Język starochiński: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m robot dodaje: pt:Chinês antigo |
m robot usuwa: wuu:上古汉语 poprawia: it:Cinese antico |
||
Linia 27: | Linia 27: | ||
[[fr:Chinois archaïque]] |
[[fr:Chinois archaïque]] |
||
[[id:Bahasa Tionghoa Kuno]] |
[[id:Bahasa Tionghoa Kuno]] |
||
[[it: |
[[it:Cinese antico]] |
||
[[ms:Bahasa Cina Lama]] |
[[ms:Bahasa Cina Lama]] |
||
[[ja:上古音]] |
[[ja:上古音]] |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
[[sr:Старокинески језик]] |
[[sr:Старокинески језик]] |
||
[[sv:Fornkinesiska]] |
[[sv:Fornkinesiska]] |
||
[[wuu:上古汉语]] |
|||
[[zh:上古汉语]] |
[[zh:上古汉语]] |
Wersja z 04:21, 8 cze 2010
Szablon:Nazwa chińska infobox Język starochiński, albo archaiczny język chiński, był używany w Chinach w okresie od XI do III wieku p.n.e., nazywanym w chińskiej historiografii okresem rządów dynastii Zhou.
Język przedarchaiczny
Język archaiczny wywodzi się z języka przedarchaicznego używanego w Chinach przed XI w. p.n.e. Jego brzmienie jest nieznane, bo nie da się go zrekonstruować z nielicznych zabytków piśmienniczych, tj. napisy na kościach wróżebnych.
Język archaiczny
Używano go w decydującym okresie chińskiej historii, kiedy zarysowały się najważniejsze kierunki filozoficzne. W tym języku napisano dzieła tj. Dialogi konfucjańskie, Mengzi czy Daodejing.
W późniejszych okresach język pisany był w Chinach wzorowany pod względem słownictwa i gramatyki na języku klasycznych ksiąg. Ten tzw. Klasyczny język chiński był używany był w Chinach do początku XX wieku. W nim powstały również pierwsze dzieła literatury japońskiej, koreańskiej i wietnamskiej.
Rekonstrukcja fonetyki języka archaicznego
Chińscy uczeni nie przywiązywali wagi do badań nad fonetyką starszych form swego języka, a także nad badaniami dialektów. Wynikało to z charakteru chińskiego pisma, w którym jeden znak może mieć wiele lekcji. Zakładano, że odpowiednia lekcja znaków teksu w języku archaicznym, to taka, która obowiązuje aktualnie.
Tymczasem wiadomo, że w ciągu 3 tys. lat ewolucji języka mówionego zaszły w nim ogromne zmiany. Pionierem badań nad fonetyką staro- i średniochińskiego był szwedzki sinolog Bernhard Karlgren.
Wiadomo, że chiński język archaiczny był tonalny i miał cztery tony. Nie wiadomo jednak, jakie było ich brzmienie.