Zakon Syjonu

Szablon:Źródła Zakon Syjonu

1. Niepotwierdzony historycznie zakon działający rzekomo na terenie Europy od 1099 do XVII w.
2. Francuska wspólnota ogłaszająca się spadkobiercami Egipcjan, templariuszy i masonów, prawdopodobnie założona po II wojnie światowej i zarejestrowana w 1956.

Zakon Syjonu a Kod Leonarda da Vinci

Po wydaniu książki Dana Browna Kod Leonarda da Vinci zakon stał się obiektem zainteresowania historyków i zwolenników teorii spiskowych. Dan Brown swoje informacje na temat Zakonu zaczerpnął z książek Richarda Leigha, Michaela Baigenta Henry'ego Lincolna: "Święty Graal, Święta Krew" i "Testament Mesjasza". Według Browna założycielem Zakonu miał być w 1099 Gotfryd z Bouillon, potomek rodu Merowingów.

Zakon Syjonu współcześnie

Pierre Plantard w maju 1956 r. założył Zakon Syjonu (Prieuré de Sion) zajmujący się walką o budowę tanich mieszkań, jednak w ciągu roku organizacja upadła. Po kilku latach zakon został ponownie zarejestrowany. W 1979 Plantard wystąpił w BBC jako ekspert od historii templariuszy i ogłosił, że Zakon Syjonu jest "rozległą organizacją liczącą tysiące ludzi, a jego członkowie posiadają sekret, który powaliłby chrześcijaństwo na łopatki, gdyby postanowili go ujawnić". Sam Plantard nazywał się przy tym Wielkim Mistrzem pochodzącym z rodziny królewskiej. Podawał się za potomka pochodzącego z rodu Merowingów, pierwszej dynastii królewskiej władającej Francją od V do VIII wieku. Z tego wywodził swoje prawo do tronu francuskiego.

Na potwierdzenie swojego pochodzenia w 1975 r. przybrał nawet przydomek Saint-Clair. Cała mistyfikacja była na tyle zaaranżowana, że materiały na temat Zakonu Syjonu znajdowały się w różnych bibliotekach, w tym w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Materiały w bibliotekach były falsyfikatami rozniesionymi przez samego Pierre'a i jego współpracowników. W 1993 r. Pierre Plantard przed sądem pod przysięgą zeznał, że cała historia jest zmyślona, a po przeszukaniu jego mieszkania znaleziono kilka innych sfałszowanych dokumentów, w tym i takie, które miały świadczyć, iż jest on królem Francji.

Bibliografia

• M. Baigent R. Leigh H. Lincoln, "Święty Graal, Święta Krew", Książka i Wiedza, Warszawa 2004