Polski Grzebień: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
m poprawa linków |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
{{commonscat|Poľský hrebeň}} |
{{commonscat|Poľský hrebeň}} |
||
'''Polski Grzebień''' ([[język słowacki|słow.]] ''Poľský hrebeň'', [[język niemiecki|niem.]] ''Polnischer Kamm'', [[język węgierski|węg.]] ''Lengyel-nyereg'') – znana szeroka przełęcz (2200 m [[n.p.m.]]) w [[ |
'''Polski Grzebień''' ([[język słowacki|słow.]] ''Poľský hrebeň'', [[język niemiecki|niem.]] ''Polnischer Kamm'', [[język węgierski|węg.]] ''Lengyel-nyereg'') – znana szeroka przełęcz (2200 m [[n.p.m.]]) w [[Grań Tatr Wysokich Rysy – Przełęcz pod Kopą|grani głównej Tatr Wysokich]], pomiędzy dolinami [[Dolina Białej Wody|Białej Wody]] (''Bielovodská dolina''), dokładniej jej odgałęzieniem [[Dolina Świstowa|Doliną Świstową]] (''Svišťová dolina''), i [[Dolina Wielicka|Wielicką]] (''Velická dolina''). Przez Polski Grzebień poprowadzony jest znakowany szlak turystyczny łączący te doliny oraz umożliwiający wejście z przełęczy na sąsiadujący z nią szczyt [[Mała Wysoka|Małej Wysokiej]] (''Východná Vysoká''). Droga szlaku została ułatwiona m.in. przez założenie od strony północnej zabezpieczeń (1892). |
||
Od zachodu na przełęcz opada długa grań z [[Wielicki Szczyt|Wielickiego Szczytu]], w której znajdują się kolejno: |
Od zachodu na przełęcz opada długa grań z [[Wielicki Szczyt|Wielickiego Szczytu]], w której znajdują się kolejno: |
||
Wersja z 17:14, 11 lis 2012
Polski Grzebień (słow. Poľský hrebeň, niem. Polnischer Kamm, węg. Lengyel-nyereg) – znana szeroka przełęcz (2200 m n.p.m.) w grani głównej Tatr Wysokich, pomiędzy dolinami Białej Wody (Bielovodská dolina), dokładniej jej odgałęzieniem Doliną Świstową (Svišťová dolina), i Wielicką (Velická dolina). Przez Polski Grzebień poprowadzony jest znakowany szlak turystyczny łączący te doliny oraz umożliwiający wejście z przełęczy na sąsiadujący z nią szczyt Małej Wysokiej (Východná Vysoká). Droga szlaku została ułatwiona m.in. przez założenie od strony północnej zabezpieczeń (1892).
Od zachodu na przełęcz opada długa grań z Wielickiego Szczytu, w której znajdują się kolejno:
- Wyżnia Wielicka Ławka (Vyšná Velická lávka),
- Mały Wielicki Szczyt (Malý Velický štít),
- Niżnia Wielicka Ławka (Nižná Velická lávka),
- Zmarzła Kopa (Zamrznutá kopa)[1].
Okolice przełęczy dość obficie porasta kuklik górski i rzadki gatunek rośliny tatrzańskiej – jaskier lodnikowy.
To szerokie i dość głębokie przejście było znane i używane od dawna przez myśliwych. Pierwszymi znanymi turystami na Polskim Grzebieniu byli Mück, Wilhelm Roxer, Stolzenberg, Titus Szentiványi i Wadovszky 7 sierpnia 1840 r. Pierwsze przejście zimowe: Theodor Wundt, Jakob Horvay 17 kwietnia 1884 r.[1]
W XVIII wieku używano nazwy Grzebień w odniesieniu do długiego odcinka grani, później dodano przymiotnik Polski. W połowie XIX wieku została zawężona do przełęczy.
Szlaki turystyczne
Czasy przejścia podane na podstawie mapy[2].
– zielony szlak z Tatrzańskiej Polanki nad Wielicki Staw i dalej na Polski Grzebień, stąd w dół nad Zmarzły Staw, gdzie spotyka się ze szlakiem niebieskim Łysa Polana – Rohatka.
- Czas przejścia z Tatrzańskiej Polanki nad Wielicki Staw: 1:45 h, ↓ 1:15 h
- Czas przejścia znad stawu na Polski Grzebień: 2 h, ↓ 1:30 h
- Czas przejścia z Polskiego Grzebienia do szlaku niebieskiego: 15 min w obie strony
– żółty szlak z przełęczy, prowadzący granią główną na Małą Wysoką. Czas przejścia: 1 h, ↓ 35 min
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
<ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.Bibliografia
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XIII. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2003. ISBN 83-915859-1-3.