Piroforyczność: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m interwiki
Mjbmrbot (dyskusja | edycje)
Linia 10: Linia 10:
[[Kategoria:Właściwości chemiczne]]
[[Kategoria:Właściwości chemiczne]]


[[ar:تلقائية الاشتعال]]
[[de:Pyrophor]]
[[de:Pyrophor]]
[[et:Pürofoorsus]]
[[et:Pürofoorsus]]

Wersja z 03:07, 4 lis 2010

Piroforyczność – właściwość pierwiastków i związków chemicznych, powodująca samozapłon w kontakcie z tlenem z powietrza.

Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są pyły i aerozole. Np. węgiel kamienny w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C.

Do pierwiastków wykazujących właściwości piroforyczne w temperaturze pokojowej należą cez[1] i fosfor biały[2]. Przykładami związków piroforycznych są np. glinowodorek litu (LiAlH4), wodorek sodu (NaH), metylolit (CH3Li) i liczne związki metaloorganiczne.

  1. Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Warszawa: PWN, 1981, s. 534. ISBN 83-01-02626-X.
  2. Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 566-567; 577-578.