Manchester United F.C.: Różnice pomiędzy wersjami

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Rekordy: drobne merytoryczne
Linia 422: Linia 422:
|  [[Jack Rowley]] ||align="center"| 211 || align="center"|1937 – 1955
|  [[Jack Rowley]] ||align="center"| 211 || align="center"|1937 – 1955
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|  [[Wayne Rooney]] ||align="center"| 183 || align="center"|2004 - ?
|  [[Wayne Rooney]] ||align="center"| 184 || align="center"|2004 - ?
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|  [[George Best]] ||align="center"| 179 || align="center"|1963 – 1974
|  [[George Best]] ||align="center"| 179 || align="center"|1963 – 1974
Linia 434: Linia 434:
|  [[Ryan Giggs]] ||align="center"| 163 || align="center"|1991 – ?
|  [[Ryan Giggs]] ||align="center"| 163 || align="center"|1991 – ?
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|  [[Paul Scholes]] ||align="center"| 154 || align="center"|1994 – ?
|  [[Paul Scholes]] ||align="center"| 155 || align="center"|1994 – ?
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|- align="left" style="font-size: 95%;background:#ffffff;"
|  [[Ruud van Nistelrooy|Ruud Van Nistelrooy]] ||align="center"| 150 || align="center"|2001 – 2006
|  [[Ruud van Nistelrooy|Ruud Van Nistelrooy]] ||align="center"| 150 || align="center"|2001 – 2006

Wersja z 17:11, 30 paź 2012

Manchester United
Ilustracja
Pełna nazwa

Manchester United Football Club

Przydomek

Red Devils (Czerwone Diabły)

Maskotka

Fred The Red

Barwy

czerwono-biało-czarne

Data założenia

1878 jako Newton Heath L&YR

Liga

Premier League

Państwo {{{państwo}}}
Adres

Manchester United Football Club
Sir Matt Busby Way
Old Trafford M16 OQR;
Manchester, Anglia

Stadion

Old Trafford

Właściciel

Stany Zjednoczone Rodzina Glazerów

Prezes

Joel i Avram Glazer

Trener

Alex Ferguson

Asystent trenera

Mick Phelan

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Manchester United Football Club (bryt. wym. [ˌmæntʃɛstə juˈnaɪtɪd]) – angielski klub piłkarski z siedzibą w w Manchesterze. Występuje w Premier League, której był jednym z założycieli w 1992. Każdego roku jest regularnym uczestnikiem Ligi Mistrzów UEFA.

Założony został w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club. W 1902, dziesięć lat po dołączeniu do The Football League i sześć lat przed pierwszym mistrzostwem kraju był blisko bankructwa i zmienił swoją nazwę na obecną. W 1910 Manchester United przeniósł się na Old Trafford, na którym drużyna do dziś rozgrywa mecze. Jest to trzeci pod względem wielkości stadion piłkarski w Wielkiej Brytanii. W 1968, Manchester United pod wodzą Matta Busby'ego został pierwszym angielskim klubem, który zdobył Puchar Europy. Stało się to dziesięć lat po katastrofie lotniczej, w której poniosło śmierć wielu pasażerów w tym ośmiu zawodników pierwszej drużyny. W listopadzie 1986 trenerem zespołu został Alex Ferguson, z którym Manchester United osiągnął najwięcej sukcesów w historii klubu.

Manchester United 19-krotnie zostawał mistrzem Anglii i jest rekordzistą pod tym względem, zdobył także rekordową liczbę 11 Pucharów Anglii i czterokrotnie triumfował w rozgrywkach o Puchar Ligi. Tym samym jest to jeden z najbardziej utytułowanych klubów piłkarskich w Anglii, a także jeden z najbogatszych i najpopularniejszych na świecie. W 1991 Manchester United znalazł się na London Stock Exchange, a w maju 2005 został kupiony za prawie 800 milionów funtów przez rodzinę Glazerów.

Manchester United jest marką światową ocenianią przez Forbes na 285 milionów dolarów[1]. Ten sam magazyn wycenił United na 1,19 miliarda funtów co czyni go najwartościowszym klubem na świecie[2].

Historia

 Osobny artykuł: Historia Manchesteru United F.C.
UWAGA: sugestia rozszerzonej treści w nieistniejącym artykule - trzeba poprawić link.

Pierwsze lata (1878–1945)

Pozycje zajmowane przez klub w lidze w latach 1892–2008

Manchester United został założony w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club przez pracowników wagonowni kolei Lancashire i Yorkshire w Newton Heath[3]. Początkowo rozgrywał mecze przeciwko innym wydziałom i przewoźnikom kolejowym, a w 1888 został jednym z założycieli The Combination – regionalnej ligi piłkarskiej. Po jednym sezonie rozgrywki rozpadły się i dołączył do nowopowstałej Football Alliance, która była rozgrywana przez trzy lata zanim połączyła się z the Football League. Z tego powodu sezon 1892/1893 rozpoczął w First Division. W tym samym czasie stał się niezależny od przewoźnika kolejowego i zmienił nazwę na Newton Heath Football Club. Po dwóch sezonach występów w First Division spadł do Second Division[3].

W styczniu 1902 otrzymał polecenie rozpoczęcia postępowania upadłościowego, ponieważ jego długi wynosiły 2 670 funtów, co odpowiada dziesiejszym 210 tysiącom[4][5]. Kapitan zespołu Harry Stafford znalazł czterech biznesmenów, w tym Johnego Henry'ego Daviesa – późniejszego prezesa klubu. Każdy z nich zainwestował 500 funtów w zamian za udział w prowadzeniu Newton Heath, który następnie zmienił nazwę[6]; 24 kwietnia 1902 oficjalnie powstał Manchester United Football Club[7][8]. Pod wodzą Ernesta Mangnalla, który został trenerem w 1903, zespół zakończył rozgrywki Second Division w 1906 na drugim miejscu i awansował do First Division. Ligę tę wygrał w 1908 i zarazem został po raz pierwszy mistrzem Anglii. Na początku kolejnego sezonu triumfował w pierwszej edycji Tarczy Dobroczynnośći[9], a rozgrywki zakończył z pierwszym w historii zwycięstwem w Pucharze Anglii. W 1911 po raz drugi zdobył mistrzostwo kraju, a po zakończeniu kolejnego sezonu Mangnall opuścił klub i trafił do Manchesteru City[10].

W 1922, trzy lata po zakończeniu przerwy w rozgrywkach spowodowanych I wojną światową, Manchester United spadł do Second Division, gdzie występował do 1925 roku. Ponownie został relagowany w 1931, a trzy lata później zajął najniższe w historii miejsce w lidze – 20. w Second Division. Po śmierci głównego sponsora J. H. Daviesa w październiku 1927, sytuacja finansowa Manchesteru United pogorszyła się do tego stopnia, że klub prawdopobnie zbankrutowałby, gdyby nie James W. Gibson, który w grudniu 1931 zainwestował dwa tysiące funtów i przejął nad nim kontrolę. W sezonie 1938/1939, ostatnim przed wybuchem II wojny światowej, zespół zajął 14. miejsce w First Division[11].

Era Matta Busby'ego (1945–1969)

Dzieci Busby'ego w 1955

W październiku 1945 trenerem Manchesteru United został Matt Busby, który objął wielką kontrolę nad selekcją zawodników, transferami i sesjami treningowymi[12]. Busby doprowadził zespół do drugiego miejsca w lidze w 1947, 1948 i 1949, a także do zwycięstwa w Pucharze Anglii w 1948. Cztery lata później klub zdobył pierwsze mistrzostwo Anglii od 41 lat[13]. Wygrał także rozgrywki ligowe w 1956 i 1957. Ówczesny zespół Manchesteru United media określiły mianem "Dzieci Busby'ego", ponieważ średnia wieku zawodników wynosiła 22 lata[14]. W 1957 został pierwszym angielskim zespołem, który uczestniczył w Pucharze Europy, mimo obiekcji ze strony the Football League, która w poprzednim sezonie odmówiła udziału w tych rozgrywkach Chelsea[15]. Podczas drogi do półfinału, w którym Manchester United przegrał z Realem Madryt, zespół odniósł najwyższe zwycięstwo w historii pokonując 10:0 Anderlecht[16].

Tablica upamiętniająca katastrofę w Monachium

6 lutego 1958 w czasie podróży z ćwierćfinałowego meczu ze Crveną zvezdą Belgrad, samolot z zawodnikami Manchesteru United, pracownikami klubu i dziennikarzami rozbił się podczas startowania po tankowaniu w Monachium. W katastrofie tej poniosły śmierć 23 osoby, w tym ośmiu piłkarzy – Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor i Billy Whelan, a kilkanaście zostało rannych[17][18].

Szkoleniowiec zespołu rezerw Jimmy Murphy tymczasowo objął pierwszą drużynę, podczas gdy Busby dochodził do zdrowia. Doprowadził on Manchester United do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Boltonem Wanderers. Z powodu katastrofy jaka spotkała klub, UEFA zaprosiła go do uczestnictwa w Pucharze Europy. Mimo zgody the Football Association, the Football League nie pozwoliło Manchesterowi United uczestniczyć w tych rozgrywkach, ponieważ do nich się nie zakwalifikował[19][20]. Busby w latach 60. przebudował drużynę sprowadzając takich pilkarzy jak Denis Law i Pat Crerand oraz wprowadzając do pierwszego zespołu kolejną generację młodych zawodników, takich jak George Best. Manchester United w 1963 zdobył Puchar Anglii, a w kolejnym sezonie zajął drugie miejsce w lidze. Rok później udało mu się wygrać rozgrywki ligowe, a sukces ten powtórzył także w 1967. W kolejnym sezonie stał się pierwszym angielskim zespołem, który zdobył Puchar Europy pokonując w finale 4:1 Benficę[21]. W ówczesnej drużynie Manchesteru United występowało trzech zdobywców Złotej Piłki – Bobby Charlton, Denis Law i George Best[22]. Matt Busby w 1969 zrezygnował ze stanowiska trenera i zastąpił go szkoleniowiec zespołu rezerw, a także były zawodnik klubu – Wilf McGuinness[23].

1969–1986

Bryan Robson był kapitanem Manchesteru United przez 12 lat, więcej niż jakikolwiek inny zawodnik[24]

Manchester United w sezonie 1969/1970 zajął ósme miejsce w lidze, a kolejne rozgrywki rozpoczął słabo. Z tego powodu Busby tymczasowo został trenerem pierwszego zespołu, a McGuinness powrócił na stanowisko trenera drużyny rezerw. W czerwcu 1971 zatrudniono Franka O'Farrella, ale w grudniu 1972 zastąpił go Tommy Docherty[25]. Docherty uchronił Manchester United przed spadkiem w tamtym sezonie, ale w 1974 już mu się to nie udało. W tym czasie Best, Law i Charlton opuścili klub[21]. W pierwszym sezonie w drugiej lidze zespół wywalczył awans, a w 1976 dotarł do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Southampton. Rok później triumfował w tych rozgrywkach pokonując Liverpool 2:1. Niedługo po tym Docherty został zwolniony, ponieważ wykryto jego romans z żoną klubowego fizjaterapeuty[26][23].

Dave Sexton zastąpił Docherty'ego latem 1977. Do zespołu sprowadził między innymi Joego Jordana, Gordona McQueena, Gary'ego Baileya i Raya Wilkinsa. Manchester United zajął drugie miejsce w lidze w sezonie 1979/1980 i przegrał w finale Pucharu Anglii z Arsenalem. Sexton został zwolniony w 1981, mimo iż zespół wygrał ostatnie siedem meczów pod jego wodzą[27]. Zastąpił go Ron Atkinson, który zakontraktował Bryana Robsona z West Bromwich Albion za najwyższą kwotę w historii brytyjskiej piłki nożnej. Nowy trener doprowadził Manchester United do dwóch zwycięstw w Pucharze Anglii w ciągu trzech lat (1983 i 1985). W sezonie 1985/1986 w pierwszych 15 meczach zespół odniósł 13 zwycięstw i dwukrotnie zremisował. Był z tego powodu faworytem do tytułu mistrza kraju, ale ostatecznie zajął czwarte miejsce. W listopadzie Atkinson został zwolniony[28].

Era Aleksa Fergusona (od 1986)

Alex Ferguson jest trenerem Manchesteru United od 1986

W dzień zwolnienia Atkinsona do klubu z Aberdeen przybył Alex Ferguson i jego asystent Archie Knox[29]. Doprowadzili zespół do 11. miejsca w lidze[30]. Mimo zajęcia drugiej lokaty w kolejnym sezonie, rok później Manchester United zakończył rozgrywki ponownie na 11. miejscu[31]. Pojawiły się plotki o planowanym zwolnieniu Fergusona, ale zwycięstwo nad Crystal Palace w finale Pucharu Anglii 1990 uratowało jego posadę[32][33]. W kolejnym sezonie Manchester United zdobył Puchar Zdobywców Pucharów i wygrał Superpuchar Europy pokonując 1:0 Crvenę zvezdę Belgrad. W 1992 po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Ligi Angielskiej. Tym razem pokonał 1:0 Nottingham Forest w meczu rozegranym na Wembley[28]. W 1993 po raz pierwszy od 1967 został mistrzem Anglii, a rok później po raz pierwszy od 1957 uczynił to dwa razy z rzędu. W tym samym sezonie wygrał także rozgrywki Puchar Anglii, przez co zdobył pierwszy w klubowej historii Dublet[28].

Ryan Giggs jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii angielskiej piłki nożnej[34]

W sezonie 1998/1999 Manchester United został pierwszym klubem, który wygrał rozgrywki Premier League, Ligę Mistrzów i zdobył Puchar Anglii w jednym sezonie – tak zwaną "potrójną koronę"[35]. W finale Ligi Mistrzów do 90. minuty przegrywał 1:0, ale gole Teddy'ego Sheringhama i Ole Gunnara Solskjæra zapewniły Manchesterowi United zwycięstwo nad Bayernem Monachium[36]. Zespół po pokonaniu w finale 1:0 Palmeirasu zdobył także Puchar Interkontynentalny[37]. Po tych sukcesach Alex Ferguson otrzymał od Elżbiety II tytuł szlachecki[38].

Zespół wygrał Premier League w 2000 i 2001. W kolejnym sezonie rozgrywki zakończył na drugim miejscu, ale rok później odzyskał tytuł. W 2004 roku zdobył Puchar Anglii pokonując w finale na Millennium Stadium w Cardiff 3-0 Millwall[39]. W sezonie 2005/2006 Manchester United po raz pierwszy od ponad dekady nie awansował do fazy pucharowej Ligi Mistrzów. Zajął jednak w lidze drugie miejsce oraz pokonał Wigan Athletic w finale pucharu Ligi. W kolejnych dwóch latach zespół ponownie zostawał mistrzem kraju, a w 2008 wygrał także Ligę Mistrzów po pokonaniu w finale na moskiewskich Łużnikach po rzutach karnych Chelsea. Był to 759. mecz w barwach "Czerwonych Diabłów" Ryana Giggsa, który pobił tym samym rekord należący do Bobby'ego Charltona[40]. W grudniu zespół wygrał Klubowe Mistrzostwa Świata, a wiosną zdobył trzeci z rzędu tytuł mistrza kraju i wygrał Puchar Ligi[41][42]. Latem do Realu Madryt za rekordową kwotę 80 milionów funtów został sprzedany Cristiano Ronaldo[43]. W 2010 roku po pokonaniu w finale Aston Villi podopieczni Fergusona obroni wywalczony sezon wcześniej Puchar Ligi[44].

Po zajęciu drugiego miejsca w sezonie 2009/2010, Manchester United w 2011 roku wywalczył 19. tytuł mistrzowski[45]. Dotarł także do finału Ligi Mistrzów, w którym nie dał rady Barcelonie[46].

Herb i barwy

Herb klubu wywodzi się z herbu rady Manchesteru, mimo że pozostał z niego tylko statek[47]. Diabeł pochodzi z przydomku zespołu "Czerwone Diabły"; znajdował się on na programach meczowych i szalikach w latach 60., a na herbie znalazł się w 1970, chociaż na koszulkach do 1971 nie było znaku klubu[47].

Na zdjęciu zespołu Newton Heath z 1892 roku piłkarze nosili czerwono-białe koszulki i niebieskie spodenki[48]. W latach 1894–1896 koszulki były zielone i złote[48], a później zostały zastąpione przez białe, noszone wraz z niebieskimi spodenkami[48]. Po zmianie nazwy klubu w 1902, barwy zespołu zmieniono. Od tego czasu piłkarze nosili czerwone koszulki, białe spodenki i czarne getry[48]. Do 1922 w trykocie poczyniono tylko kilka zmian. Wówczas barwę koszulek zmieniono na białą, a wokół szyi dodano czarny kształt w kształcie litery "V". Podobny trykot użyto w finale Pucharu Anglii w 1909. Takie koszulki noszono przez następne pięć lat[48]. W 1934 piłkarze nosili koszulki w wiśniowo-białe pasy, ale w następnym sezonie powrócono do czerwonego stroju[48]. W latach 1959–1965 czarne getry zostały zmienione na białe, a przez następne sześć lat na czerwone. W 1971 roku postanowiono powrócić do czarnych. Obecnie piłkarze noszą czerwone koszulki w małą kratkę i czarnym paskiem wokół szyi, białe spodenki z czerwonymi pasami po bokach oraz czarne getry[49].

Na wyjazdowych meczach piłkarze Manchesteru United nosili najczęściej białe koszulki, czarne spodenki i białe getry, ale były od tego wyjątki. W sezonie 1999/2000 koszulki były granatowe z małymi srebrnymi paskami[50]. W ubiegłym sezonie w skład wyjazdowego trykotu wchodziły natomiast koszulki w czarno-niebieskie paski oraz czarne spodenki i getry[51]. W sezonie 1995/1996 piłkarze ubrani byli na zielono, ale po pięciu spotkaniach zmieniono barwy, ponieważ piłkarze mieli trudności ze znajdowaniem na boisku swoich kolegów[52]. W 2001 roku z okazji stulecia nazwy "Manchester United" w sprzedaży był dwustronny biało-złoty wyjazdowy trykot, chociaż ten używany przez piłkarzy taki nie był[53].

Trzeci strój często był niebieski, tak jak w sezonie 2008/2009, kiedy to świętowano 40. rocznicę zdobycia pierwszego w historii klubu Pucharu Europy[54]. Wyjątkami były między innymi koszulki w niebiesko-białe paski noszone w sezonie 1995/1996, czarny trykot trzy lata później oraz białe koszulki z czarno-czerwonymi małymi paskami w latach 2003–2005[55].

Stadiony

 Osobne artykuły: North Road, Bank Street (stadion) i Old Trafford.
Old Trafford

Zespół Newton Heath początkowo swoje mecze rozgrywał na North Road, który znajdował się blisko zajezdni kolejowej; jego pojemność wynosiła 12 tysięcy, ale władze uznały, że nie nadaje się na występy w The Football League[56]. W 1887 roku przeprowadzono kilka renowacji, a cztery lata później klub dzięki niewielkim oszczędnościom zakupił dwie trybuny mogące pomieścić po tysiąc osób każda[57]. Nie ma danych, co do liczby kibiców na wielu pierwszych meczach na Norh Road, ale największą frekwencję odnotowano 4 marca 1893 roku. Wówczas na ligowy mecz z Sunderlandem przyszło około 15 tysięcy kibiców[58]. Podobna liczba osób oglądała towarzyskie spotkanie z Gorton Villą 5 września 1889 roku[59].

W czerwcu 1893 roku właściciele North Road zmusili klub do opuszczenia obiektu, ponieważ uznali, że nie powinien on pobierać opłat za wstęp na mecze. Następnie Newton Heath przeniósł się na Bank Street[60]. Początkowo obiekt ten nie posiadał trybun, ale przed rozpoczęciem sezonu 1893/1894 wybudowano dwie – jedną wzdłuż boiska, a drugą za jedną z bramek[60]. Pierwszy ligowy mecz na nowym stadionie zespół rozegrał 1 września 1893 roku, kiedy to pokonał 3:2 Burnley. Alf Farman zdobył wszystkie trzy gole, a spotkanie oglądało 10 tysięcy osób. Na następny ligowy mecz z Nottingham Forest, który rozegrano trzy tygodnie później, były gotowe już pozostałe trybuny[60]. W październiku 1895 roku, tuż przed wizytą Manchesteru City, klub zakupił od zespołu rugby league Broughton Rangers trybunę mogącą pomieścić 2 tysiące kibiców. Jednak z powodu warunków atmosferycznych derbowe spotkanie obejrzało tylko 12 tysięcy osób[61].

W 1902 roku Bank Street został tymczasowy zamknięty przez sąd, ale kapitan zespołu Harry Stafford uzbierał wystarczająco pieniędzy, by zapłacić za następne wyjazdowe spotkanie z Bristol City i znaleźć tymczasowy stadion w Harpurhey na mecz rezerw z Padiham[62]. Następnie nowy prezes Newton Heath J.H. Davies zapłacił 500 funtów za postawienie nowej trybuny z miejsami siędzącymi mogącej pomieścić tysiąc fanów[63]. W przeciągu czterech lat stadion dobudowano kolejne trybuny i obiekt mógł pomieścić około 50 tysięcy widzów[63].

Widok na trybunę Stretford End

Po pierwszym tytule mistrza kraju w 1908 roku i zdobyciu Pucharu Anglii rok później Davies przyznał, że nie będzie można rozbudować Bank Street do stanu, jaki sobie wymarzył[63]; w lutym 1909 roku, sześć tygodni przed finałem Pucharu Anglii, klub przeniósł się na Old Traford, wcześniej zakupując ziemię za około 60 tysięcy funtów. Architekt Archibald Leitch otrzymał budżet w wysokości 30 tysięcy na konstrukcję obiektu; początkowe plany zakładały, że jego pojemność będzie wynosić 100 tysięcy, ale ograniczenia finansowe zmusiły do jej zmniejszenia do liczby 77 tysięcy. Stadion wybudował Messrs Brameld and Smith of Manchester. Największą frekwencję odnotowano 25 marca 1939 roku, kiedy to półfinał Pucharu Anglii między Wolverhampton Wanderers a Grimsby Town obejrzało 76 962 widzów[64].

Większość stadionu została zburzona na skutek bombardowań podczas II wojny światowej. Po wojnie klub otrzymał rekompensatę w wysokości 22 278 funtów. Podczas odbudowy obiektu zespół rozgrywał mecze na Maine Road, który należał do Manchesteru City; United zobowiązali się płacić 5 tysięcy funtów rocznie oraz odprowadzać część zysków[65]. Na Old Trafford później zamontowano także dachy, pierwszy z nich pojawił się nad Stretford End, a kolejny na trybunach północnej i wschodniej. Dachy były wspierane przez filary, które przeszkadzały w oglądaniu meczów niektórym kibicom i ostatecznie zastąpiono je wspornikami. Stretford End był ostatnią trybuną, na której je zamontowano. Odbudowę dachu na tej części stadionu zakończono dopiero przed sezonem 1993/1994[23]. 25 marca 1957 roku po raz pierwszy zastosowano cztery pylony o wysokości 55 metrów, na których znajdowały się po 54 reflektory. Ich budowa kosztowała 40 tysięcy funtów. Zdemontowano je w 1987 roku i od tego czasu stadion oświetlany jest przez system znajdujący się na dachu każdej z trybun[66].

Z powodu wymagań Raportu Taylora w 1993 roku pojemność Old Trafford musiała zostać zmniejszona do około 44 tysięcy. Dwa lata później północna trybuna została zmieniona na trzypoziomową, dzięki czemu spotkania mogło oglądać o 11 tysięcy więcej osób. Po zakończeniu sezonu 1998/1999 rozbudowano także trybuny zachodnią i wschodnią, co zwiększyło pojemność Old Trafford do 67 tysięcy. Od lipca 2005 roku do maja następnego roku na północno-zachodnim i północno-wschodnim rogach stadionu zamontowano kolejne 8 tysięcy miejsc siedzących. Część z nich użyto 26 marca 2006 roku, kiedy to mecz z Birmingham City obejrzało 69 070 widzów, ustanawiając tym samym nowy rekord Premier League[67]. Został on wyśrubowany 31 marca 2007 roku. Wówczas na mecz z Blackburn Rovers przyszło 76 098 fanów. Jedynie 114 krzesełek, tj. 0,15% pojemności stadionu, było wolnych[68]. W 2009 roku z powodu reorganizacji miejsc siedzących pojemność stadionu zmalała do 75 957[69][70].

Piłkarze

Skład pierwszego zespołu

Stan na 1 września 2012[71].
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Hiszpania David de Gea
2 PO Brazylia Rafael
3 LO Francja Patrice Evra (wicekapitan)
4 OB Anglia Phil Jones
5 OB Anglia Rio Ferdinand
6 OB Irlandia Północna Jonny Evans
7 PP Ekwador Antonio Valencia
8 SP Brazylia Anderson
10 SN Anglia Wayne Rooney
11 LP Walia Ryan Giggs
12 OB Anglia Chris Smalling
13 BR Dania Anders Lindegaard
14 N Meksyk Javier Hernández
15 OB Serbia Nemanja Vidić (kapitan)
16 SP Anglia Michael Carrick
Nr Poz. Piłkarz
17 LP Portugalia Nani
18 LP Anglia Ashley Young
19 N Anglia Danny Welbeck
20 N Holandia Robin van Persie
21 N Chile Angelo Henriquez
22 SP Anglia Paul Scholes
23 SP Anglia Tom Cleverley
24 SP Szkocja Darren Fletcher
25 SP Anglia Nick Powell
26 SPo Japonia Shinji Kagawa
27 NA Włochy Federico Macheda
28 LO Holandia Alexander Büttner
33 NA Portugalia Bébé
50 OB Anglia Sam Johnstone

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz
40 BR Anglia Ben Amos (w Hull City do 30 czerwca 2013[72])
Nr Poz. Piłkarz
? OB Brazylia Fábio (w Queens Park Rangers do 30 czerwca 2013[73])

Trenerzy

Lata[74] Imię i nazwisko Uwagi
1878–1892 Nieznany
1892–1900 Anglia A. H. Albut
1900–1903 Anglia James West
1903–1912 Anglia Ernest Mangnall
1912–1914 Anglia John Bentley
1914–1922 Anglia Jack Robson
1922–1926 Szkocja John Chapman Pierwszy trener spoza Anglii
1926–1927 Anglia Lal Hilditch
1927–1931 Anglia Herbert Bamlett
1931–1932 Anglia Walter Crickmer
1932–1937 Szkocja Scott Duncan
1937–1945 Anglia Walter Crickmer
1945–1969 Szkocja Matt Busby
1969–1970 Anglia Wilf McGuinness
1970–1971 Szkocja Matt Busby
1971–1972 Irlandia Frank O'Farrell Pierwszy trener spoza Wielkiej Brytanii
1972–1977 Szkocja Tommy Docherty
1977–1981 Anglia Dave Sexton
1981–1986 Anglia Ron Atkinson
1986– Szkocja Alex Ferguson Najbardziej utytułowany trener w historii i najdłużej utrzymujący się na stanowisku[75]

Sukcesy

Rekordy

Najwyższe zwycięstwo u siebie
Mecz Wynik Data
 United – RSC Anderlecht 10:0 26.09.1956
 Newton Heath – Wolverhampton 10:1 15.10.1892
 United – Ipswich Town 9:0 4.03.1995
 United – Arsenal 8:2 28.08.2011
 United – AS Roma 7:1 10.04.2007
 United – Blackburn Rovers 7:1 27.11.2010
Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe
 Nottingham Forest F.C. – United 1:8 6.02.1999
 Northampton Town – United 2:8 7.02.1970
Najwyższa porażka u siebie
 United – Blackburn Rovers 0:7 21.10.1926
 United – Manchester City 1:6 23.01.1926
 United – Manchester City 1:6 23.10.2011
Najwyższa porażka na wyjeździe:
 Blackburn Rovers – United 7:0 26.12.1931
 Grimsby Town – Newton Heath 7:0 26.12.1890
 Newcastle United – United 7:1 10.09.1927
Najwięcej występów
Zawodnik Liczba Lata
 Ryan Giggs 909 1991 – ?
 Bobby Charlton 758 1956 – 1973
 Paul Scholes 697 1994 – ?
 Bill Foulkes 688 1952 – 1969
 Gary Neville 602 1992 – 2011
 Alex Stepney 539 1966 – 1978
 Tony Dunne 536 1960 – 1973
 Denis Irwin 529 1990 – 2002
 Joe Spence 510 1919 – 1933
 Arthur Albiston 485 1974 – 1988
 Roy Keane 480 1993 – 2005
Najwięcej występów w lidze
Zawodnik Liczba Lata
 Ryan Giggs 638 1991 – ?
 Bobby Charlton 606 1956 – 1973
 Bill Foulkes 566 1952 – 1969
 Joe Spence 481 1919 – 1933
 Paul Scholes 483 1994 – ?
 Alex Stepney 433 1966 – 1978
 John Silcock 423 1919 – 1934
 Tony Dunne 414 1960 – 1973
 Gary Neville 400 1992 – 2011
 Jack Rowley 380 1937 – 1955
 Arthur Albiston 379 1974 – 1988
Najwięcej występów
w europejskich pucharach
Zawodnik Liczba Lata
 Ryan Giggs 145 1991 – ?
 Paul Scholes 132 1994 – ?
 Gary Neville 117 1992 – 2011
 David Beckham 83 1994 – 2003
 Roy Keane 82 1993 – 2005
 Ole Gunnar Solskjær 81 1996 – 2007
 Rio Ferdinand 80 2002 – ?
 John O'Shea 76 1998 – 2011
 Denis Irwin 75 1991 – 2002
 Nicky Butt 71 1993 – 2004
 Wayne Rooney 71 2004-?
Najwięcej bramek
Zawodnik Liczba Lata
 Bobby Charlton 249 1956 – 1973
 Denis Law 237 1962 – 1973
 Jack Rowley 211 1937 – 1955
 Wayne Rooney 184 2004 - ?
 George Best 179 1963 – 1974
 Dennis Viollet 179 1949 – 1962
 Joe Spence 168 1919 – 1933
 Mark Hughes 163 1983 – 1995
 Ryan Giggs 163 1991 – ?
 Paul Scholes 155 1994 – ?
 Ruud Van Nistelrooy 150 2001 – 2006

Stan na 30. Pazdziernika 2012.

  1. ↑ Peter J. Schwartz: The Most Valuable Sports Team Brands. Forbes Magazine, 2010-05-18. [dostęp 2010-08-16]. (ang.).
  2. ↑ Manchester United is world's richest club says Forbes. BBC News, 2010-04-21. [dostęp 2010-08-16]. (ang.).
  3. ↑ a b Barnes et al. (2001), s. 8
  4. ↑ Tyrrell & Meek (1996), s. 99
  5. ↑ Measuring Worth - UK Earnings and Prices. Measuring Worth. [dostęp 2010-08-16]. (ang.).
  6. ↑ Barnes et al. (2001), s. 9
  7. ↑ James (2008), s. 92
  8. ↑ Źródła podają różne daty spotkania i zmiany nazwy. Oficjalne źródła klubowe sądzą, że stało się to 26 kwietnia, ale wydanie Manchester Evening Chronicle z 25 kwietnia sugueruje, że nastąpiło ono 24 kwietnia.
  9. ↑ Barnes et al. (2001), s. 118
  10. ↑ Barnes et al. (2001), s. 11
  11. ↑ Barnes et al. (2001), s. 12
  12. ↑ Barnes et al. (2001), s. 13
  13. ↑ Barnes et al. (2001), s. 10
  14. ↑ Murphy (2006), s. 71
  15. ↑ Brian Glanville: The great Chelsea surrender. The Times, 2005-04-27. [dostęp 2010-08-22]. (ang.).
  16. ↑ Barnes et al. (2001), ss. 14–15
  17. ↑ 1958: United players killed in air disaster. BBC News, 1958-02-06. [dostęp 2010-08-22]. (ang.).
  18. ↑ Barnes et al. (2001), ss. 16–17
  19. ↑ White, Jim (2008), s. 136
  20. ↑ Barnes et al. (2001), s. 17
  21. ↑ a b Barnes et al. (2001), ss. 18–19
  22. ↑ Rob Moore, Karel Stokkermans: European Footballer of the Year ("Ballon d'Or"). RSSSF, 2009-12-11. [dostęp 2010-08-23]. (ang.).
  23. ↑ a b c Barnes et al. (2001), s. 19
  24. ↑ Barnes et al. (2001), s. 110
  25. ↑ Murphy (2006), s. 134
  26. ↑ 1977: Manchester United sack manager. BBC News, 1977-07-04. [dostęp 2010-08-23]. (ang.).
  27. ↑ Barnes et al. (2001), s. 20
  28. ↑ a b c Barnes et al. (2001), ss. 20–21
  29. ↑ Barnes et al. (2001), s. 21
  30. ↑ Barnes et al. (2001), s. 148
  31. ↑ Barnes et al. (2001), ss. 148–149
  32. ↑ Arise Sir Alex?. BBC News, 1995-05-27. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  33. ↑ Chris Bevan: How Robins saved Ferguson's job. BBC Sport, 2006-11-04. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  34. ↑ Ryan Giggs wins 2009 BBC Sports Personality award. BBC Sport, 2009-12-13. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  35. ↑ United crowned kings of Europe. BBC Sport, 1999-05-26. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  36. ↑ Sport's greatest ever comebacks. Daily Mail, 2005-05-26. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  37. ↑ Intercontinental Club Cup. RSSSF, 2005-04-30. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  38. ↑ Rob Hughes: Ferguson and Magnier: a truce in the internal warfare at United. [w:] International Herald Tribune [on-line]. 2004-03-08. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  39. ↑ Man Utd win FA Cup. BBC Sport, 2004-05-22. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  40. ↑ Peter Shuttleworth: Spot-on Giggs overtakes Charlton. BBC Sport, 2008-05-21. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  41. ↑ Phil McNulty: Man Utd 0–0 Tottenham (aet). BBC Sport, 2009-03-01. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  42. ↑ Phil McNulty: Man Utd 0–0 Arsenal. BBC Sport, 2009-05-16. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  43. ↑ Mark Odgen: Cristiano Ronaldo transfer: World-record deal shows football is booming, says Sepp Blatter. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 2009-06-12. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  44. ↑ Rooney the hero as United overcome Villa. ESPNsoccernet, 2010-02-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  45. ↑ Simon Stone: Manchester United clinch record 19th english title. [w:] The Independent [on-line]. Independent Print, 2011-05-14. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  46. ↑ Phil McNulty: Barcelona 3 - 1 Man Utd. BBC Sport, 2011-05-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  47. ↑ a b Barnes et al. (2001), s. 49.
  48. ↑ a b c d e f Barnes et al. (2001), s. 48.
  49. ↑ Manchester United. Historical Football Kits. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  50. ↑ Devlin (2005), s. 157.
  51. ↑ Reds unveil new away kit. ManUtd.com (Manchester United), 2011-07-15. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  52. ↑ 13.04.96 Manchester United's grey day at The Dell. Independent, 2006-04-15. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  53. ↑ Devlin (2005), s. 158.
  54. ↑ New blue kit for 08/09. ManUtd.com (Manchester United), 2008-08-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  55. ↑ Devlin (2005), ss. 154–159.
  56. ↑ White, Jim (2008) s. 21
  57. ↑ James (2008), s. 392
  58. ↑ Shury & Landamore (2005), s. 54
  59. ↑ Shury & Landamore (2005), s. 51
  60. ↑ a b c Shury & Landamore (2005), ss. 21–22
  61. ↑ Shury & Landamore (2005), s. 24
  62. ↑ Shury & Landamore (2005), ss. 33–34
  63. ↑ a b c Inglis (1996), s. 234
  64. ↑ Rollin and Rollin, ss. 254–255
  65. ↑ White, John (2007), s. 11
  66. ↑ Barnes et al. (2001), ss. 44–45
  67. ↑ Man Utd 3-0 Birmingham. BBC Sport, 2006-03-26. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  68. ↑ Nick Coppack: Report: United 4 Blackburn 1. ManUtd.com (Manchester United), 2007-03-31. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  69. ↑ Morgan (2010), ss. 44–48
  70. ↑ Steve Bartram: OT100 #9: Record gate. ManUtd.com (Manchester United), 2009-11-19. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  71. ↑ First Team. ManUtd.com. [dostęp 2010-08-05]. (ang.).
  72. ↑ Manchester United goalkeeper Ben Amos joins Hull City. BBC Sport, 2012-07-31. [dostęp 2012-08-05]. (ang.).
  73. ↑ Steve Bartram: Fabio joins QPR on loan. [w:] ManUtd.com [on-line]. Manchester United, 2012-07-02. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  74. ↑ Barnes et al. (2001), ss. 54–57
  75. ↑ Managers: Sir Alex Ferguson. ManUtd.com (Manchester United). [dostęp 2012-07-28]. (ang.).

Bibliografia

  • Justyn Barnes, Adam Bostock: The Official Manchester United Illustrated Encyclopedia. Wyd. trzecie. London: Manchester United Books, 2001. ISBN 0-233-99964-7.
  • Tom Tyrrell, David Meek: The Hamlyn Illustrated History of Manchester United 1878–1996. Wyd. piąte. London: Hamlyn, 1996. ISBN 0-600-59074-7.
  • Gary James: Manchester: A Football History. Halifax: James Ward, 2008. ISBN 978-0-9558127-0-5.
  • Alex Murphy: The Official Illustrated History of Manchester United. London: Orion Books, 2006. ISBN 0-75287-603-1.
  • Jim White: Manchester United: The Biography. London: Sphere, 2008. ISBN 978-1-84744-088-4.
  • John Devlin: True Colours: Football Kits from 1980 to the Present Day. London: A & C Black, 2005. ISBN 0-7136-7389-3.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Szablony nawigacyjne

Szablon:Premier League

Zwycięzcy Pucharu Anglii
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Liga Mistrzów w sezonie 2023/2024
Grupa A
Grupa B
Grupa C
Grupa D
Grupa E
Grupa F
Grupa G
Grupa H

Zwycięzcy Pucharu Europy i Ligi Mistrzów
Puchar Europy
Liga Mistrzów


Zwycięzcy Pucharu Zdobywców Pucharów
Zwycięzcy Superpucharu UEFA
1972–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021


złoto

Założyciele Europejskiego Stowarzyszenia Klubów

grafika piłki nożnej ("łaciatej")

Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Szablon:Link GA Szablon:Link GA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manchester_United_F.C.&oldid=33319123”