Mgławica Tarantula: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.7.3) (Robot dodał bg:Тарантула (мъглявина) |
m r2.7.3) (Robot dodał uz:NGC 2070 |
||
| Linia 71: | Linia 71: | ||
[[nl:Tarantulanevel]] |
[[nl:Tarantulanevel]] |
||
[[ja:タランチュラ星雲]] |
[[ja:タランチュラ星雲]] |
||
[[uz:NGC 2070]] |
|||
[[pt:Nebulosa da Tarântula]] |
[[pt:Nebulosa da Tarântula]] |
||
[[ru:NGC 2070]] |
[[ru:NGC 2070]] |
||
Wersja z 04:20, 10 cze 2012
 Mgławica Tarantula (NGC 2070) | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
5 grudnia 1751 |
| Dane obserwacyjne (J2000) | |
| Gwiazdozbiór | |
| Typ |
mgławica emisyjna |
| Rektascensja |
05h 38m 42,39s |
| Deklinacja |
-69° 06′ 03,36″ |
| Odległość | |
| Jasność pozorna mgławicy |
8m |
| Rozmiary kątowe |
40' × 25' |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Wymiary |
1000 ly |
| Alternatywne oznaczenia | |
| NGC 2070, 30 Doradus | |
Mgławica Tarantula (również NGC 2070, 30 Doradus) – wielka mgławica (obszar H II) w Wielkim Obłoku Magellana. Znajduje się w konstelacji Złotej Ryby. Mgławica Tarantula po raz pierwszy została skatalogowana jako gwiazda 30 Doradus. 5 grudnia 1751 roku Nicolas Louis de Lacaille uznał ją za mgławicę. Nazwa Tarantula nawiązuje do tego, że jej świetliste włókna przypominają nogi pająka[1].
Jej średnica kątowa 20' na niebie odpowiada w rzeczywistości około 800 lat świetlnych. Masa mgławicy jest równa co najmniej 3000 mas Słońca. Mgławica Tarantula ma widomą wielkość gwiazdową 8, co przy odległości 170 000 lat świetlnych oznacza bardzo jasny obiekt, gdyby obiekt ten znajdował się w takiej odległości od Ziemi jak Mgławica Oriona (1300 lat świetlnych), to z punktu widzenia Ziemi rozciągałby się na szerokość kątową 60 Księżyców i byłby na tyle jasny aby w nocy rzucać cień[2].
Jest to najbardziej aktywny obszar gwiazdotwórczy w całym Układzie Lokalnym. W centrum mgławicy znajduje się młoda gromada masywnych gwiazd skatalogowana jako R136. To właśnie intensywne promieniowanie i silny wiatr pochodzące z tej gromady tworzą poświatę mgławicy oraz kształtują jej włókna. Znajdujący się w mgławicy gaz poprzez owe wiatry oraz wybuchy supernowych został podgrzany do temperatury milionów stopni stając się źródłem promieniowania rentgenowskiego.
Mgławica Tarantula zawiera także inne młode gromady gwiazd, jak również ciemne obłoki, rozciągnięte i postrzępione włókna gazu, zwarte mgławice emisyjne, niemal sferyczne pozostałości po supernowych oraz superbąble otaczające gorące gwiazdy. Na obrzeżach mgławicy znajduje się w niej również najbliższa od czasów odkrycia teleskopu supernowa - SN 1987A.
- ↑ Nowy obraz mgławicy Tarantula wykonany przez Hubble, Chandrę i Spitzera. tłumaczenie: NASA Chandra. s. 2012-04-17. [dostęp 2012-04-18].
- ↑ Drama In The Heart Of The Tarantula Nebula. Science Daily. s. 2008-12-11. [dostęp 2008-12-13].
Zobacz też
- Hodge 301 - gromada gwiazd w Mgławicy Tarantula.
Linki zewnętrzne
- Mgławica Tarantula w bazie SIMBAD (ang.)
- 30 Doradus na Hubble site