Podniesienie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, interwiki
m grafika, drobne redakcyjne
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Mis1.jpg|thumb|Podniesienie konsekrowanej [[Hostia|Hostii]].]]
'''Podniesienie''' - część [[Msza|Mszy świętej]], w której kapłan po [[przeistoczenie|przeistoczeniu]] ([[konsekracja|konsekracji]]) podnosi w górę hostię i kielich, ukazując zgromadzonym wiernym Ciało i Krew Chrystusa.
'''Podniesienie''' część [[Msza|Mszy świętej]], w której kapłan po [[przeistoczenie|przeistoczeniu]] ([[konsekracja|konsekracji]]) podnosi w górę hostię i kielich, ukazując zgromadzonym wiernym Ciało i Krew Chrystusa.


Niekiedy podniesieniu towarzyszy dźwięk dzwonków lub okadzanie; wierni przyklękają i pochylają głowy.
Niekiedy podniesieniu towarzyszy dźwięk dzwonków lub okadzanie; wierni przyklękają i pochylają głowy.

Wersja z 10:26, 16 lut 2010

Podniesienie konsekrowanej Hostii.

Podniesienie – część Mszy świętej, w której kapłan po przeistoczeniu (konsekracji) podnosi w górę hostię i kielich, ukazując zgromadzonym wiernym Ciało i Krew Chrystusa.

Niekiedy podniesieniu towarzyszy dźwięk dzwonków lub okadzanie; wierni przyklękają i pochylają głowy.

Zwyczaj ten wprowadzono około XIII wieku, utrwalony zaś został po reformie liturgicznej Soboru trydenckiego (1563), by umożliwić wiernym oddanie czci niewidocznej dla nich hostii, kapłan bowiem odprawiał Mszę świętą odwrócony plecami do ludzi.

Istnienie podniesienia potwierdzają w Polsce średniowieczne żywoty świętych. Autor żywotu bł. Kingi podkreśla, że świątobliwa klaryska wpatrywała się z załzawionymi oczyma podczas Mszy świętej w Ciało Pańskie, gdy w momencie podniesienia miały uderzać dzwony zwołujące wiernych do oglądania i adoracji Przeistoczenia chleba w Ciało Chrystusa.

Bibliografia

  • Mirosław Korolko, Leksykon kultury religijnej w Polsce, Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna "ADAM", Warszawa 1999, s. 422.
  • Nicole Lemaître, Marie-Thérèse Quinson, Véronique Sot, Słownik kultury chrześcijańskiej, przeł. i uzup. Tadeusz Szafrański, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1997, s. 240.