Góry Kantabryjskie

Położenie Gór Kantabryjskich zaznaczono czerwoną ramką.

Góry Kantabryjskie (hiszp. Cordillera Cantábrica, ast. Cordelera Cantábrica, gal. Cordilleira Cantábrica, bask. Kantauriar mendilerroa) – pasmo górskie w północnej części Hiszpanii na Półwyspie Iberyjskim, położone na północnym skraju Mesety Iberyjskiej, usytuowane równolegle do wybrzeża Zatoki Biskajskiej, ku której stromo opadają.

Góry Kantabryjskie powstały w orogenezie hercyńskiej. Długość ok. 450 km, najwyższe wzniesienie Torre de Cerredo w masywie Picos de Europa ma wysokość 2648 m n.p.m. Grzbiety gór zbudowane są z wapieni, marmurów i kwarcytów, obniżenia z mniej odpornych łupków i piaskowców. Góry silnie rozczłonkowane, liczne formy krasowe. Występują ślady czwartorzędowych zlodowaceń plejstoceńskich. Do Gór Kantabryjskich włącza się niekiedy leżące dalej na wschodzie Góry Baskijskie (wtedy to łączna długość wynosi około 600 km), które są odrębnym regionem powstałym w orogenezie alpejskiej, znacznie niższym (Aitzkorri 1544 m n.p.m.) i powiązanym geologicznie z Pirenejami. Wilgotne stoki północne porastają lasy liściaste (lasy dębowe do 1000 m, a bukowe do 1700 m), południowe suche stoki są pokryte zaroślami typu makia.

Występują złoża węgla kamiennego, rud żelaza i cynku. Góry Kantabryjskie są słabo zaludnione, jedyne przejście drogowe i kolejowe prowadzi przez przełęcz Pajares na wysokości 1364 m n.p.m.