty koncertowej było pomysłem na wywiązanie się z zobowiązań kontraktowych artysty wobec producenta Eda Chalpina, który otrzymał do niej prawa w zamian za zrzeczenie się z dochodzenia swoich roszczeń nabytych w ramach kontraktu podpisanego 15 października 1965 roku[31]. Zespół rozpadł się po nieudanym występie 28 stycznia w Madison Square Garden, kiedy Hendrix po wykonaniu utworów "Who Knows" i "Earth Blues" usiadł na scenie, odmawiając dalszej gry i po chwili ją opuścił[60]. Buddy Miles powiedział później, że widział Michaela Jeffreya dającego gitarzyście dawkę LSD przed wyjściem na scenę, zasugerował też, że menedżer chciał w ten sposób rozbić zespół i doprowadzić do reaktywacji oryginalnego Experience w składzie: Hendrix, Redding, Mitchell[61]. Dwaj ostatni spotkali się z Jeffreyem tuż przed koncertem i omawiali kwestie związane z planowanym amerykańskim tournée, w którym chcieli uczestniczyć[32]. Ostatecznie Redding nie wrócił do grupy ze względu na sprzeciw Hendriksa, zastąpił go Billy Cox.

Band of Gypsys ukazał się w 25 marca w USA i 12 czerwca w Wielkiej Brytanii, był drugim najlepiej sprzedającym się albumem po Are You Experienced?, utrzymywał się przez 61 tygodni na liście Billboard's US Top 200[31][62][63]. To jedyny oficjalny album koncertowy wydany za życia artysty. 8 kwietnia 1970 ukazał się w Stanach nakładem Reprise singel "Izabella"/"Stepping Stone" nagrany w Record Plant podczas styczniowych sesji, w których jako wsparcie wokalne brała udział grupa Ghetto Fighters[64].

W 1999 wydano płytę Live at the Fillmore East zawierającą niektóre utwory z występów 31 grudnia 1969/1 stycznia 1970, a w 2002 The Baggy's Rehearsal Sessions zawierającą nagrania studyjne zarejestrowane podczas sesji w studiach Baggy's z 18 i 19 grudnia 1969 roku. Koncerty w Fillmore East i Madison Square Garden były jedynymi występami grupy. Podczas gry w Band of Gypsys Hendrix używał oprócz pedałów wah-wah i fuzz-face, wykorzystywanych już w Experience, także univibe używanego na Woodstock oraz octavii[6]. Właśnie od tego momentu włączył na stałe do swojego repertuaru nowe kompozycje: "Machine Gun", "Ezy Ryder" i "Message to Love". 15 marca bierze udział w sesji nagraniowej ze Stephenem Stillsem, jej owocem jest utwór "Old Times, Good Times" zamieszczony na albumie Stephen Stills[65], 17 marca nagrywa wraz z Love utwór "The Everlasting First" który później ukaże się na płycie tego zespołu zatytułowanej False Start[66].

Reaktywacja The Experience

25 kwietnia 1970 roku koncertem w Los Angeles Forum reaktywowane The Jimi Hendrix Experience w składzie: Jimi Hendrix, Mitch Mitchell, Billy Cox, rozpoczęło amerykańskie tournée, często określane mianem "The Cry of Love Tour". Hendrix zgodził się wziąć w nim udział pod warunkiem zmiany jego harmonogramu. Różnił się on znacznie od poprzednich, głównie tym, iż występy zaplanowano na weekendy, dzięki czemu w pozostałe dni Hendrix mógł pracować w studiu[67]. Cała trasa liczyła ponad 30 koncertów głównie w największych amerykańskich aglomeracjach takich jak: Filadelfia (16 maja), Dallas (5 czerwca), Houston (6 czerwca), Boston (27 czerwca), Miami (5 lipca), Nowy Jork (17 lipca), San Diego (25 lipca) czy Seattle (26 lipca). Występy w takich miejscach jak Los Angeles Forum zapewniały znaczny dochód, który pokrywał koszty związane z budową studia[67]. Dwa występy w Berkeley z 30 maja (oglądane przez Carlosa Santanę[24]) i również dwa na wyspie Maui na Hawajach z 30 lipca były rejestrowane i w oparciu o to powstały później filmy: Jimi Plays Berkeley i Rainbow Bridge (oba wydane już po śmierci artysty). 4 lipca grupa wystąpiła na festiwalu w Atlancie, gdzie oglądało ją 150–200 tys. ludzi[68]. 1 sierpnia 1970 występem w Honolulu na Hawajach trasa koncertowa została zakończona. Był to zarazem ostatni w życiu artysty koncert w ojczyźnie.

Electric Lady Studios

 Osobny artykuł: Electric Lady Studios.

W wolnych dniach pomiędzy koncertami Hendrix pracował w studiu nad swoim nowym albumem First Rays of the New Rising Sun, na początku 1970 roku głównie w Record Plant. 15 czerwca otwarto nieoficjalnie jego własne studio Electric Lady, pomysł jego budowy pojawił się i został wdrożony do realizacji już w 1969. Wcześniej Hendrix nagrywał w różnych studiach, głównie w Olympic Studios w Londynie i Record Plant w Nowym Jorku. Własne studio miało być w dłuższej perspektywie tańsze od wynajmowanego. Miejscem, gdzie mógłby czuć się swobodnie, jego drugim domem, dlatego projekt, którego realizacji podjął się architekt i akustyk John Storyk, powstał na podstawie osobistych wskazówek muzyka[25]. Studio powstało w Greenwich Village w centrum Nowego Jorku. Od 15 czerwca 1970 pracował już tylko w Electric Lady, a ostatnie wielościeżkowe nagranie studyjne – utwór "Slow Blues" pochodzi z 20 sierpnia 1970[4]. Oficjalne otwarcie odbyło się 26 sierpnia 1970, wśród gości byli między innymi Yoko Ono i Johnny Winter[69][24], wtedy też ostatni raz pracował w Electric Lady, nagrał "Belly Button Window" oraz miksował inne utwory, później wyleciał do Londynu[70].

Europejskie tournée

 Osobny artykuł: Isle of Wight Festival.
Statua z brązu przedstawiająca Hendriksa, wyspa Wight

Po raz kolejny zespół przyjechał do Europy. W środku nocy z 30 na 31 sierpnia wystąpił na wyspie Wight, na zakończenie festiwalu, który zgromadził 600-tys. publiczność. To był jeden z najbardziej znanych koncertów Hendriksa[71], często błędnie określany mianem ostatniego, w rzeczywistości to pierwszy i zarazem ostatni koncert w Anglii od czasu dwukrotnego występu w Royal Albert Hall[72].

Tuż przed wyjściem na scenę poprosił Gerry'ego Stickellsa – menedżera trasy zespołu – o zanucenie hymnu Wielkiej Brytanii – moment ten zarejestrowany został na filmie dokumentującym występ. Chwilę później rozpoczął koncert własną wersją "God Save The Queen", by następnie zagrać takie utwory jak: "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", "Spanish Castle Magic", "All Along the Watchtower", "Machine Gun" a także "Lover Man", "Freedom", "Red House", "Dolly Dagger", "Midnight Lightning", "Foxy Lady", "Message to Love", "Hey Baby (New Rising Sun)", "Ezy Ryder", "Hey Joe", "Purple Haze", "Voodoo Child (Slight Return)". Ponad dwugodzinny występ zakończył jedną ze swych najnowszych kompozycji, utworem "In from the Storm[72]. Kilka godzin później – 31 sierpnia wystąpił w Sztokholmie. Szablon:CytatD 2 września w Aarhus zagrał tylko trzy utwory po czym zakończył występ. 4 września wystąpił w Berlinie, gitarzysta Robin Trower nazwał ten koncert "najwspanialszą rzeczą jaką kiedykolwiek widział"[24]. Całe tournée obejmowało następujące koncerty:

Data Miejsce – Miasto/Wyspa Kraj Miejsce – Scena/Festiwal
Europejskie tournée
30 sierpnia 1970 Wight Anglia Anglia Isle of Wight Festival
31 sierpnia 1970 Sztokholm Szwecja Szwecja Tivoli Gardens
1 września 1970 Liseberg Szwecja Szwecja Stora Scenen
2 września 1970 Aarhus Dania Dania Vejlby-Risskov Hallen
3 września 1970 Kopenhaga Dania Dania K.B. Hallen
4 września 1970 Berlin Niemcy Niemcy Zachodnie Super Concert '70" Deutschlandhalle
6 września 1970 Fehmarn Niemcy Niemcy Zachodnie "Open Air Love & Peace" Isle Of Fehmarn
Pomnik na wyspie Fehmarn upamiętniający występ Hendriksa na tutejszym festiwalu

"Isle of Fehmarn Love & Peace Festival" był ostatnim koncertem. Pierwotnie zaplanowany na 5 września został przełożony na następny dzień ze względu na gwałtowną ulewę. Hendrix był najlepiej opłacanym artystą, za występ otrzymał 75 tys. marek niemieckich"[73].

Wśród publiczności szacowanej na 30 tys. osób znajdowali się między innymi członkowie rywalizujących ze sobą niemieckich gangów motocyklowych[74], którzy później podpalili kasy i główne biuro promotorów, a także próbowali podpalić scenę, ale ogień został na czas opanowany. Słychać było odgłosy strzałów z broni palnej, niegroźnie postrzeleni zostali Gerry Stickells i inny pracownik techniczny zespołu[73]. Po zakończeniu koncertu muzycy w pośpiechu opuścili tereny festiwalu. Następnie Hendrix wrócił do Londynu, by odpocząć, wkrótce miał udać się do Nowego Jorku, Billy Cox wyjechał, ze względu na stan zdrowia, do swojego domu w Memphis, w Tennessee, dalszą część tournée anulowano[74]. 16 września Hendrix wystąpił z Erikiem Burdonem i grupą War w klubie Ronniego Scotta w londyńskiej dzielnicy Soho; grał w kilku utworach w tle, był to jego ostatni występ przed publicznością. Przed jego śmiercią pojawiały się w brytyjskiej prasie informacje o planach dołączenia do Emerson, Lake and Palmer i utworzenia nowej grupy HELP (Hendrix, Emerson, Lake and Palmer). Muzycy nie prowadzili jednak żadnych poważnych rozmów na ten temat[75]. Jimi rozmawiał z Chasem Chandlerem i prosił go by znów został jego menedżerem, chciał zwolnić Michaela Jeffreya[24][32].

18.09.1970 dzień śmierci

Hotel Samarkand obecnie

W nocy 17 września dziewczyna Hendriksa Monika Dannemann zawiozła muzyka do mieszkania jakichś ludzi w pobliżu Marble Arch (nie powiedział z kim ma zamiar się spotkać, być może z Devon Wilson, która była w tym czasie w Londynie). Odebrała go godzinę później, a następnie razem wrócili do hotelu Samarkand. Hendrix napisał tam poemat "The Story of Life", potem pił czerwone wino, wziął 9 tabletek nasennych Vesperax (zazwyczaj brał dwie) i poszedł spać. Kilka godzin później, gdy Monika obudziła się Jimi był nieprzytomny, wymiotował i dusił się – próbowała go ocucić ale nie dała rady. W końcu wezwała karetkę[30]. Według ustaleń muzyk jeszcze żył, gdy dotarł do szpitala St. Mary Abbots, nie wiadomo, co wydarzyło się w ciągu następnych 20–40 minut[76]. Zgon który stwierdzono oficjalnie o 12:45[24] był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami. Sekcja zwłok wykazała, że nigdy nie był uzależniony od heroiny, w jego organizmie znaleziono jednak ślady Durophetu, amfetaminy, Seconalu i Allobarbitalu, które są głównymi składnikami tzw. Black Bombera, a także składniki Vesperaxu – Brallobarbitone i Quinalbarbitone. Najwięcej wykryto nikotyny, poziom alkoholu w moczu wynosił 46mg/100ml, w chwili zażycia przez niego Vesperaxu wynosił prawdopodobnie 100mg/100ml[32].

Nieprawdziwym jest stwierdzenie, iż umarł z powodu przedawkowania narkotyków – zgon nastąpił w wyniku komplikacji po zażyciu środków nasennych. Oficjalnie przyjmuje się, że śmierć Jimiego Hendriksa była nieszczęśliwym wypadkiem, jednak nigdy nie udało się w 100% wykluczyć morderstwa lub samobójstwa[32]. Pogrzeb odbył się 1 października w Dunlap Baptist Church przy Rainier Avenue South w Seattle, obecni byli na nim przyjaciele i rodzina artysty. W 1994 roku Scotland Yard wznowił śledztwo dotyczące śmierci Jimiego Hendriksa, zostało ono jednak umorzone[32].

Niewyjaśnione kwestie

W lutym 1971 roku Devon Wilson w niewyjaśnionych okolicznościach wypadła przez okno nowojorskiego Hotelu Chelsea. 5 marca 1973 roku w katastrofie lotniczej zginął Michael Jeffrey, wiele osób w tym Noel Redding uważa że Jeffrey który regularnie spóźniał się na samoloty wykorzystał okazję aby symulować własną śmierć i uciec z pieniędzmi grupy[24]. Techniczny zespołu James "Tappy" Wright w swojej książce "Rock Roadie" wydanej w 2009 roku twierdzi że menedżer Michael Jeffrey zabił Hendriksa aby otrzymać 2 mln dolarów (1,2 mln funtów) z wypłaty ubezpieczenia na życie artysty[77][78]. Doktor John Bannister, jeden z lekarzy ratujących Hendriksa w reakcji na wydanie książki Wrighta powiedział że morderstwo jest prawdopodobne i wskazują na to dowody medyczne[79]. Monika Dannemann popełniła samobójstwo 5 kwietnia 1996 roku.

Pośmiertne kompilacje

Po śmierci Hendriksa sprzedaż płyt w czwartym kwartale wzrosła o 450% w porównaniu z trzecim kwartałem 1970 roku[32]. Ponieważ gitarzysta nagrał tylko cztery płyty (w tym jedną koncertową), a pozostawił po sobie wiele niepublikowanych nagrań studyjnych i koncertowych, na rynku pojawiły się różnej jakości zestawienia. Pierwsza pośmiertna kompilacja studyjna The Cry of Love, na której znajdują się w większości ukończone przez artystę utwory, została wydana na początku 1971 roku. W tym samym roku ukazały się Rainbow Bridge, a w 1972 War Heroes, płyty te zawierają głównie kompozycje, które miały zostać umieszczone na podwójnym albumie First Rays of the New Rising Sun[80]. W 1974 ukazała się Loose Ends, a w 1975 płyty Crash Landing i Midnight Lightning, ukazanie się dwóch ostatnich wzbudziło wiele kontrowersji ze względu na liczne poprawianie i edytowanie materiału wedle uznania producenta Alana Douglasa, np. dogrywanie fragmentów utworów przez przeciętnych studyjnych muzyków, którzy nie mieli nigdy styczności z Hendriksem[27].

Experience Hendrix

W 1995 roku w wyniku długoletnich procesów sądowych ojciec artysty Al Hendrix otrzymał prawa do zarządzania muzyką syna, a po jego śmierci w 2002 roku przejęła je Janie Hendrix (przyrodnia siostra gitarzysty)[81]. Experience Hendrix firma na czele której stoi obecnie Janie Hendrix była krytykowana za wykorzystywanie wizerunku Jimiego do sprzedaży np. piłeczek golfowych, odświeżaczy powietrza i wielu innych produktów nie związanych w żaden sposób z muzyką. Brat Jimiego, Leon Hendrix który przegrał długą batalię prawną o udziały w Experience Hendrix stwierdził że nie mają oni wizji i interesuje ich tylko zarabianie pieniędzy[16]. Od 1995 roku wydano już reedycje wszystkich oryginalnych płyt Hendriksa, a także zupełnie nowe albumy studyjne i koncertowe, uzupełniając je wydawnictwami na płytach DVD, założono też własne wydawnictwo muzyczne Dagger Records, resztę płyt dystrybuuje Universal (dawniej MCA Records).

Legenda

Miejsce pochówku

Pomnik w Greenwood Memorial Park w Renton

Mówił wielokrotnie, że chciałby być pochowany w Anglii, jednak po jego śmierci Al Hendrix sprowadził ciało syna do Stanów[32], zostało złożone w Greenwood Memorial Park w Renton, w stanie Waszyngton. Tuż obok znalazły się cztery miejsca przeznaczone dla Leona i Janie Hendrix oraz dla samego Ala i jego żony Ayako "June" Fujita, która zmarła w 1999 roku. Widnieje tam napis poświęcony Jimiemu: "Na zawsze w naszych sercach – James M. "Jimi" Hendrix – 1942–1970", a pod nim obrazek przedstawiający gitarę Stratocaster (dla praworęcznych), taką z jakiej korzystał ten leworęczny gitarzysta[82]. W 1984 roku, gdy zmarła Nora Hendrix (matka Ala), została podjęta decyzja o pochowaniu jej właśnie tu, w miejscu, które jest zarówno miejscem pochówku rodziny Hendrix, jak i atrakcją turystyczną odwiedzaną przez ponad 14 tys. ludzi rocznie[82]. W 1999, cztery lata po odzyskaniu praw do muzyki Jimiego, Al Hendrix podjął decyzję o stworzeniu pomnika upamiętniającego syna[82].

Pomnik składa się z granitowej kopuły wspieranej przez trzy filary, na każdym widnieje u podstawy autograf artysty, z boku znajduje się zegar słoneczny z mosiężnym gnomonem, całość otoczona jest przez 54 działki należące do rodziny. Prace nie zostały jeszcze zakończone, brak też statuy z brązu przedstawiającej Jimiego Hendriksa, która – jak ogłoszono – powstaje we Włoszech[82].

The Jimi Hendrix Foundation

W 1988 roku Al Hendrix założył fundację imienia swojego syna która wykorzystuje wizerunek artysty w celu przyciągnięcia kapitału aby realizować cele statutowe, do których należą: programy związane ze sztuką i muzyką oraz ochrona zdrowia i edukacja[83].

Wyróżnienia muzyczne

Hendrix zdobył za życia wiele nagród i wyróżnień, jednak dużo częściej był nagradzany pośmiertnie. Poniższa lista jest tylko ich wybiórczym wykazem ze względu na trudności przy ich należytym udokumentowaniu.

  • W 1967 został wybrany muzykiem roku na świecie ("World's Top Musician") przez czytelników magazynu "Melody Maker"[84].
  • W 1992 roku został uhonorowany nagrodą Grammy Lifetime Achievement Award[85].
  • W 1992 jego zespół The Jimi Hendrix Experience został wprowadzony do US Rock and Roll Hall of Fame[86].
  • W 1994 roku poświęcono mu gwiazdę w hollywoodzkiej alei sław (6627 Hollywood Blvd.)[87].
  • W 2000 roku DVD "Live at the Fillmore East" zdobyło nagrodę Grammy w kategorii "Best Music Video, Long Form""[88].
  • Utwór "All Along the Watchtower" w jego wykonaniu został wybrany najlepszym coverem wszech czasów przez "The Daily Telegraph"[89].
  • W 2005 roku amerykańska wersja jego debiutanckiego albumu Are You Experienced? została wprowadzona do "Amerykańskiego Narodowego Rejestru Nagrań" (United States National Recording Registry)[90].
  • W 2005 został wprowadzony do UK Music Hall of Fame[91].
  • Zajął 3 miejsce na liście największych rockowych legend wszech czasów opublikowanej na łamach "Herald Sun"[92].
  • W kwietniu 2007 magazyn "Guitar Techniques" umieścił go na okładce czasopisma z dopiskiem "How to sound like the greatest guitarist of all time" ("Jak brzmieć jak najlepszy gitarzysta w historii")[93].
  • 5 listopada 2007 poświęcono mu miejsce w alei sław w Nashville[94].

Wyróżnienia przyznane przez magazyn "Rolling Stone":

miejsce na liście 500 albumów wszech czasów.

Wyróżnienia przyznane przez magazyn "Q":

  • W 2005 "Purple Haze" zostało wybrane najlepszym utworem gitarowym w historii[103].
  • Albumy Electric Ladyland i Are You Experienced? zajęły kolejno 1 i 16 miejsce na liście 40 najlepszych psychodelicznych albumów wszech czasów[104].
  • Album Are You Experienced? zajął 8 miejsce na liście 20 albumów które zmieniły świat, wydanych w latach 1954 - 1969[105].
  • W 2006 utwory "All Along the Watchtower" i "Voodoo Child (Slight Return)" zajęły kolejno 41 i 85 miejsce na liście 100 najlepszych utworów wszech czasów[105].
  • W 2007 "Little Wing" zajęło 3 miejsce na liście 20 najlepszych utworów gitarowych[105].

Wyróżnienia przyznane przez magazyn "Guitar World":

Wyróżnienia przyznane przez magazyn "Total Guitar":

Wyróżnienia przyznane przez magazyn "Mojo":

  • W 1996 zajął 1 miejsce na liście 100 największych gitarzystów wszech czasów[108].
  • W 2003 Are You Experienced? uznano za najlepszy gitarowy album w historii[109].

Wyróżnienia przyznane przez "VH1":

Pomniki

  • We wrześniu 1997 roku w jego dawnym miejscu zamieszkania przy Brook Street w Londynie została zainstalowana pamiątkowa tablica[111].
  • W jego rodzinnym mieście Seattle nazwano jego imieniem park[112], postawiono pomnik z brązu przedstawiający artystę[113] i ufundowano pamiątkową tablicę[114].
  • Jedna z figur woskowych Madame Tussauds przedstawia Hendriksa[115].
  • W bibliotece Garfield High School w Seattle – w szkole, do której uczęszczał – znajduje się popiersie muzyka wykonane z brązu[116].
  • W Evreux, miejscu debiutu The Experience znajduje się pamiątkowa tablica[117].
  • Na wyspie Fehmarn znajduje się pomnik upamiętniający występ z 6 września 1970 roku[118].
  • Na wyspie Wight znajduje się statua z brązu przedstawiająca artystę wraz z pamiątkową tablicą[119].
  • W Londynie (London Pavillon) znajduje się statua przedstawiająca artystę[120].

Statystyki

  • Według RIAA sprzedał w USA 22,5 mln płyt co daje mu 94 miejsce na liście wszech czasów[121].
  • Obecnie na świecie sprzedaje rocznie 1,2 mln płyt w tym około 0,5 mln w USA[122].
  • Łącznie na świecie sprzedał ponad 50 mln albumów[123].
  • Ściągalność jego utworów w internecie wzrosła z 800 tys. w 2007 do 915. tys. w 2008[122].
  • Łączna Certyfikacja RIAA dla jego albumów – 17 x złoto, 10 x platyna, 6 x multi – platyna[124].
  • Album Are You Experienced? był najlepiej sprzedającym się w USA w 1968 roku[125].
  • Z 6 mln dolarów dochodu rocznie Hendrix plasuje się na 11 pozycji wśród najlepiej zarabiających zmarłych artystów[126].

Experience Music Project

Experience Music Project and Science Fiction Museum and Hall of Fame
 Osobny artykuł: Experience Music Project and Science Fiction Museum and Hall of Fame
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.

W czerwcu 2000 roku otworzono Experience Music Project, muzeum wybudowane kosztem 240 mln dolarów przez Paula Allena, zagorzałego fana artysty[127]. Obiekt przypominający kształtem zniszczoną gitarę liczy 140 tys. stóp kwadratowych powierzchni, został zaprojektowany przez Franka Gehry'ego[128]. Znajduje się tam między innymi kolekcja pamiątek po Jimim Hendriksie[129][130].

Experience Hendrix Tribute Tour

Experience Hendrix Tribute Tour jest inicjatywą mającą na celu upamiętnienie muzyki i postaci Jimiego Hendriksa. Po raz pierwszy zostało zorganizowane w formie mini tournée w 2004 roku, choć już w 1995 roku rodzina Hendriksa zorganizowała koncert poświęcony pamięci artysty, pojedyncze występy przerodziły się w Red House Tour organizowany w latach 1999–2001[131]. Od 2004 roku Experience Hendrix Tribute Tour odbywa się co roku, w 2008 roku liczyło już 12 koncertów. Wśród artystów wykonujących utwory Hendriksa znajdowali się między innymi: Mitch Mitchell, Billy Cox, Buddy Guy, Carlos Santana, Buddy Miles, Hubert Sumlin, Robby Krieger, Paul Rodgers, Joe Satriani, Kenny Wayne Shepherd, Mike McCready, Living Colour, Mick Taylor, Andy Aledort[132][133][131]. Sponsorem całego przedsięwzięcia jest firma Gibson[134].

Thanks Jimi Festival

 Osobny artykuł: Thanks Jimi Festival .

Thanks Jimi Festiwal to polska impreza upamiętniająca gitarzystę, jest organizowana przez Leszka Cichońskiego we Wrocławiu, gdzie co roku bity jest rekord Guinessa we wspólnej grze na gitarach. Uczestnicy grają na żywo utwór "Hey Joe"[135].

Sylwetka

Inspiracje

Największy wpływ na jego muzykę mieli następujący artyści: Bob Dylan[41], Muddy Waters, Buddy Guy, Otis Rush, John Lee Hooker, Chuck Berry, Curtis Mayfield, Kenny Burrell, Eddie Cochran[27], Robert Johnson, B.B. King, Howlin' Wolf, Jimmy Reed, Elmore James, Ray Charles[5], Albert King, Lightnin' Hopkins[6], Buddy Holly[11], The Beatles[37], Slim Harpo.

Wpływ

Szablon:CytatD Znalazł wielu licznych naśladowców takich jak: Robin Trower, Vernon Reid, Stevie Ray Vaughan, Eddie Van Halen, Prince, George Clinton czy Adrian Belew[27][136].

Zainteresowania

Jego niemuzyczne zainteresowania skupiały się głównie na fantastyce. Był wielbicielem komiksów - na przykład poświęconych Spidermanowi i kreskówek takich jak Mighty Mouse i Rocky and Bullwinkle (jego ulubiona)[80][4], lubił też takie gry jak "Monopoly" czy "Risk". Jednym z jego ulubionych programów był "The Goon Show"[24].

Gitary, wzmacniacze, efekty

Najważniejszą gitarą Hendriksa był Fender Stratocaster, sporadycznie korzystał też z innych modeli np. z Gibson Flying V czy Gibson SG. Incydentalnie grał na takich gitarach jak: Gibson Les Paul, Fender Jazzmaster, Fender Duosonic, Fender Jaguar, '67 Gretsch Corvette, '59 Hofner Club 40, Ibanez Rhythm Guitar czy 12 strunowy Zemaitis Acoustic[137]. Był leworęczny, jednak korzystał z gitar przeznaczonych dla praworęcznych, które odwracał. Nagrywając akustyczne wersje utworów w trakcie pracy nad albumem Electric Ladyland korzystał z Epiphone FT-79 acoustic[138]. Łącznie w trakcie swojej krótkiej kariery korzystał prawdopodobnie z setek gitar. Używał wzmacniaczy takich firm jak: Marshall, Burns czy Fender[139].

Uzależnienia

Hendrix jak i pozostali członkowie The Experience był uzależniony od narkotyków, alkoholu i seksu. Gdy grupa dowiedziała się że jeden z występów ma dać na trzeźwo, odmówiła gry[32]. Orgie i libacje alkoholowe były odskocznią dla muzyków będących nieustannie w trasie[32]. Po wielu latach wydano film pornograficzny z Jimim uprawiającym seks z dwiema brunetkami, nie jest jednak pewne czy mężczyzna występujący w nim to rzeczywiście gitarzysta. Kathy Etchingham przyjaciółka artysty twierdzi że to nie on[140], innego zdania jest jednak między innymi Neville Chester były techniczny The Experience[141]. Zachował się gipsowy odlew jego członka wykonany przez Cynthię "Plaster Caster"[142].

Szablon:CytatD

Ubiór

Wiele fotografii przedstawia Hendriksa noszącego chusty, pierścienie, medaliony i broszki, na początku kariery także odznaki, np. z napisem "Bob Dylan", co było wyrazem jego fascynacji tym muzykiem. Tuż po dotarciu do Anglii nosił ciemny garnitur i jedwabne koszule, później jego ubiór stawał się coraz bardziej ekstrawagancki[25]. W Monterey miał na sobie ręcznie malowaną jedwabną kurtkę Chrisa Jaggera (brat Micka) i jasnoróżowe boa z piór. Pod koniec 1967 zaczął nosić kapelusz marki The Westerner, skradziony w 1968 został zastąpiony innym, noszonym razem z fioletowym szalem i srebrnymi pierścieniami wokół ronda – czasami z wetkniętym za nie piórem. Od końca 1968 roku zaczął wiązać chustę wokół nogi i ręki, w 1969 wiązał chusty i korzystał z nich jak z przepaski, rezygnując z kapelusza. W tym okresie pojawiły się już stworzone specjalnie dla niego kostiumy sceniczne. Niektóre z jego najbardziej znanych strojów, np. ten w którym wystąpił na Woodstock, stworzyły Colette Mimram i Stella Benabou (była żona Alana Douglasa)[25].

Dzieci

Jimi miał dwójkę dzieci: Jamesa Daniela Henrika Sundquista (ur.1970) którego matką była Szwedka Ewa Sundquist oraz starszą od niego córkę Tamikę (ur.1966) której matką była Diana Carpenter, fakt ten nie był długo znany opinii publicznej. Oficjalnie są to jego jedyne dzieci, choć niewykluczone że jest ich więcej.[24]. W 1994 roku 24-letni James Daniel Sundquist walczył z Alem Hendriksem o prawa do muzyki Jimiego[136].

Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Jimiego Hendriksa.

Oryginalne albumy wydane za życia muzyka

Pośmiertnie wydane albumy studyjne

Zobacz też

  1. ↑ a b Artist: Jimi Hendrix. www.rockdetector.com. [dostęp 2009-01-20]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Jimi Hendrix Biography by RU & SW. allmusic.com. [dostęp 2009-01-20]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Live at Fillmore East DVD. Universal, Experience Hendrix, 1999. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f The Jimi Hendrix Experience 4CD+DVD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 2003. (ang.).
  5. ↑ a b Jimi Hendrix: Blues CD, książeczka-esej Jeffa Hannuscha. MCA Records, Experience Hendrix, 1994. (ang.).
  6. ↑ a b c d "Jimi and the Blues" DVD dołączone do The Jimi Hendrix Experience. Universal, Experience Hendrix, 2003. (ang.).
  7. ↑ a b The Jimi Hendrix Encyclopedia – "Sunrise" by Eire Apparent (12.05.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  8. ↑ a b The Jimi Hendrix Encyclopedia – "The Street Giveth... And The Street Taketh Away" by Cat Mother & The All-Night Newsboys (09.06.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  9. ↑ Odszedł Bóg gitary – Jimi Hendrix. interia360.pl, 10 września 2007. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  10. ↑ Signed JIMMY PAGE, JIMI HENDRIX Items Among Most Expensive Autographs In the World. www.roadrunnerrecords.com, 13 kwietnia 2009. [dostęp 2009-07-31]. (ang.).
  11. ↑ a b c d Biografia na oficjalnej stronie Jimiego Hendriksa. www.jimi-hendrix.com. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  12. ↑ a b The 100 Greatest Guitarists of All Time. Rolling Stone, 27 sierpnia 2003. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  13. ↑ Hendrix hits top note again as best guitarist in history. www.independent.co.uk, 28 sierpnia 2003. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  14. ↑ a b c Live at Woodstock Deluxe Edition 2 DVD. Universal, Experience Hendrix, 2005. (ang.).
  15. ↑ Are You Experienced? CD, książeczka-esej Dave'a Marsha. Universal, Experience Hendrix, 1967. (ang.).
  16. ↑ a b Hendrix unearthed: hours of unheard sessions discovered. www.independent.co.uk, 5 grudnia 2004. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).
  17. ↑ a b South Saturn Delta CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1997. (ang.).
  18. ↑ Hendrix – The Legacy. www.bbc.co.uk, 15 grudnia 2000. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  19. ↑ uk.real.com/music/artist/Jimi_Hendrix/. uk.real.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  20. ↑ Hendrix malarzem. muzyka.interia.pl, 7 lipca 2005. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  21. ↑ Hendrix Comes to Guitar Hero. www.rollingstone.com, 17 lipca 2008. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  22. ↑ Classicbands/Hendrix. www.classicbands.com. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
  23. ↑ 1970: Rock legend Hendrix dies after party. news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
  24. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Charles R. Cross: Room Full of Mirrors a Biography of Jimi Hendrix. Londyn: Sceptre, 2005. ISBN 978 0 340 82684 3. (ang.).
  25. ↑ a b c d e f g h Joe Boyd: From Ukulele to the Strat DVD. Warner Bros., 2005. (pol.).
  26. ↑ Jeff Hannusch napisał w krótkim eseju zamieszczonym w książeczce dołączonej do płyty Jimi Hendrix: Blues, że już w wieku 12 lat grał on na gitarze w kilku lokalnych zespołach, wykonując przeboje Elvisa Presleya, Billa Haleya, Eddiego Cochrana i The Coasters.
  27. ↑ a b c d Voodoo Child: The Jimi Hendrix Collection 2CD, książeczka-esej Kurta Lodera. Universal, Experience Hendrix, 2001. (ang.).
  28. ↑ a b Electric Ladyland CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1968. (ang.).
  29. ↑ a b http://www.themarqueeclub.net/jimi-hendrix. www.themarqueeclub.net. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  30. ↑ a b c d e Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie AFilmAboutJH
    BŁĄD PRZYPISÓW
  31. ↑ a b c d Band of Gypsys CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1970. (ang.).
  32. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Noel Redding, Carol Appleby: Czy jesteś doświadczony? Prawdziwa historia The Jimi Hendrix Experience. Poznań: Kagra, 2000. ISBN 83-87598-91-7. (pol.).
  33. ↑ Hendrix jams with Cream. www.bbc.co.uk. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  34. ↑ BBC Sessions 2CD, książeczka, strona 2. Universal, Experience Hendrix, 1998. (ang.).
  35. ↑ Experience Hendrix: The Best of Jimi Hendrix CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1998. (ang.).
  36. ↑ Hendrix's Fire Guitar Sells For $575,000. www.totalguitar.co.uk. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  37. ↑ a b Hendrix covers Sgt Pepper two days after its release. www.bbc.co.uk. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  38. ↑ Hendrix at Monterey Pop Festival. www.bbc.co.uk. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  39. ↑ Live at Monterey DVD. Universal, Experience Hendrix, 2007. (ang.).
  40. ↑ a b Axis: Bold as Love CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1967. (ang.).
  41. ↑ a b c d e f Classic Albums: Electric Ladyland DVD,. Eagle Rock, Experience Hendrix, 1997. (ang.).
  42. ↑ Albert Hall Experience 2CD, książeczka. Charly, 2004. (ang.).
  43. ↑ a b More than 30 years after his death, Hendrix tops the chart of the world's greatest guitarists. www.independent.co.uk, 7 sierpnia 2002. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).
  44. ↑ Other controversial album covers. www.telegraph.co.uk, 9 grudnia 2008. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  45. ↑ Handel's House Becomes Museum. www.billboard.com, 7 listopada 2001. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  46. ↑ Lulu/Biography. www.luluofficial.co.uk. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
  47. ↑ Live in Stockholm DVD – zapis pierwszego koncertu. Way of Wizards Corporation. (ang.).
  48. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Memphis (18.04.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-27]. (ang.).
  49. ↑ http://www.thesmokinggun.com/mugshots/jimihendrixmug1.html. www.thesmokinggun.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  50. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Record Plant, New York City, New York (20.05.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  51. ↑ Hendrix at Devonshire Downs. L. A. Observer, 21 czerwca 2007. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  52. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Mile High Stadium, Denver (29.06.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  53. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Dick Cavett Show(07.07.69). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  54. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – The Tonight Show, NBC Television Studios, New York City, New York (10.07.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  55. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Wally Heider Recording, Los Angeles, California (08.06.1969). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  56. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Woodstock Festival, Bethel, NY (18.08.69). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  57. ↑ a b Live at Woodstock 2 CD. Universal, Experience Hendrix, 1999. (ang.).
  58. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Fillmore East, New York (31.12.69). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  59. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Fillmore East, New York (01.01.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  60. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – "Winter Festival For Peace" Madison Square Garden, New York (28.01.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  61. ↑ http://www.rockmine.com/Hendrix/StLife2.html. www.rockmine.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  62. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Album Release: Band Of Gypsys (25.03.1970). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  63. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – "Band Of Gypsys"(12.06.1970). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  64. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Single Release: "Stepping Stone" b/w "Izabella"(08.04.1970). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  65. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Island Studios, London, England (15.03.1970). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  66. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Olympic Studios, London, England (17.03.1970). Experience Hendrix. [dostęp 2009-07-08]. (ang.).
  67. ↑ a b The Jimi Hendrix Encyclopedia – Los Angeles Forum, Los Angeles, California (25.04.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  68. ↑ The Jimi Hendrix Encyclopedia – Atlanta Pop Festival, Georgia (04.07.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  69. ↑ Electric Lady Studios/History. Oficjalna strona Electric Lady Studios. (ang.).
  70. ↑ Sterling Sound Studios, New York City, New York (26.08.1970). Experience Hendrix. (ang.).
  71. ↑ Blue Wild Angel: Live at the Isle of Wight 2CD+DVD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 2002. (ang.).
  72. ↑ a b The Jimi Hendrix Encyclopedia – Isle Of Wight Festival, Isle Of Wight (30.08.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  73. ↑ a b Live at the Isle of Fehmarn CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 2005. (ang.).
  74. ↑ a b The Jimi Hendrix Encyclopedia – Isle of Fehmarn Love & Peace Festival, Isle of Fehmarn (6.09.70). Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-22]. (ang.).
  75. ↑ Emerson, Lake and Palmer/Biography. www.emersonlakepalmer.com. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  76. ↑ Według innej wersji na której opiera się Charles R. Cross autor książki "Room Full of Mirrors" Hendrix umarł kilka godzin przed przybyciem do szpitala.
  77. ↑ Jimi Hendrix's roadie says guitarist's manager murdered him. www.nme.com, 1 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-02]. (ang.).
  78. ↑ Jimmy Hendrix 'was murdered' by his manager, claims roadie. www.dailymail.co.uk, 31 maja 2009. [dostęp 2009-07-02]. (ang.).
  79. ↑ Doctor who tried to save Jimi Hendrix says murder claim plausible. entertainment.timesonline.co.uk, 20 lipca 2009. [dostęp 2009-07-28]. (ang.).
  80. ↑ a b First Rays of the New Rising Sun CD, książeczka. Universal, Experience Hendrix, 1997. (ang.).
  81. ↑ Jimi Hendrix's Father Dies. www.billboard.com, 18 kwietnia 2002. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
  82. ↑ a b c d Coming Together: One Dream, One Vision. Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  83. ↑ Jimi Hendrix Foundation. www.jimihendrixfoundation.com. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  84. ↑ Drugs kill Jimi Hendrix at 24. www.rockmine.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  85. ↑ Grammy Lifetime Achievement Awards. www.grammy.com. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  86. ↑ US Rock and Roll Hall of Fame. US Rock and Roll Hall of Fame, 1992. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  87. ↑ Hollywood Walk of Fame. Hollywood Chamber of Commmerce. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  88. ↑ [http://www.rockonthenet.com/grammy/videos.htm GRAMMY AWARDS: BEST MUSIC VIDEO – SHORT & LONG FORM]. www.rockonthenet.com. [dostęp 2009-07-09]. (ang.).
  89. ↑ Hendrix najlepszy. muzyka.interia.pl, 30 listopada 2004. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  90. ↑ United States National Recording Registry. The Library of Congress, 23 września 2008. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  91. ↑ UK Music Hall of Fame 2005 nominees. www.bbc.co.uk. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  92. ↑ Freddie Mercury pokonał Elvisa. muzyka.wp.pl, 23 listopada 2007. [dostęp 2009-07-09]. (pol.).
  93. ↑ a b Jimi Hendrix lands on the covers of Gitar Techniques, Guitar Player and Total Guitar this month. Experience Hendrix, 9 kwietnia 2007. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  94. ↑ Jimi Hendrix inducted into Nashville's Music City Walk of Fame during November 5 ceremony. Experience Hendrix, 7 listopada 2007. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  95. ↑ The 100 Greatest Guitarists of All Time. Rolling Stone, 6 lutego 1992. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  96. ↑ 500 Greatests Albums of All Time 15)Are You Experienced?. Rolling Stone, 1 listopada 2003. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  97. ↑ 500 Greatests Albums of All Time 82)Axis: Bold As Love. Rolling Stone, 1 listopada 2003. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  98. ↑ 500 Greatests Albums of All Time 54)Electric Ladyland. Rolling Stone, 1 listopada 2003. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  99. ↑ The Immortals – The Greatest Artists of All Time: 6) Jimi Hendrix. Rolling Stone, 15 kwietnia 2004. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  100. ↑ The 100 Greatest Guitar Songs of All Time. Rolling Stone. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  101. ↑ The RS 500 Greatest Songs of All Time. Rolling Stone, 9 grudnia 2004. [dostęp 2009-02-21]. (ang.).
  102. ↑ Najlepsze trio wszech czasów?. muzyka.interia.pl, 16 lipca 2008. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  103. ↑ Najlepsze gitarowe utwory wszech czasów. muzyka.wp.pl, 21 marca 2005. [dostęp 2009-07-09]. (pol.).
  104. ↑ Q Special Edition. Psychedelic!. www.rocklistmusic.co.uk. [dostęp 2009-07-28]. (ang.).
  105. ↑ a b c The Music That Changed The World Part One 1954 – 1969. www.rocklistmusic.co.uk. [dostęp 2009-07-28]. (ang.).
  106. ↑ 100 Greatest Guitar Solos. Guitar World. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  107. ↑ 100 Greatest Heavy Metal Guitarists of All Time. www.roadrunnerrecords.com, 23 stycznia 2004. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  108. ↑ Mojo - 100 Greatest Guitarists of all time. www.rocklistmusic.co.uk, czerwiec 1996. [dostęp 2009-07-28]. (ang.).
  109. ↑ Jimi Hendrix/Worldnews. Experience Hendrix, 26 września 2003. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  110. ↑ 100 Greatest Artists of Hard Rock. www.prnewswire.com. [dostęp 2009-02-04]. (ang.).
  111. ↑ Hendrix gets the blues (plaque, that is). www.independent.co.uk, 15 września 1997. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).
  112. ↑ Jimi Hendrix Park. www.seattle.gov. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  113. ↑ Jimi Hendrix Statue. www.yelp.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  114. ↑ Woodland Park Zoo, Seattle. www.univibes.com. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  115. ↑ www.madametussauds.com. www.madametussauds.com. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  116. ↑ ghs.seattleschools.org. ghs.seattleschools.org. [dostęp 2009-02-08]. (ang.).
  117. ↑ Plaque in Evreux, France. www.univibes.com. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  118. ↑ Jimi Hendrix Love & Peace Monument. www.flickr.com. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  119. ↑ Memorials & Monuments on the Isle of Wight – Freshwater Bay – Jimi Hendrix. www.isle-of-wight-memorials.org.uk. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  120. ↑ Statue of Jimi Hendrix. www.artandarchitecture.org.uk. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  121. ↑ Top Selling Artists. www.riaa.com. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
  122. ↑ a b Jimi Hendrix 'Reality TV' DVD Coming Soon. www.billboard.com, 23 marca 2009. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  123. ↑ Jimi Hendrix udawał geja, by wydostać się z wojska. www.rmf.fm, 3 sierpnia 2005. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  124. ↑ Artist Tallies. www.riaa.com. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  125. ↑ The Billboard 200, 1968. www.billboard.com. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
  126. ↑ Elvis nie żyje, ale zarabia. muzyka.wp.pl, 26 października 2004. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  127. ↑ Rock Idol's Legacy Devolves Into Family Feud. www.nytimes.com, 23 lipca 2003. [dostęp 2009-07-05]. (ang.).
  128. ↑ Experience Music Project. www.paulallen.com. [dostęp 2009-02-27]. (ang.).
  129. ↑ Paul Allen: World's Sixth-Richest Man and Bill Gates 'Quirky Twin'. abcnews.go.com, 8 lutego 2007. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
  130. ↑ Experience Music Project and Science Fiction Museum and Hall of Fame. www.empsfm.org. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
  131. ↑ a b Experience Hendrix Tour/Background. Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-03]. (ang.).
  132. ↑ All Star Experience Hendrix Tour Brings Jimi's Music to the Concert Stage Again. billboard.prweb.com, 24 sierpnia 2007. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  133. ↑ Experience Hendrix Tour. Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-03]. (ang.).
  134. ↑ Experience Hendrix Tour/Press. Experience Hendrix. [dostęp 2009-02-03]. (ang.).
  135. ↑ Wielka Gitarowa Orkiestra. www.cichonski.art.pl. [dostęp 2009-07-30]. (pol.).
  136. ↑ a b Jimi Hendrix/Biography. www.rollingstone.com. [dostęp 2009-02-07]. (ang.).
  137. ↑ Jimi Hendrix Guitar Gear Rig and Equipment. www.uberproaudio.com. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  138. ↑ ’68 Flashback: Jimi Hendrix’s Electric Ladyland. www.gibson.com, 24 stycznia 2008. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  139. ↑ Hendrix's Equipment List. www.geocities.com. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  140. ↑ Supposed Hendrix Sex Tape Is Offered. www.nytimes.com, 29 kwietnia 2008. [dostęp 2009-07-06]. (ang.).
  141. ↑ Nieżyjący muzyk w porno?. muzyka.interia.pl, 10 lipca 2008. [dostęp 2009-07-07]. (pol.).
  142. ↑ Cynthia Plaster Caster Foundation. www.cynthiapcaster.org. [dostęp 2009-07-30]. (ang.).

Bibliografia

Szablon:Bibliografia start

  1. Charles R. Cross Room Full of Mirrors a Biography of Jimi Hendrix, Londyn, Sceptre, 2005 ISBN 978 0 340 82684 3. (ang.)
  2. Noel Redding & Carol Appleby, Czy jesteś doświadczony? Prawdziwa historia The Jimi Hendrix Experience, Poznań, Kagra, 2000 ISBN 83-87598-91-7. (pol.)
  3. Joe Boyd A Film About Jimi Hendrix DVD, Warner Bros., 2005 (pol.)
  4. Joe Boyd From Ukulele to the Strat DVD, Warner Bros., 2005 (pol.)
  5. Live at Woodstock Deluxe Edition 2 DVD, Universal, Experience Hendrix, 2005 (ang.)
  6. Live at Monterey DVD, Universal, Experience Hendrix, 2007 (ang.)
  7. Live at Fillmore East DVD, Universal, Experience Hendrix, 1999 (ang.)
  8. Biografia na oficjalnej stronie Jimiego Hendriksa (ang.)
  9. Are You Experienced? CD, książeczka, Universal, Experience Hendrix, 1997 (ang.)
  10. Band of Gypsys CD, książeczka, Universal, Experience Hendrix, 1997 (ang.)
  11. The Jimi Hendrix Experience 4CD+DVD, książeczka i DVD "Blues", Universal, Experience Hendrix, 2003 (ang.)
  12. Voodoo Child: The Jimi Hendrix Collection 2CD, książeczka, Universal, Experience Hendrix, 2001 (ang.)
  13. Live at the Isle of Fehmarn CD, książeczka, Dagger Records, Experience Hendrix, 2005 (ang.)
  14. Jimi Hendrix: Blues CD, książeczka, MCA Records, Experience Hendrix, 1994 (ang.)
  15. Classic Albums: Electric Ladyland DVD, Eagle Rock, Experience Hendrix 1997 (ang.)

Szablon:Bibliografia stop

Linki zewnętrzne

Dyskografia Jimiego Hendriksa

Oryginalne albumy (1966–1970) zaznaczone pogrubioną czcionką

Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Bootlegi
(Dagger Records)
Inne bootlegi
Single

dyskografia Jimiego Hendriksa

Szablon:Jimi Hendrix (pośmiertnie) Szablon:Nagrania udostępnione przez Experience Hendrix


Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jimi_Hendrix&oldid=18017795”