Free Jazz: A Collective Improvisation: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 28: Linia 28:
Album prezentuje rzeczywiście wolną, nieprzywiązaną muzykę i w pełni opowiada tytułowi płyty.
Album prezentuje rzeczywiście wolną, nieprzywiązaną muzykę i w pełni opowiada tytułowi płyty.


Na liście najlepszych albumów jazzowych [[Piero Scaruffi|Piera Scaruffiego]], autora ''A History of Jazz Music'' album ten zajął 1 miejsce na liście albumów 1960 roku. W najlepszych albumach dekady lat 60. – miejsce 11 (na 69 pozycji)<ref>http://www.scaruffi.com/jazz/60.html</ref>
Na liście najlepszych płyt jazzowych [[Piero Scaruffi|Piero Scaruffiego]], autora ''A History of Jazz Music'', album ten zajął 1. miejsce wśród albumów z 1960 roku<ref>http://www.scaruffi.com/jazz/60.html</ref>. Wśród najlepszych albumów dekady lat 60. – 11. miejsce (na 69 pozycji)<ref>http://www.scaruffi.com/jazz/60.html</ref>. Na liście albumów jazzowych wszech czasów uplasował się na 24. pozycji<ref>http://www.scaruffi.com/jazz/best100.html</ref>.


== Muzycy ==
== Muzycy ==

Wersja z 00:59, 13 lis 2010

Szablon:Album infobox Free Jazz: A Collective Improvisation by the Ornette Coleman Double Quartet – czwarty album Ornette'a Colemana wydany przez Atlantic

Charakterystyka albumu

Korzystając ze względnie jeszcze świeżej techniki nagrywania stereo Ornette Coleman zdecydował się na eksperyment; do nagrania nowej płyty zaangażował dodatkowych czterech muzyków – nagrywający zespół byłby więc teoretycznie oktetem, jednak ze względu na zdublowanie sekcji rytmicznej i trąbki, oraz że gra obu czwórek muzyków została rozdzielona kanałami – właściwie trzeba mówić o dwu kwartetach.

Podział na kanały pozwolił amatorom Ornette'a Colemana porównać zwłaszcza style gry obu perkusistów. Równocześnie nieco inny styl gry Hubbarda, LaFaro i Dolphy'ego, którzy byli bardziej nastawienie do kierowania się akordami, dodało albumowi specyficznych kontrastów, ekscytacji i dynamiki.

Podczas sesji nagraniowej, która odbyła się 21 grudnia 1960 r. nagrano tylko dwa utwory. Pierwszy – "First Take" – został wydany na albumie Twins z 1971 r. Drugi – "Free Jazz" – trwający 37 min. i 3 sek. na płycie analogowej został podzielony na dwie części. Do dziś jest on najdłuższym jazzowym utworem.

Album prezentuje rzeczywiście wolną, nieprzywiązaną muzykę i w pełni opowiada tytułowi płyty.

Na liście najlepszych płyt jazzowych Piero Scaruffiego, autora A History of Jazz Music, album ten zajął 1. miejsce wśród albumów z 1960 roku[1]. Wśród najlepszych albumów dekady lat 60. – 11. miejsce (na 69 pozycji)[2]. Na liście albumów jazzowych wszech czasów uplasował się na 24. pozycji[3].

Muzycy

Lewy kanał

Prawy kanał

Utwory

Strona 1

  1. Free Jazz Part One

Strona 2

  1. Free Jazz Part Two

Opis płyty

Bibliografia

  • Iain Anderson. This Is Our Music. Free Jazz, the Sixties, and American Culture. University of Pennsylvania Press, Filadelfia 2007 ISBN 978-0-8122-3980-5
  • Lloyd Peterson. Music and the Creative Spirit. Innovators in Jazz, Improvisation and the Avant Garde. The Scarecrow Press, Lanham 2006 ISBN 978-0-8108-5284-6
  • Howard Mandel. Miles, Ornette, Cecil. Jazz Beyond Jazz. Routledge, Nowy Jork 2008 ISBN 0-415-96714-7
  • Ekkehard Jost. Free Jazz. Da Capo Press, [brak miejsca wydania] 1994 ISBN 0-306-80556-1
  • Bill Martin. Avant Rock. Open Court, Chicago 2002 ISBN 0-8126-9500-3
  • Robert Palmer. Beauty is a Rare Thing. Broszura do wydania pudełkowego.

Linki zewnętrzne