Systems Network Architecture

W latach 50. XX wieku ceny komputerów oraz koszt ich utrzymania liczone były w milionach dolarów. Na luksus posiadania komputera mogły liczyć tylko nieliczne najbogatsze firmy. Pracownicy odległych filii przejawiali potrzebę korzystania z firmowego komputera nie mniejszą niż ich koledzy z centrali co zaowocowało koniecznością umożliwienia im tego dostępu. W wyniku takiego obrotu sprawy wiele firm zajmujących się rozwiązaniami sieciowymi skupiło swoją uwagę na dostarczeniu odpowiedniej technologii. Jedną z takich technologii była Systems Network Architecture (SNA) IBMa.

SNA oparte jest na dwupunktowym komunikowaniu się urządzeń zwanych jednostkami fizycznymi (ang. PU - Physical Units) w ramach sesji zwanych jednostkami logicznymi (ang. LU - Logical Units). Rolę jednostek fizycznych spełniały rozmaite terminale, sterowniki komunikacyjne, multipleksery, drukarki i procesy czołowe - ich zadaniem było zapewnienie komunikacji na najwyższym poziomie za pomocą przepytywania (ang. polling) poszczególnych sterowników komunikacyjnych (nag. cluster controllers), z których każdy realizował analogiczne przepytywanie w stosunku do podporządkowanych sobie terminali. IBM-owska architektura SNA miała na celu zapewnienie szybkiej obsługi żądań klienckich i niezawodnego realizowania transakcji. Dostęp do zasobów komputera centralnego, nawet przy umiarkowanej szybkości 9600 b/s był niemal natychmiastowy, pod warunkiem że wszystkie komputery sieci funkcjonowały prawidłowo w warunkach nominalnego obciążenia. Sieć oparta na SNA była bardzo ciężka w utrzymaniu, zapewnienie współpracy ze sprzętem i oprogramowaniem innego dostawcy graniczyło niemal z cudem. W trakcie swojego przeszło 30-letniego żywota architektura ta była sukcesywnie dostosowywana do rosnących potrzeb biznesu i rozwijających się środowisk sieciowych.

Mimo swojego ogromnego wkładu w rozwój pierwotnych technik komunikacji danych, żywot SNA dobiega końca wypierany przez otwarte protokoły internetowe.