Sigebert III

Zygi(s)bert III (ur. ok. 630, zm. ok. 656–660) – król Austrazji od 634 do śmierci (prawdopodobnie 1 lutego 656 bądź w 660). Jego ojcem był Dagobert I.

W chwili śmierci Dagoberta Austrazja przypadła Sigebertowi. Arystokracja Austrazji posiadała pewną autonomię, zatem obejmując tron po ojcu, Sigebert musiał obiecać, że spełni jej żądania. Pod opieką Pepina młody król wzrastał do dorosłości w bardzo pobożnej atmosferze. Jego wychowawcami było kilku późniejszych świętych.

Na próżno próbował włączyć Turyngię do swego królestwa, został pokonany przez księcia Radulfa w 640. Choć miał tylko dziesięć lat, już dowodził wojskiem. Kronika Fredegara mówi, że król płakał, gdy spadł z konia. Z tego możemy przypuszczać, że część odpowiedzialności za upadek dynastii Merowingów ponosi młody wiek królów w chwili wstąpienia na tron i, co za tym idzie, konieczność regencji lub rządów majordoma. Zarówno Sigebert jak i jego młodszy brat Chlodwig II, który rządził w Neustrii, byli małymi dziećmi, które nie mogły walczyć na polu bitwy i których regenci mieli własne ambitne plany.

To za jego panowania majordom pałacu królewskiego w Austrazji stał się najważniejszą osobą w państwie Franków. Rządcy Grimoaldowi, synowi Pepina I, udało się przekonać króla, aby ten adoptował jego syna Childeberta. Kiedy wreszcie Sigebertowi urodził się syn (przyszły Dagobert II), Grimoald poczuł się zagrożony, więc w chwili śmierci Sigebert zesłał młodego Dagoberta do Irlandii. Zwłoki Sigeberta zostały zbezczeszczone w czasie Rewolucji Francuskiej, ale jego grobowiec w katedrze w Nancy nadal jest miejscem czci.

Choć nie miał sukcesów jako król, ufundował wiele klasztorów, szpitali i kościołów i dobrze zapisał się w pamięci Nancy. Jest uważany za świętego przez Kościół rzymskokatolicki i ogłoszono go patronem Nancy.

Sigebert III został opisany jako pierwszy z tzw. gnuśnych królów.

Bibliografia

• Voragine Jakub de Złota legenda (w serii Arcydzieła literatury światowej) ISBN 83-7389-251-6