Lew Halicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodano kategorię "Urodzeni w XIII wieku" za pomocą HotCat |
m Dodano kategorię "Zmarli w XIV wieku" za pomocą HotCat |
||
Linia 17: | Linia 17: | ||
[[Kategoria:Ludzie związani z Chełmem|Halicki Lew]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Chełmem|Halicki Lew]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w XIII wieku]] |
[[Kategoria:Urodzeni w XIII wieku]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w XIV wieku]] |
|||
[[en:Lev I of Galicia]] |
[[en:Lev I of Galicia]] |
Wersja z 18:24, 9 mar 2012
Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245-1264).
Był synem króla Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską[potrzebny przypis].
W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą po którym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsko. Wspierał posiłkami Władysława I Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin. Jego synem był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.
Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.