Lubecz: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 13:28, 23 sty 2011

Szablon:Miasto zagranica infobox

Lubecz lub Lubiacz, (ukr. Любеч), miasto obecnie na Ukrainie, nad rzeką Dniepr i Użyk, obwód czernihowski, od zachodniej strony przy granicy z Białorusią.

Historia

Lubecz to jedno z najstarszych miast Rusi, pierwsza wzmianka historyczna z roku 882, gród został założony i obwarowany przez normańskich Waregów. W roku 907 książę Rusi Oleg Mądry w czasie wyprawy na Kijów zajął ponownie gród i ustanowił w nim swoje rządy. W latach 1024-1036 i 1054-1239 Lubecz wchodził w skład księstwa czernihowskiego. W roku 1097 w Lubeczu odbył się zjazd książąt ruskich z udziałem Włodzimierza Monomacha oraz Wasyla Rościsławowica. Na zjeździe omawiano plany obronne przed najazdami tatarskich plemion Kumanów.

Od II poł. XIV w. do 1503 Lubecz znajdował się w granicach Królestwa Polskiego w prowincji litewskiej, starostwo starodubowskie. Następnie Lubecz należał do Rosji. W latach 1618-1667 ponownie w granicach Rzeczypospolitej, województwo kijowskie, starostwo lubeckie i łojowskie. W roku 1623 Lubecz otrzymał prawa miejskie magdeburskie, od roku 1635 w składzie województwa czernihowskiego. Ostatecznie przyłączony do Rosji w 1667 według postanowień rozejmu andruszowskiego, potwierdzonych pokojem Grzymułtowskiego w 1686. Lubecz należał do dóbr królewskich. W okresie panowania króla Jana Kazimierza miasto dzierżawili książęta Radziwiłłowie oraz ks. Tyszkiewiczowie.

Od roku 1801 w guberni czernihowskiej, powiat horodnicki. W roku 1876 miasto liczyło 459 domów oraz 2091 mieszkańców. Do roku 1918 w miasteczku było aż siedem cerkwi. W latach 1922-1991 należał do USRS, od roku 1932 w obwodzie czernihowskim, od 1991 należy do Ukrainy. Uświęcając wydarzenia Lubeckiego zjazdu w 1997 roku został odsłonięty brązowy pomnik, stworzony przez Gennadija Jerszowa, ukazujący sylwetki książąt oraz mnicha sprzed 900 lat.

Znani

urodzony w Lubeczu Antypas — Antoni Peczerski (983-1073), św. Kościoła obrządku wschodniego
książę Andrzej Wiśniowiecki, zm. 1584, starosta lubecki
książę Paweł Sapieha, zm. 1580, starosta lubecki
książę Michał Wiśniowiecki, zm. 1584, starosta lubecki
książę Aleksander Wiśniowiecki, zm. 1594, starosta lubecki
Mikołaj Abramowicz, zm. 1651, wojewoda trocki

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Lubecz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 395 .

@@ Linia 31: / Linia 31: @@
 Od II poł. [[XIV]] w. do [[1503]] Lubecz znajdował się w granicach Królestwa Polskiego w [[Wielkie Księstwo Litewskie|prowincji litewskiej]], starostwo starodubowskie. Następnie Lubecz należał do Rosji. W latach [[1618]]-[[1667]] ponownie w granicach [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]], [[województwo kijowskie]], starostwo lubeckie i łojowskie.  W roku [[1623]] Lubecz otrzymał prawa miejskie ''[[Prawo magdeburskie|magdeburskie]]'', od roku [[1635]] w składzie [[województwo czernihowskie|województwa czernihowskiego]]. Ostatecznie przyłączony do Rosji w [[1667]] według postanowień [[rozejm andruszowski|rozejmu andruszowskiego]], potwierdzonych [[pokój Grzymułtowskiego|pokojem Grzymułtowskiego]] w [[1686]]. Lubecz należał do dóbr królewskich. W okresie panowania króla [[Jan Kazimierz|Jana Kazimierza]] miasto dzierżawili książęta [[Radziwiłłowie]] oraz ks. [[Tyszkiewiczowie]].
-Od roku [[1801]] w  guberni czernihowskiej, powiat horodnicki. W roku [[1876]] miasto liczyło 459 domów oraz 2091 mieszkańców. Do roku [[1918]] w miasteczku było aż siedem cerkwi. W latach [[1922]]-[[1991]] należał do [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|USRS]], od roku [[1932]] w obwodzie czernihowskim, od [[1991]] należy do Ukrainy. Uświęcając wydarzenia Lubeckiego zjazdu w [[1997]] roku został odsłonięty brązowy pomnik, stworzony przez [[Giennadij Jerszow|Gennadija Jerszowa]], ukazujący  sylwetki książąt oraz mnicha sprzed 900 lat.
+Od roku [[1801]] w  guberni czernihowskiej, powiat horodnicki. W roku [[1876]] miasto liczyło 459 domów oraz 2091 mieszkańców. Do roku [[1918]] w miasteczku było aż siedem cerkwi. W latach [[1922]]-[[1991]] należał do [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|USRS]], od roku [[1932]] w obwodzie czernihowskim, od [[1991]] należy do Ukrainy. Uświęcając wydarzenia [[Zjazd w Lubeczu|Lubeckiego zjazdu]] w [[1997]] roku został odsłonięty brązowy pomnik, stworzony przez [[Giennadij Jerszow|Gennadija Jerszowa]], ukazujący  sylwetki książąt oraz mnicha sprzed 900 lat.
 == Znani ==