Karabin L1A1

L1A1

Państwo	{{{państwo}}}
Producent	Royal Small Arms Factory
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 51 mm NATO
Magazynek	20 nab.
Wymiary
Długość	1143 mm
Inne
Prędkość pocz. pocisku	838 m/s
Energia pocz. pocisku	3275 J

{{Broń palna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | masa wyposażenia = | projektant = | commons = | długość lufy = | przebijalność pancerza = | zasięg skuteczny = | masa broni = | długość linii celowniczej = | produkcja seryjna = | alt grafiki = | masa lufy = | zasięg maksymalny = | szybkostrzelność teoretyczna = | zasada działania = | masa podstawy = | masa karabinu właściwego = | zasilanie = | użytkownicy = | platformy strzeleckie = | siła spustu = | liczba luf = | państwo = | opis grafiki = | taśma nabojowa = | masa pocisku = | szybkostrzelność praktyczna = | odmiany broni = Nieznane pola: 1, "siła_spustu", "szybk_prakt", "taśma", "przeb_panc", "masa_kb_właściwego", "zasięg_skuteczny", "masabroń", "szybk_teoret", "dł_linii_cel", "zasięg_max", "masa_wyp_dod", "masa_podstawy", "długość_lufy", "masa_lufy", "opis", "kraj" oraz "produkcja_seryjna". Nieoczekiwana grafika: "grafika".

L1A1 – brytyjski karabin samopowtarzalny, wersja karabinu FN FAL.

Historia

W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin szturmowy EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.

Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, Amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.

Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny FN FAL w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości).

Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym L85.

Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru.

Opis

L1A1 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Dźwignia bezpiecznika po lewej stronie broni nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przeziernikowego .

Bibliografia

• Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
• Współczesna broń myśliwska i wyczynowa : ilustrowana encyklopedia / pod red. Jana [A.] Stevensona ; w przekł. [z ang.] Leszka Erenfeichta i Piotra Błaszkiewicza.. Warszawa: Wydawnictwo ESPADON, 1994, s. 51. ISBN 83-85489-08-8.