Otto von Below: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.5.4) (Robot dodał hr:Otto von Below |
1970gemini (dyskusja | edycje) m Petitesse |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|rodzaj wojsk = lądowe |
|rodzaj wojsk = lądowe |
||
|zwycięstwa = |
|zwycięstwa = |
||
|grafika = Otto von Below |
|grafika = LJB9 - Otto von Below.jpg |
||
|opis grafiki = Otto von Below w 1917 roku |
|opis grafiki = Otto von Below w 1917 roku |
||
|stopień grafika = |
|stopień grafika = |
||
Wersja z 22:19, 4 paź 2012
 Otto von Below w 1917 roku | |
| Generał | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 marca 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1875 – 1919 |
| Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
Order Czerwonego Orła 
| |
Otto von Below (ur. 18 stycznia 1857 w Gdańsku, zm. 16 marca 1944 w Besenhausen koło Getyngi[1]) – niemiecki generał piechoty.
W 1875 roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W 1889 w Sztabie Generalnym. Od 1895 dowódca kompanii w pułku piechoty, w 1897 dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od 1905 r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca 1909 dowódca 43 Brygady. Od 1912 r. dowódca 12 Dywizji.
W czasie rozpoczęcia I wojny światowej dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Walczył w operacji gąbińsko-gołdapskiej w sierpniu 1914 roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił 8 Armii (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym 1915 r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała Smirnowa. 7 listopada 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od 30 grudnia 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od 13 października 1916 r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od 22 kwietnia 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. 16 września 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w bitwie pod Caporetto i nad rzeką Toljamento zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od 1 lutego 1918 dowodził 17 Armią, a 12 października 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od 8 listopada 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku.
- ↑ bundesarchiv.de (niem.)