Wzmacniacz gitarowy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m [r2.5.2] robot dodaje: cy:Amp gitâr |
PetrusX123 (dyskusja | edycje) linki zewnętrzne |
||
Linia 28: | Linia 28: | ||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
==Linki zewnętrzne== |
|||
* [http://www.fonar.com.pl/audio/diy/head/head.htm Opis wzmacniacza gitarowego lampowego na stronie „Fonaru”] |
|||
[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]] |
[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]] |
Wersja z 13:45, 19 gru 2010
Ten artykuł wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wzmacniacz gitarowy (określenie potoczne piec) – wzmacniacz elektryczny przeznaczony do wzmacniania sygnału pochodzącego z gitary elektrycznej lub akustycznej. Większość wzmacniaczy gitarowych zawiera dodatkowe układy przetwarzające i modyfikujące dźwięk, jak np. overdrive (zwany potocznie przesterem) i reverb (zwany pogłosem).
Historia
Pierwsze wzmacniacze gitarowe wykorzystywano na początku lat trzydziestych jako narzędzie pomagające gitarzyście 'przebić się' przez orkiestrę jazzową. Do ogólnego użytku wzmacniacze te weszły w roku 1949, kiedy Leo Fender wypuścił na rynek pierwszą seryjnie produkowaną gitarę elektryczną typu solid body[potrzebny przypis].
Konstrukcja
Każdy wzmacniacz gitarowy składa się z dwóch stopni (ang. amplifier stage): przedwzmacniacza i końcówki mocy. Podstawową funkcją przedwzmacniacza jest zwiększenie poziomu sygnału z przystawek gitary, tak by mógł wysterować końcówkę mocy. W przedwzmacniaczu odbywa się także kształtowanie barwy dźwięku, przesterowanie i dodawanie efektów (patrz pętla efektów). Końcówka mocy ma za zadanie wzmocnienie sygnału na tyle, by wysterować podłączone do wzmacniacza głośniki[1].
We wzmacniaczach typu combo trzecim elementem jest głośnik.
Wzmacniacz lampowy
We wzmacniaczach lampowych zarówno w przedwzmacniaczu jak i w końcówce mocy wykorzystuje się lampy elektronowe.
Wzmacniacz tranzystorowy
We wzmacniaczach tranzystorowych przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy oparte są wyłącznie na tranzystorach. Początek ery wzmacniaczy tranzystorowych to lata 50., późniejszy okres (do lat 80.) to czas walki pomiędzy odchodzącymi do lamusa lampami a nowymi tranzystorami[potrzebny przypis].
Wzmacniacze tranzystorowe mogą być wykonane przy wykorzystaniu elementów dyskretnych (osobnych tranzystorów) bądź z użyciem przeznaczonych do tego celu układu scalonego. Technika dyskretna jest bardziej pracochłonna, pozwala jednak na uzyskanie niepowtarzalnych rezultatów i umożliwia szersze i bardziej szczegółowe kształtowanie brzmienia[potrzebny przypis].
Wzmacniacz hybrydowy
Posiada mieszaną konstrukcję preampu i końcówki mocy. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem (tzw. hybryda standardowa) jest przedwzmacniacz oparty na lampie i tranzystorowa końcówka mocy, co pozwala uzyskać bardzo dużą moc muzyczną i stosunkowo niewielki ciężar urządzenia. W przypadku wzmacniaczy basowych, hybrydy stosuje się na porządku dziennym[potrzebny przypis].
Rzadko spotykanym rozwiązaniem, jest zastosowanie tranzystorowego przedwzmacniacza i lampowej końcówki mocy (tzw. hybryda odwrotna). Rozwiązanie to ma wielu zwolenników z uwagi na to, że lampowa końcówka mocy "ociepla" brzmienie i jest znacznie bardziej dynamiczna niż tranzystor. Odwrotne hybrydy zaprzestano produkować w latach osiemdziesiątych[potrzebny przypis].
- ↑ Michael Ross: Getting Great Guitar Sounds – A Non-Technical Approach to Shaping Your Personal Sound. Wyd. 2. Milwaukee: Hal Leonard Corporation, 1998, s. 30. ISBN 0-7935-9140-6.