Jarzeniówka stabilizacyjna: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Krzysiek10 (dyskusja | edycje) drobne techniczne |
Rozbudowa |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image:Sg3s 1962.jpg|thumb|100px|Stabilitron SG3S produkcji ZSRR]] |
|||
'''Jarzeniówka stabilizacyjna''' (''stabiliwolt, stabilitron'') to [[lampa gazowana]] z [[zimna katoda|zimną katodą]]. Wykorzystuje stałe napięcie na elektrodach [[Lampa neonowa|neonówki]] niezależnie od płynącego prądu. |
|||
'''Jarzeniówka stabilizacyjna''' (także: ''jarzeniowy stabilizator napięcia, stabiliwolt, stabilitron'') to [[lampa gazowana]] z [[zimna katoda|zimną katodą]] służąca do stabilizacji napięcia. Spełniała podobną rolę w układach lampowych jak [[dioda Zenera]] w półprzewodnikowych. Obecnie ma znaczenie wyłącznie historyczne. |
|||
== Budowa i zasada działania == |
|||
Spełnia podobną rolę w układach lampowych jak [[dioda Zenera]] w tranzystorowych. |
|||
[[Image:Doutnavka.svg|thumb|200px|Przykład charakterystyki prądowo-napięciowej jarzeniowego stabilizatora napięcia]] |
|||
Jarzeniówka stabilizacyjna wykorzystuje fakt małej zależności napięcia [[wyładowanie jarzeniowe|wyładowania jarzeniowego]] od płynącego prądu (na rysunku odcinek BC na charakterystyce). Zbudowana jest z pręta [[anoda|anody]] otoczonego możliwie dużym cylindrem [[katoda|katody]]. Katoda wykonana jest z molibdenu, niklu albo glinu i pokryta warstewką metali silnie alkalicznych jak sód, potas czy cez. Całość otoczona jest bańką szklaną wypełnioną mieszanką [[gaz szlachetny|gazów szlachetnych]] pod odpowiednim ciśnieniem. Od jej składu i ciśnienia zależy robocze napięcie pracy. Zwykle stabilitrony zaopatrzone są w cokoły typowe dla [[lampa elektronowa|lamp elektronowych]], rzadziej zdarzają się niestandardowe wyprowadzenia elektrod. |
|||
== Podstawowe parametry == |
|||
Zasilana jest przez opornik, a obciążenie dołącza się równolegle do niej. Prąd musi być utrzymany w granicach katalogowych. Przy zbyt małym jarzenie staje się niestabilne i napięcie wzrasta. Przy zbyt dużym prądzie wzrasta napięcie, przekroczona zostaje wydajność katody. |
|||
* Znamionowe napięcie pracy. Stabilitrony były budowane na zakres napięć od 70 V do paru kV. |
|||
* Napięcie zapłonu. Zawsze jest większe od napięcia stabilizacji, zwykle o kilkadziesiąt V. |
|||
* Minimalny prąd roboczy. Przy zbyt małym prądzie wyładowanie jarzeniowe staje się niestabilne i napięcie stabilitronu wzrasta. Dla typowych lamp wynosił on od kilkudziesięciu μA do kilku mA. |
|||
* Maksymalny prąd roboczy - typowo 0,1 - 80 mA, wyjątkowo większy. Przy zbyt dużym prądzie dochodzi do przekroczenia dopuszczalnej mocy strat i wydajności katody. |
|||
== Zastosowanie == |
|||
Zbudowana jest z pręta [[anoda|anody]] otoczonego możliwie dużym cylindrem [[katoda|katody]]. Katoda wykonana jest z molibdenu, niklu czy glinu i pokryta warstewką metali silnie alkalicznych jak sód, potas czy cez. Całość otoczona jest bańką szklaną wypełnioną gazem szlachetnym np. argonem, neonem. Całość zaopatrzona jest w typowy cokół [[lampa elektronowa|lampy elektronowej]]. |
|||
* Równoległe parametryczne stabilizatory napięcia w układach niewielkiej mocy. Zasilanie stabilitronu odbywało się przez opornik szeregowy, a obciążenie było do niego przyłączone równolegle. |
|||
* Źródła napięcia odniesienia w układach pomiarowych i stabilizatorach zasilania. |
|||
* Przesuwniki poziomu we wzmacniaczach prądu stałego. |
|||
* Generatory relaksacyjne w instrumentach muzycznych i urządzeniach pomiarowych (na przykład jako generator piłokształtnej podstawy czasu). |
|||
== Cechy charakterystyczne == |
|||
Po wyjęciu stabiliwolta z podstawki nastąpiłby podskok napięcia wyjściowego, dlatego każda lampa posiada dwa dodatkowe kołki połączone zworą. Zworę tę włącza się w obwód zasilający – wyjęcie lampy wyłącza zasilanie. |
|||
* Niektóre stabilitrony posiadają połączone nieużywane styki na cokole połączone zworą. Można je wykorzystać do zabezpieczenia układu przed awarią w razie wyciągnięcia lampy z podstawki. |
|||
⚫ | |||
Buduje się je na zakres od 70 do 150 V i prąd 0,1 - 40 mA, wyjątkowo na większy. |
|||
* Stabilitrony charakteryzują się stosunkowo dużym poziomem szumów. |
|||
* Przy konstrukcji zasilaczy ze stabilitronami należy pamiętać, że włączenie równolegle do lampy zbyt dużej pojemności może spowodować oscylacje relaksacyjne, a nawet jej zniszczenie. |
|||
⚫ | |||
* Dla otrzymania wyższego napięcia stabilizacji można stabilitrony łączyć szeregowo. Nie należy ich łączyć równolegle. |
|||
W Polsce stabiliwolty (np. SG3S) produkowała [[LAMINA]]. |
|||
== Oznaczenia typów == |
|||
Oznaczenia stabilitronów nie były jednorodne, wiele firm produkowało je pod unikalnymi nazwami. |
|||
* W USA symbole typów często rozpoczynały się od cyfry "0", na przykład "0B3", "0A2". |
|||
* W ZSRR symbole typów rozpoczynały się od liter SG (СГ) i kończyły literą oznaczającą rodzaj cokołu. |
|||
* W Europie dosyć często zdarzały się litery StR lub STV, po których następowały dwie liczby: napięcie(V)/prąd(mA), na przykład STV108/30. |
|||
* W Polsce stabilitrony typów SG2S (75V, 5-40mA), SG3S (105V, 5-40mA) i SG4S (150V, 5-30mA) produkowały zakłady [[Lamina]] w Piasecznie. Ich parametry odpowiadały lampom produkcji ZSRR o tych samych oznaczeniach, były one również identyczne konstrukcyjnie. |
|||
[[Kategoria:Lampy elektronowe]] |
[[Kategoria:Lampy elektronowe]] |
Wersja z 19:14, 23 lut 2010
Jarzeniówka stabilizacyjna (także: jarzeniowy stabilizator napięcia, stabiliwolt, stabilitron) to lampa gazowana z zimną katodą służąca do stabilizacji napięcia. Spełniała podobną rolę w układach lampowych jak dioda Zenera w półprzewodnikowych. Obecnie ma znaczenie wyłącznie historyczne.
Budowa i zasada działania
Jarzeniówka stabilizacyjna wykorzystuje fakt małej zależności napięcia wyładowania jarzeniowego od płynącego prądu (na rysunku odcinek BC na charakterystyce). Zbudowana jest z pręta anody otoczonego możliwie dużym cylindrem katody. Katoda wykonana jest z molibdenu, niklu albo glinu i pokryta warstewką metali silnie alkalicznych jak sód, potas czy cez. Całość otoczona jest bańką szklaną wypełnioną mieszanką gazów szlachetnych pod odpowiednim ciśnieniem. Od jej składu i ciśnienia zależy robocze napięcie pracy. Zwykle stabilitrony zaopatrzone są w cokoły typowe dla lamp elektronowych, rzadziej zdarzają się niestandardowe wyprowadzenia elektrod.
Podstawowe parametry
- Znamionowe napięcie pracy. Stabilitrony były budowane na zakres napięć od 70 V do paru kV.
- Napięcie zapłonu. Zawsze jest większe od napięcia stabilizacji, zwykle o kilkadziesiąt V.
- Minimalny prąd roboczy. Przy zbyt małym prądzie wyładowanie jarzeniowe staje się niestabilne i napięcie stabilitronu wzrasta. Dla typowych lamp wynosił on od kilkudziesięciu μA do kilku mA.
- Maksymalny prąd roboczy - typowo 0,1 - 80 mA, wyjątkowo większy. Przy zbyt dużym prądzie dochodzi do przekroczenia dopuszczalnej mocy strat i wydajności katody.
Zastosowanie
- Równoległe parametryczne stabilizatory napięcia w układach niewielkiej mocy. Zasilanie stabilitronu odbywało się przez opornik szeregowy, a obciążenie było do niego przyłączone równolegle.
- Źródła napięcia odniesienia w układach pomiarowych i stabilizatorach zasilania.
- Przesuwniki poziomu we wzmacniaczach prądu stałego.
- Generatory relaksacyjne w instrumentach muzycznych i urządzeniach pomiarowych (na przykład jako generator piłokształtnej podstawy czasu).
Cechy charakterystyczne
- Niektóre stabilitrony posiadają połączone nieużywane styki na cokole połączone zworą. Można je wykorzystać do zabezpieczenia układu przed awarią w razie wyciągnięcia lampy z podstawki.
- Produkowane były także stabilizatory wieloelektrodowe dostarczające kilku napięć. Posiadały one kilka cylindrycznych katod umieszczonych jedna w drugiej.
- Stabilitrony charakteryzują się stosunkowo dużym poziomem szumów.
- Przy konstrukcji zasilaczy ze stabilitronami należy pamiętać, że włączenie równolegle do lampy zbyt dużej pojemności może spowodować oscylacje relaksacyjne, a nawet jej zniszczenie.
- Dla otrzymania wyższego napięcia stabilizacji można stabilitrony łączyć szeregowo. Nie należy ich łączyć równolegle.
Oznaczenia typów
Oznaczenia stabilitronów nie były jednorodne, wiele firm produkowało je pod unikalnymi nazwami.
- W USA symbole typów często rozpoczynały się od cyfry "0", na przykład "0B3", "0A2".
- W ZSRR symbole typów rozpoczynały się od liter SG (СГ) i kończyły literą oznaczającą rodzaj cokołu.
- W Europie dosyć często zdarzały się litery StR lub STV, po których następowały dwie liczby: napięcie(V)/prąd(mA), na przykład STV108/30.
- W Polsce stabilitrony typów SG2S (75V, 5-40mA), SG3S (105V, 5-40mA) i SG4S (150V, 5-30mA) produkowały zakłady Lamina w Piasecznie. Ich parametry odpowiadały lampom produkcji ZSRR o tych samych oznaczeniach, były one również identyczne konstrukcyjnie.