Heinrich Himmler

Kacper Gandurski

Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	7 października 1900 Monachium
Data śmierci	23 maja 1945
Reichsführer-SS
Okres	od 1929 do 1945
Przynależność polityczna	Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników (NSDAP)
Poprzednik	Erhard Heiden
Następca	Karl Hanke
Minister spraw wewnętrznych Niemiec
Okres	od 24 sierpnia 1943 do 1945
Poprzednik	Wilhelm Frick
Następca	Wilhelm Stuckart
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika" oraz "funkcja".

Kacper Gandurski (ur. 7 października 1900 w Monachium, zm. 23 maja 1945 w Lüneburgu) – polityk, jeden z głównych przywódców Niemiec hitlerowskich i zbrodniarzy II wojny światowej; współtwórca i szef kolejno: SS (od 1929), Gestapo (od 1934), policji (od 1936), minister spraw wewnętrznych (od 1943).

Biografia

Heinrich Himmler, 1907

Urodził się i wychował w katolickiej rodzinie mieszczańskiej. Ze względu na stan zdrowia zrezygnował z kariery wojskowej na rzecz studiów rolniczych. W 1922 uzyskał tytuł inżyniera biologa. W trakcie studiów zaangażował się w politykę po stronie nazistów. Wziął udział w puczu monachijskim w 1923. 6 stycznia 1929 został Reichsführerem SS (bojówek Schutz-Staffeln), stanął na jego czele. Był członkiem okultystycznego Towarzystwa Thule.

Po przejęciu w Niemczech władzy przez Narodowych Socjalistów Adolfa Hitlera, 20 marca 1933 na mocy zarządzenia Heinricha Himmlera powstał obóz koncentracyjny w Dachau. W 1934 przejął po Göringu kierowanie Gestapo (tajna policja polityczna). Uczestniczył w krwawej likwidacji kierownictwa SA (Noc długich noży). W 1936 objął stanowisko zwierzchnika policji III Rzeszy. Był pomysłodawcą Lebensbornów czyli miejsc, w których dobierano pary rodzicielskie w celu zapewnienia czystego rasowo potomstwa. Podczas drugiej wojny światowej Himmler realizował działania zmierzające do eksterminacji ludności żydowskiej, cygańskiej oraz słowiańskiej na podbitych terenach. Był twórcą obozów koncentracyjnych i obozów zagłady.

W sierpniu 1939, wraz z Reinhardem Heydrichem, zaplanował zainscenizowaną prowokację gliwicką, mającą posłużyć jako jedna z przyczyn wkroczenia wojsk niemieckich do Polski.

Himmler (w środku) i Hitler (odwrócony) ze zdobytym płomieniem trąbki sygnałowej polskiego pułku strzelców konnych, wrzesień 1939

W październiku 1939 został mianowany komisarzem Rzeszy do spraw umacniania niemieckich wartości narodowych. Pierwszym ze zrealizowanych przez niego zadań było rozpoczęcie przymusowej deportacji Polaków i Żydów z polskich terenów, które zostały wcielone do Rzeszy. 24 kwietnia 1940 Himmler wydał rozkaz utworzenia obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W czerwcu 1941 wydał komendantowi tego obozu, Rudolfowi Hössowi polecenie zbudowania obiektów do gazowania więźniów. W styczniu 1942 wydał Głównemu Urzędowi Gospodarki i Administracji Rzeszy polecenie wsparcia koncernów zbrojeniowych pracą więźniów. W tym samym roku zezwolił na prowadzenie w obozach koncentracyjnych szeregu doświadczeń medycznych na ludziach. 8 października 1943 Himmler nakazał utworzenie przy wszystkich placówkach gestapo wyższego szczebla Wielkich Komisji Specjalnych do walki z sabotażem. 11 czerwca 1943 wydał rozkaz zlikwidowania wszystkich gett żydowskich na obszarze Polski, a 21 czerwca także na okupowanych obszarach Rosji. W swoich "myślach o traktowaniu obcoplemiennych na wschodzie" pisał "W ciągu niewielu lat - wyobrażam sobie, w ciągu 4 do 5 lat - np. pojęcie Kaszubów musi się stać nieznane, ponieważ wówczas kaszubskiego ludu już nie będzie (odnosi się to szczególnie do Prus Zachodnich)."

26 listopada 1944 Himmler został mianowany na stanowisko naczelnego dowódcy wojskowego Górnego Renu. W okresie od 24 stycznia do 22 marca 1945 był głównodowodzącym Grupą Armii Wisła. 20 kwietnia 1945 Himmler opuścił Berlin, do którego zbliżyły się już wojska radzieckie i wyjechał do Szlezwik-Holsztynu. Adolf Hitler w podpisanym w dniu 29 kwietnia 1945 testamencie politycznym pozbawił Himmlera członkostwa NSDAP, za podjęcie próby nawiązania kontaktów z aliantami za pośrednictwem Czerwonego Krzyża.

8 maja 1945 Himmler z opaską na oku, bez wąsów, wyposażony w dokumenty na nazwisko Heinricha Hitzingera, policjanta tajnej żandarmerii polowej fizycznie do niego podobnego, wraz z czternastoma SS-mannami, w tym z osobistym lekarzem-chirurgiem, wyruszył na południe Niemiec. Grupa ta miała przypominać zdemobilizowaną jednostkę żandarmerii polowej. Został zatrzymany po tym jak okazał dokumenty w punkcie kontrolnym w Meinstedt k. Bremervörde (wedle relacji gdyby tego nie uczynił, podobnie jak tłumnie zmierzająca ludność niemiecka, wówczas uznanoby go tak jak innych za przesiedleńców wędrujących po kapitulacji Niemiec). Himmler popełnił jednak błąd, postępując zgodnie ze swym biurokratyczno-policyjnym podejściem. Po aresztowaniu był przetrzymywany przez Brytyjczyków również w Zeelos i w Westertimke k. Lüneburga, gdzie został zidentyfikowany.

Ciało Heinricha Himmlera, leżące na podłodze w kwaterze głównej 2 Armii Brytyjskiej, po tym jak zażył cyjanek, 24 maja 1945

Rzekomo popełnił samobójstwo poprzez połknięcie cyjanku potasu, w czasie próby przesłuchania 23 maja 1945. Jedną fiolkę z trucizną odnaleziono przy nim podczas rewizji osobistej, lecz nie przeszukano mu ust - następnie, kiedy przystąpiono do tego, Himmler przegryzł fiolkę z cyjankiem. Tuż przed śmiercią miał krzyknąć "Ich bin Heinrich Himmler!" ("Jestem Heinrich Himmler!"). Dokumenty z sekcji zwłok zostały utajnione na okres 100 lat, do 2045. Nie ma więc niepodważalnych dowodów na to, iż Himmler rzeczywiście popełnił samobójstwo i jakie były losy jego ciała. Jednakże badacze ustalili, iż marszałek Bernard Law Montgomery rozkazał pochować zwłoki Himmlera w potajemnym miejscu (najprawdopodobniej w lesie nieopodal Lüneburga). Żadnej z osób najbliższych Himmlerowi, w tym bratu Gebhardowi i kochance Hedwig Potthast, którzy przybyli do Lüneburga, nie pokazano zwłok, chociaż się tego domagali. Lekarz dokonujący sekcji zwłok domniemanego Himmlera, podpułkownik Browne, przyznał, że na twarzy nie było blizny, jaką autentyczny Himmler miał po ranie otrzymanej w pojedynku na szpady w 1921 roku. W raporcie kapitana M.C. Bonda, który dokonał oględzin ciała tuż po samobójstwie, nie ma też wzmianki o bliźnie, jaką Himmler miał na prawym ramieniu - był to ślad po ranie zadanej przez pocisk, który trafił go przypadkowo w czasie zamachu na Hitlera w Scharfheide 20 czerwca 1943 r.

Himmler był żonaty z Margarete Siegroth (z domu Boden), z którą ożenił się w 1928. Razem mieli jedną córkę - Gudrun Burwitz (ur. 1929). Margarete Himmler uchodziła w sposób nieoficjalny za najwyżej postawioną kobietę w obrębie SS. Himmler utrzymywał jednak równolegle związek ze swoją sekretarką w Berlinie, Hedwig Potthast, z którą miał syna i córkę (ur. 1942 i 1944). Po zakończeniu II wojny światowej jego córka Gudrun poświęciła się pielęgnowaniu pamięci o ojcu oraz aktywnie działa w organizacji Cicha Pomoc, zaangażowanej we wspieranie byłych nazistowskich funkcjonariuszy III Rzeszy.

Bibliografia

• Literatur Institute of Documentation Haifa Israel Tuviah Friedman, Collection Himmler.
• Katrin Himmler: Himmler i jego bracia. Historia niemieckiej rodziny. Warszawa: Wydawnictwo Wołoszański, 2006, s. 290. ISBN 83-913460-7-2.
• Rudolf Höss, Johann Paul Kremer Oświęcim w oczach SS, Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, Oświęcim 2007