Wzmacniacz gitarowy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Xqbot (dyskusja | edycje)
m [r2.5.2] robot dodaje: cy:Amp gitâr
linki zewnętrzne
Linia 28: Linia 28:


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}
==Linki zewnętrzne==
* [http://www.fonar.com.pl/audio/diy/head/head.htm Opis wzmacniacza gitarowego lampowego na stronie „Fonaru”]



[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]]
[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]]

Wersja z 13:45, 19 gru 2010

Wzmacniacz firmy Mesa Boogie Mark IV Combo

Wzmacniacz gitarowy (określenie potoczne piec) – wzmacniacz elektryczny przeznaczony do wzmacniania sygnału pochodzącego z gitary elektrycznej lub akustycznej. Większość wzmacniaczy gitarowych zawiera dodatkowe układy przetwarzające i modyfikujące dźwięk, jak np. overdrive (zwany potocznie przesterem) i reverb (zwany pogłosem).

Historia

Pierwsze wzmacniacze gitarowe wykorzystywano na początku lat trzydziestych jako narzędzie pomagające gitarzyście 'przebić się' przez orkiestrę jazzową. Do ogólnego użytku wzmacniacze te weszły w roku 1949, kiedy Leo Fender wypuścił na rynek pierwszą seryjnie produkowaną gitarę elektryczną typu solid body[potrzebny przypis].

Konstrukcja

Każdy wzmacniacz gitarowy składa się z dwóch stopni (ang. amplifier stage): przedwzmacniacza i końcówki mocy. Podstawową funkcją przedwzmacniacza jest zwiększenie poziomu sygnału z przystawek gitary, tak by mógł wysterować końcówkę mocy. W przedwzmacniaczu odbywa się także kształtowanie barwy dźwięku, przesterowanie i dodawanie efektów (patrz pętla efektów). Końcówka mocy ma za zadanie wzmocnienie sygnału na tyle, by wysterować podłączone do wzmacniacza głośniki[1].

We wzmacniaczach typu combo trzecim elementem jest głośnik.

Wzmacniacz lampowy

Lampowy wzmacniacz gitarowy combo Trace Elliot Bonneville – widok od tyłu. Widocznych jest sześć małych lamp w kubkach ekranujących (obwód przedwzmacniacza), dwie duże lampy (obwód wzmacniacza) i dwa transformatory – zasilający i głośnikowy.

We wzmacniaczach lampowych zarówno w przedwzmacniaczu jak i w końcówce mocy wykorzystuje się lampy elektronowe.

Wzmacniacz tranzystorowy

We wzmacniaczach tranzystorowych przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy oparte są wyłącznie na tranzystorach. Początek ery wzmacniaczy tranzystorowych to lata 50., późniejszy okres (do lat 80.) to czas walki pomiędzy odchodzącymi do lamusa lampami a nowymi tranzystorami[potrzebny przypis].

Wzmacniacze tranzystorowe mogą być wykonane przy wykorzystaniu elementów dyskretnych (osobnych tranzystorów) bądź z użyciem przeznaczonych do tego celu układu scalonego. Technika dyskretna jest bardziej pracochłonna, pozwala jednak na uzyskanie niepowtarzalnych rezultatów i umożliwia szersze i bardziej szczegółowe kształtowanie brzmienia[potrzebny przypis].

Wzmacniacz hybrydowy

Posiada mieszaną konstrukcję preampu i końcówki mocy. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem (tzw. hybryda standardowa) jest przedwzmacniacz oparty na lampie i tranzystorowa końcówka mocy, co pozwala uzyskać bardzo dużą moc muzyczną i stosunkowo niewielki ciężar urządzenia. W przypadku wzmacniaczy basowych, hybrydy stosuje się na porządku dziennym[potrzebny przypis].

Rzadko spotykanym rozwiązaniem, jest zastosowanie tranzystorowego przedwzmacniacza i lampowej końcówki mocy (tzw. hybryda odwrotna). Rozwiązanie to ma wielu zwolenników z uwagi na to, że lampowa końcówka mocy "ociepla" brzmienie i jest znacznie bardziej dynamiczna niż tranzystor. Odwrotne hybrydy zaprzestano produkować w latach osiemdziesiątych[potrzebny przypis].

  1. Michael Ross: Getting Great Guitar Sounds – A Non-Technical Approach to Shaping Your Personal Sound. Wyd. 2. Milwaukee: Hal Leonard Corporation, 1998, s. 30. ISBN 0-7935-9140-6.

Linki zewnętrzne