Kordyt: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 07:49, 30 lip 2012

Kordyt – rodzaj prochu bezdymnego stosowany jako materiał miotający^[a]. Został wynaleziony przez Fredericka Abla oraz Jamesa Dewara w 1889 roku.

Główne składniki kordytu to nitroceluloza o wysokiej zawartości azotu (12,9–13,3%) oraz nitrogliceryna, która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się plastyfikatory, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – aceton, co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę eteru z alkoholem.

Kordyt produkowano i stosowano głównie w Wielkiej Brytanii, szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% centralitu, ok. 5,5% dinitrotoluenu, ok. 2% wazeliny i ok. 0,5% wody. Do zmiękczania kordytu dodawano ok. 0,8%-1,5% acetonu, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz balistytów.

↑ W Polsce kordytami nazywa się całą grupę prochów koloidalnych opartych na rozpuszczalnikach mieszanych.

Bibliografia

1. "Chemia Stosowana, materiały wybuchowe - teoria, technologia, zastosowanie", A. Maranda, J. Nowaczewski, J. Statuch, M. Syczewski, B. Zygmunt, WAT-Warszawa 1985.

2. Richard Rhodes, Jak powstała bomba atomowa, Warszawa 2000, ISBN 83-7255-131-6 ;

[1] W Polsce kordytami nazywa się całą grupę prochów koloidalnych opartych na rozpuszczalnikach mieszanych.

[a]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 '''Kordyt''' – rodzaj [[proch bezdymny|prochu bezdymnego]] stosowany jako [[materiał miotający]]<ref group = uwaga> W Polsce ''kordytami'' nazywa się całą grupę [[proch koloidalny|prochów koloidalnych]] opartych na rozpuszczalnikach mieszanych. </ref>. Został wynaleziony przez [[Frederick Abel|Fredericka Abla]] oraz [[James Dewar|Jamesa Dewara]] w [[1889]] roku.
-Główne składniki kordytu to [[nitroceluloza]] o wysokiej zawartości [[azot]]u (12,9–13,3%) oraz [[nitrogliceryna]], która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się [[plastyfikator]]y, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji innymi słowy) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – [[aceton]], co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego, gdzie stosuje się mieszaninę [[eter dietylowy|eteru]] z [[alkohole]]m.
+Główne składniki kordytu to [[nitroceluloza]] o wysokiej zawartości [[azot]]u (12,9–13,3%) oraz [[nitrogliceryna]], która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się [[plastyfikator]]y, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – [[aceton]], co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę [[eter dietylowy|eteru]] z [[alkohole]]m.
 Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu dodawano ok. 0,8%-1,5% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz [[balistyt]]ów.