Elektrofil: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m robot poprawia: ar:شغوف بالإلكترون |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|styl}} |
|||
'''Elektrofil''' – to [[cząsteczka]] lub [[grupa funkcyjna|grupa]] która, jak sama nazwa wskazuje, "lubi" [[elektron]]y, czyli sama posiada ich niedomiar i w odpowiednich warunkach jest w stanie je przyjąć, czyli być ich akceptorem. |
'''Elektrofil''' – to [[cząsteczka]] lub [[grupa funkcyjna|grupa]] która, jak sama nazwa wskazuje, "lubi" [[elektron]]y, czyli sama posiada ich niedomiar i w odpowiednich warunkach jest w stanie je przyjąć, czyli być ich akceptorem. |
||
Wersja z 16:31, 27 maj 2011
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Elektrofil – to cząsteczka lub grupa która, jak sama nazwa wskazuje, "lubi" elektrony, czyli sama posiada ich niedomiar i w odpowiednich warunkach jest w stanie je przyjąć, czyli być ich akceptorem.
Elektrofilami są wszystkie kwasy, zarówno te zgodne z definicją Brønsteda, jak i te zgodne z definicją Lewisa. Oprócz tego mogą to być jednak cząsteczki, które nie wykazują żadnych kwasowych własności, lecz tylko mają "zwykły" deficyt elektronów – pojęcie elektrofila jest więc szersze od pojęcia kwasu.
W odróżnieniu od kwasów, które można uszeregować wg ich "mocy", elektrofile dzieli się raczej na "twarde" i "miękkie".
Twardy elektrofil to cząsteczka mała, zwarta i o bardzo skoncentrowanym "centrum elektrofilowości" – czyli jednym konkretnym miejscu w cząsteczce, które jest szczególnie skłonne przyjmować elektrony. Przykłady twardych elektrofili to: H+, K+, AlCl3.
Miękki elektrofil to na odwrót cząsteczka duża, z rozmytym "centrum elektrofilowości" – czyli brakiem jednego konkretnego miejsca, które jest szczególnie skłonne przyjmować elektrony. Przykłady miękkich elektrofili to: Br+, Ag+, BH3.
Zobacz też: kwasy, nukleofil, substytucja elektrofilowa, substytucja nukleofilowa, przegląd zagadnień z zakresu chemii, zasady.