Simple Network Management Protocol: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m HotCat: Szybkie dodanie kategorii "Rozliczalność" |
m robot dodaje: th:Simple Network Management Protocol |
||
| Linia 107: | Linia 107: | ||
[[sv:Simple network management protocol]] |
[[sv:Simple network management protocol]] |
||
[[ta:எளிய பிணைய மேலாண்மை வரைமுறை]] |
[[ta:எளிய பிணைய மேலாண்மை வரைமுறை]] |
||
[[th:Simple Network Management Protocol]] |
|||
[[tr:SNMP]] |
[[tr:SNMP]] |
||
[[uk:SNMP]] |
[[uk:SNMP]] |
||
Wersja z 23:44, 13 sie 2010
Simple Network Management Protocol — rodzina protokołów sieciowych wykorzystywanych do zarządzania urządzeniami sieciowymi, takimi jak routery, przełączniki, komputery czy centrale telefoniczne. Do transmisji wiadomości SNMP wykorzystywany jest głównie protokół UDP: standardowo port 161 wykorzystywany jest do wysyłania i odbierania żądań, natomiast port 162 wykorzystywany jest do przechwytywania sygnałów trap od urządzeń. Możliwe jest także wykorzystanie innych protokołów do przekazywania żądań, na przykład TCP[1].
Istnieją trzy wersje protokołu:
- SNMPv1 - pierwsza wersja, która została opublikowana w 1988 roku; opisany w RFC 1157. W tej wersji protokołu bezpieczeństwo oparte jest na tak zwanych communities, które są pewnego rodzaju nieszyfrowanymi hasłami umożliwiającymi zarządzanie urządzeniem.
- SNMPv2 - eksperymentalna wersja protokołu, określana także SNMPv2c, opisana w dokumencie RFC 1901
- SNMPv3 - wspierająca uwierzytelnianie oraz szyfrowaną komunikację
Każdy komunikat dotyczy określonej zmiennej, tzw. OID (ang. Object IDentifier). Dla przykładu zmienna OID o nazwie sysUpTime (czas pracy urządzenia od ostatniego włączenia) ma postać 1.3.6.1.2.1.1.3.0, co odpowiada jej adresowi w drzewie MIB.
Funkcjonowanie
Protokół SNMP zakłada istnienie w zarządzanej sieci dwóch rodzajów urządzeń: zarządzających i zarządzanych. Urządzenie (komputer) jest zarządzającym (tzw. NMS, ang. Network Management Station), gdy jest na nim uruchomiony odpowiedni program, manager SNMP (zarządca SNMP). Urządzenie jest zarządzane, jeśli działa na nim program agent SNMP.
W procesie zarządzania używane są bazy MIB (ang. Management Information Base - baza informacji zarządzania), czyli zbiory zmiennych, które manager SNMP w zależności od uprawnień może odczytać lub zmienić. W tym celu manager SNMP kontaktuje się z agentem na danym zarządzanym urządzeniu wykorzystując jedno z dwóch wcześniej skonfigurowanych haseł:
- hasło odczytu, tzw. public_community,
- hasło zapisu, tzw. private_community.
Odczytanie wybranej zmiennej daje managerowi określoną informację o stanie danego elementu sieci, podczas gdy zapis do danej zmiennej pozwala mu na sterowanie zachowaniem się urządzenia w sieci.
Oprócz operacji odczytu i zapisu zmiennych w agencie przez managera istnieje również możliwość takiego skonfigurowania agenta, aby sam poinformował danego managera o zmianie swojego stanu w przypadku zajścia określonego zdarzenia. Odbywa się to przy pomocy wysyłanego przez agenta komunikatu Trap lub (od wersji drugiej protokołu SNMP) przy pomocy komunikatu Inform.
SNMP domyślnie działa na porcie 161 TCP oraz UDP.
Komunikaty Trap są domyślnie wysyłane do portu 162 TCP lub UDP.
Budowa komunikatów
Budowa komunikatów protokołu SNMP zdefiniowana jest przy pomocy notacji zwanej Abstract Syntax Notation One (oznaczanej ASN.1). Sposobem kodowania struktur danych komunikatów SNMP jest uproszczony BER.
Wady i zalety
SNMP to obecnie najpopularniejszy protokół służący do zarządzania sieciami. Swoją popularność zawdzięcza następującym zaletom:
- Stosunkowo małe dodatkowe obciążenie sieci generowane przez sam protokół.
- Niewielka ilość poleceń własnych obniża koszty urządzeń go obsługujących.
- Niskie koszty wdrożenia do eksploatacji.
Główne wady SNMP
- Brak zapewnienia bezpieczeństwa przesyłanym danym (SNMP w wersji pierwszej i drugiej).
Rodzaje komunikatów
W wersji pierwszej protokołu dostępne są następujące komunikaty:
- Get,
- GetNext,
- Set,
- Response,
- Trap.
W wersji drugiej, oprócz komunikatów wersji pierwszej dostępne są:
- GetBulk,
- Inform.
Wersja trzecia nie dodaje do protokołu nowych komunikatów.
Bezpieczeństwo
Kwestie bezpieczeństwa są największym problemem użytkowników protokołu SNMP w wersji pierwszej i drugiej. Jedyne zabezpieczenie w tym protokole, tzw. community string będący de facto hasłem, jest wysyłany poprzez sieć w postaci niezaszyfrowanej. Pozwala to na jego podsłuchanie przy użyciu programów typu sniffer.
SNMPv3 znacząco poprawia bezpieczeństwo protokołu poprzez wprowadzenie bardziej zaawansowanych metod uwierzytelniania.
- ↑ Douglas Mauro, Kevin Schmidt: Essential SNMP. O'Reilly, 2001.