Kalokagatia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m Dodano kategorię "Arystotelizm" za pomocą HotCat |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Kalokagatia''' ({{greka|καλοκἀγαθία}} ''kalokagathia'', od |
'''Kalokagatia''' ({{greka|καλοκἀγαθία}} ''kalokagathia'', od gr. καλὸς καὶ ἀγαθός ''kalòs kai agathós'' – dosł. "piękny i dobry"), właściwa forma ''kalokagathia'' - [[Starożytna Grecja|greckie]] pojęcie oznaczające połączenie [[dobro (etyka)|dobra]] z [[piękno|pięknem]]. W tym samym znaczeniu lecz jako ''κаλος και αγαθος'', lub ''κаλος καγαθος'' występowało w dziełach [[Homer]]a, [[Solon]]a, [[Tukidydes|Tukidedesa]]. Było ono odzwierciedleniem szlachetnego i etycznego postępowania. Pierwszą znaną z imienia osobą, która użyła tego pojęcia był [[Ksenofont]]. |
||
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia|paidei]] i [[etyka|etyki]] używał tego sformułowania był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji, i kontemplacji [[Bóg|Bytu Najwyższego]] i podporządkowywuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. |
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia|paidei]] i [[etyka|etyki]] używał tego sformułowania był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji, i kontemplacji [[Bóg|Bytu Najwyższego]] i podporządkowywuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. |
||
Wersja z 00:47, 6 sty 2012
Kalokagatia (stgr. καλοκἀγαθία kalokagathia, od gr. καλὸς καὶ ἀγαθός kalòs kai agathós – dosł. "piękny i dobry"), właściwa forma kalokagathia - greckie pojęcie oznaczające połączenie dobra z pięknem. W tym samym znaczeniu lecz jako κаλος και αγαθος, lub κаλος καγαθος występowało w dziełach Homera, Solona, Tukidedesa. Było ono odzwierciedleniem szlachetnego i etycznego postępowania. Pierwszą znaną z imienia osobą, która użyła tego pojęcia był Ksenofont.
Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej paidei i etyki używał tego sformułowania był Arystoteles. Według niego oznaczała ona życie cnotliwe, a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii Platona), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia dobra dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji, i kontemplacji Bytu Najwyższego i podporządkowywuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi. Ma ona również wymiar kulturowy, społeczny i polityczny. Kalokagathi poświęcona jest ostania część Etyki edudemejskiej Stagiryty (1248 b – 1249 b).
Dla Greków wartości piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. Platon). Również w chrześcijaństwie piękno jest cechą dobra, choć w innym sensie. Od czasów nowożytnych dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jest rozdzielenie etyki i estetyki. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra, czyli szczęścia.
Bibliografia
- W. Jaeger, Paideia. Formowanie człowieka greckiego, Fundacja Aletheia, Warszawa 2001
- W. Jaeger, Wczesne chrześcijaństwo i grecka Paideia Homini, 2002
- I. Marrou, Historia wychowania w starożytności. Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1969