Pratt & Whitney R-4360

Pratt & Whitney R-4360

Dane podstawowe
Typ	gwiazdowy
Kraj pochodzenia	Stany Zjednoczone
Producent	Pratt & Whitney
Pierwsze testy	1944
Zastosowanie	B-50 Superfortress C-97 Stratofreighter C-119 Flying Boxcar B-36 Peacemaker
Liczba egzemplarzy	18 697
Rozwinięto z modelu	R-2180-A Twin Hornet
Rozwinięto w model	R-2180 Twin Wasp E
Dane techniczne
Średnica	1397 mm
Długość	2451 mm
Objętość skokowa	71,49 l
Masa	1755 kg
Osiągi
Moc	4300 KM (3210 kW)

Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major, silnik gwiazdowy zaprojektowany w zakładach Pratt & Whitney w końcowym okresie II wojny światowej. Był to ostatni silnik tłokowy budowany przez P&W i stanowił jednostkę napędową ostatniej generacji amerykańskich samolotów śmigłowych. Był to największy lotniczy silnik tłokowy produkowany seryjnie.

Miał 28 cylindrów w układzie poczwórnej gwiazdy o łącznej mocy, w zależności od wersji, od 2240 do 3200 kW (3050 do 4350 KM). Łącznie w latach 1944 – 1955 zbudowano 18,697 silników tego typu.

Były stosowane do napędu ostatniej generacji samolotów z napędem śmigłowym np. Boeing 377 Stratocruiser, czy rekordowej wielkości łodzi latającej Hughes H-4 Hercules.

Były też stosowane w ostatnich samolotach bombowych z napędem tłokowym takich jak Boeing B-50 Superfortress, czy Convair B-36.

Silniki te miały wydajny system doładowania (turbodoładowanie oraz sprężarka mechaniczna drugiego stopnia) celem uzyskania właściwych charakterystyk wysokościowych silnika. Wiele wersji tego silnika miały układ odzyskujący (poprzez układ turbin) energię z gazów spalinowych celem podniesienia mocy i poprawy sprawności. Cechowały się mniejszą awaryjnością niż konkurencyjne silniki Wright R-3350 Duplex-Cyclone, jednak duże koszty serwisowania tych silników sprawiły, że zostały skutecznie wyparte przez coraz wydajniejszy napęd turboodrzutowy lub turbośmigłowy.