Koreccy herbu Pogoń Litewska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
УкрВікі |
m poprawa linków |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Koreccy''' herbu [[Pogonia (herb szlachecki)|Pogonia]], [[Polskie rody książęce|ród książęcy]], którego kolebką był zamek [[Korzec (miasto)|Korzec]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. |
'''Koreccy''' herbu [[Pogonia (herb szlachecki)|Pogonia]], [[Polskie rody książęce|ród książęcy]], którego kolebką był zamek [[Korzec (miasto)|Korzec]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. |
||
Ród wywodzi się od [[Narymunt]] |
Ród wywodzi się od [[Narymunt Gleb|Narymunta]] (żył w latach 1277-1348) – drugiego syna [[Giedymin]]a, wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na [[Pińsk]]u, [[Mozyrz]]u i Ładodze. Małżonką jego była córka [[chan (władca)|chan]]a [[Tatarzy|tatarskiego]] Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę [[Podole|podolski]]. Syn Aleksandra – Patrikiej (zm.1383), był księciem [[zwienigorod]]skim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja – Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem [[Starodub]]a i Korca. To on jest [[protoplasta|protoplastą]] [[Kniaź|kniaziów]] Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wyszła w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli [[bezdzietność|bezpotomnie]] w bitwie z Tatarami pod [[Sokal]]em. |
||
[[Bohusz Korecki]], wojewoda wołyński, starosta [[łuck]]i, winnicki, [[bracław]]ski, [[Żytomierz|żytomierski]], ufundował zamek w [[Winnica (miasto)|Winnicy]] w [[1572]] i w Bracławiu w [[1550]]. Jego syn [[Joachim Korecki]] ożeniony był z Chodkiewiczówną. [[Samuel Korecki (zm. 1622)|Samuel Korecki]], zięć [[hospodar]]a [[Muntenia|multańskiego]], prowadził liczne wojny z [[Turcy|Turkami]]. W [[1617]] został wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkanom]]. Jego brat, [[Karol Korecki]] uciekł z tureckiej niewoli, i przez [[Sycylia|Sycylię]], [[Neapol]], [[Rzym]] wrócił w [[1618]] do kraju. Podczas wyprawy z [[hetman]]em [[Stanisław Żółkiewski|Stanisławem Żółkiewskim]] ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana stracony. |
[[Bohusz Korecki]], wojewoda wołyński, starosta [[łuck]]i, winnicki, [[bracław]]ski, [[Żytomierz|żytomierski]], ufundował zamek w [[Winnica (miasto)|Winnicy]] w [[1572]] i w Bracławiu w [[1550]]. Jego syn [[Joachim Korecki]] ożeniony był z Chodkiewiczówną. [[Samuel Korecki (zm. 1622)|Samuel Korecki]], zięć [[hospodar]]a [[Muntenia|multańskiego]], prowadził liczne wojny z [[Turcy|Turkami]]. W [[1617]] został wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkanom]]. Jego brat, [[Karol Korecki]] uciekł z tureckiej niewoli, i przez [[Sycylia|Sycylię]], [[Neapol]], [[Rzym]] wrócił w [[1618]] do kraju. Podczas wyprawy z [[hetman]]em [[Stanisław Żółkiewski|Stanisławem Żółkiewskim]] ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana stracony. |
||
Wersja z 07:19, 1 lis 2010
Koreccy herbu Pogonia, ród książęcy, którego kolebką był zamek Korzec na Wołyniu.
Ród wywodzi się od Narymunta (żył w latach 1277-1348) – drugiego syna Giedymina, wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na Pińsku, Mozyrzu i Ładodze. Małżonką jego była córka chana tatarskiego Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę podolski. Syn Aleksandra – Patrikiej (zm.1383), był księciem zwienigorodskim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja – Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem Staroduba i Korca. To on jest protoplastą kniaziów Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wyszła w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli bezpotomnie w bitwie z Tatarami pod Sokalem.
Bohusz Korecki, wojewoda wołyński, starosta łucki, winnicki, bracławski, żytomierski, ufundował zamek w Winnicy w 1572 i w Bracławiu w 1550. Jego syn Joachim Korecki ożeniony był z Chodkiewiczówną. Samuel Korecki, zięć hospodara multańskiego, prowadził liczne wojny z Turkami. W 1617 został wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół franciszkanom. Jego brat, Karol Korecki uciekł z tureckiej niewoli, i przez Sycylię, Neapol, Rzym wrócił w 1618 do kraju. Podczas wyprawy z hetmanem Stanisławem Żółkiewskim ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana stracony.
Kasztelan wołyński Jan Karol Korecki, również przeszedł na katolicyzm, wypełniając śluby złożone w niewoli szwedzkiej. Linia męska książąt Koreckich wygasła w 1651 na Samuelu Karolu Koreckim.