Ponte Vecchio

Most Złotników

Kramy na Moście Złotników

Most Złotników (wł. Ponte Vecchio, dosł. Stary Most) – najstarszy z florenckich mostów, na rzece Arno. Został zbudowany z ciosów kamiennych w latach 1335 - 1345 według projektu Neriego di Fioravante i Taddeo Gaddi w tym samym miejscu, w którym postawiono pierwszy, drewniany most już w okresie starożytnego Rzymu. Zbudowane w czasach późniejszych kolejne dwa mosty zostały zniszczone w wyniku powodzi w latach 1117 oraz w 1333. Zatem jest to czwarta konstrukcja spinająca brzegi rzeki w tym samym miejscu. W XIII wieku powstały tu też pierwsze sklepy, początkowo handlarzy ryb i mięsem, później garbarzy. W 1593 decyzją księcia Ferdynanda I zostali oni usunięci a na ich miejscu powstały warsztaty jubilerów i złotników.

Konstrukcja mostu złożona jest trzech przęseł o rozpiętości: 27, 30 i 27 m, podpartych masywnymi filarami, które podtrzymują płytę o szerokości 32,0 m. Dwie środkowe podpory znajdują się w nurcie rzeki. Po obu stronach mostu już w XIV w. zbudowano niewielkie budynki nad dwiema skrajnymi arkadami. Początkowo mieściły się w nich jatki rzeźników. W XVI w. zamieniono je na warsztaty i kramiki innych rzemieślników, wśród których przeważały sklepiki złotników. Wystające elementy wsparte są na kroksztynach.

Nad kramami Giorgio Vasari poprowadził korytarz (tzw. korytarz Vasariego), który łączy Pałac Vecchio z Pałacem Pitti. Nadbudowa została wykonana w 1565 roku na polecenie Kosmy I. Korytarz nad środkowym, przęsłem mostu podparto dwoma filarami połączonymi łukową arkadą. W luce zabudowy, po przeciwległej stronie mostu w 1900 r. ustawiono pomnik – popiersie Celliniego. Podczas II wojny światowej w całym mieście ocalał tylko jeden most – Ponte Vecchio – jednak uszkodzony został korytarz Vasariego. Pozostałe zostały wysadzone w dniu 4 sierpnia 1944. Most Złotników był także zaminowany, ale cofające się oddziały wojsk niemieckich nie zdążyły zdetonować ładunków.