Andrzej Zaremba: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Syn Szymona, kasztelana [[Gniezno|gnieźnieńskiego]], przedstawiciel jednego z najpotężniejszych rodów [[Wielkopolska|wielkopolskich]] [[XIII wiek|XIII]] i [[XIV wiek|XIV]] wieku. O jego dzieciństwie i studiach nie zachowały się żadne wzmianki. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach jako kapelan [[Bolesław Pobożny|Bolesława Pobożnego]]. W [[1280]] zostaje kanclerzem [[Przemysł II|Przemysła II]], a w [[1282]] również [[archidiakon]]em [[Kalisz|kaliskim]]. Po śmierci króla pracuje w kancelarii [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]]. W dokumencie z [[1297]] występuje jako prepozyt kapituły [[Poznań|poznańskiej]]. W tym samym roku opuszcza dwór Łokietka, aby objąć poznański tron biskupi. W [[1298]] był głównym negocjatorem ugody w [[Kościan|Kościanie]], między Łokietkiem, [[Henryk III Głogowczyk|Henrykiem III Głogowczykiem]] a możnymi wielkopolskimi, która miała w zamian za poparcie dążeń do objęcia przez Łokietka pozostawionej przez Przemysła korony zagwarantować biskupom poznańskim szereg przywilejów, w tym związanie tytułu kanclerza koronnego z tronem poznańskim. Niedługo po tym, wraz z większością wielkopolskiego możnowładztwa, znalazł się w opozycji do Łokietka. W [[1299]] obłożył Władysława Łokietka interdyktem na terenie diecezji poznańskiej (przez część historyków fakt ten jest kwestionowany). Po tym stał się jednym z głównych architektów koronacji [[Wacław II Czeski|Wacława II]] na [[Król Polski|króla Polski]]. Po śmierci Wacława II, a wkrótce po nim [[Wacław III Czeski|Wacława III]] poparł latem [[1306]] Henryka Głogowczyka, który opanował Wielkopolskę. Popieranie przez śląskich Piastów wpływów [[Niemcy|niemieckich]] i [[Śląsk|śląskich]] w Wielkopolsce szybko sprawiło, że większość możnych stanęła w opozycji do Henryka i jego synów. Na czele tego ruchu stanęli [[Jakub Świnka]] i Andrzej Zaremba. W [[1312]] obaj duchowni obłożyli Henryka i jego synów klątwą, co przyspieszyło koniec ich panowania nad Wielkopolską. W [[1313]] bp. Andrzej ostatecznie opowiedział się po stronie Łokietka. |
Syn Szymona, kasztelana [[Gniezno|gnieźnieńskiego]], przedstawiciel jednego z najpotężniejszych rodów [[Wielkopolska|wielkopolskich]] [[XIII wiek|XIII]] i [[XIV wiek|XIV]] wieku. O jego dzieciństwie i studiach nie zachowały się żadne wzmianki. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach jako kapelan [[Bolesław Pobożny|Bolesława Pobożnego]]. W [[1280]] zostaje kanclerzem [[Przemysł II|Przemysła II]], a w [[1282]] również [[archidiakon]]em [[Kalisz|kaliskim]]. Po śmierci króla pracuje w kancelarii [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]]. W dokumencie z [[1297]] występuje jako prepozyt kapituły [[Poznań|poznańskiej]]. W tym samym roku opuszcza dwór Łokietka, aby objąć poznański tron biskupi. W [[1298]] był głównym negocjatorem ugody w [[Kościan|Kościanie]], między Łokietkiem, [[Henryk III Głogowczyk|Henrykiem III Głogowczykiem]] a możnymi wielkopolskimi, która miała w zamian za poparcie dążeń do objęcia przez Łokietka pozostawionej przez Przemysła korony zagwarantować biskupom poznańskim szereg przywilejów, w tym związanie tytułu kanclerza koronnego z tronem poznańskim. Niedługo po tym, wraz z większością wielkopolskiego możnowładztwa, znalazł się w opozycji do Łokietka. W [[1299]] obłożył Władysława Łokietka interdyktem na terenie diecezji poznańskiej (przez część historyków fakt ten jest kwestionowany). Po tym stał się jednym z głównych architektów koronacji [[Wacław II Czeski|Wacława II]] na [[Król Polski|króla Polski]]. Po śmierci Wacława II, a wkrótce po nim [[Wacław III Czeski|Wacława III]] poparł latem [[1306]] Henryka Głogowczyka, który opanował Wielkopolskę. Popieranie przez śląskich Piastów wpływów [[Niemcy|niemieckich]] i [[Śląsk|śląskich]] w Wielkopolsce szybko sprawiło, że większość możnych stanęła w opozycji do Henryka i jego synów. Na czele tego ruchu stanęli [[Jakub Świnka]] i Andrzej Zaremba. W [[1312]] obaj duchowni obłożyli Henryka i jego synów klątwą, co przyspieszyło koniec ich panowania nad Wielkopolską. W [[1313]] bp. Andrzej ostatecznie opowiedział się po stronie Łokietka. |
||
Podczas sprawowania urzędu biskupa poznańskiego zreformował [[archidiakon]]at poznański, dzieląc go na trzy mniejsze i planując utworzenie czwartego na ziemiach położonych na północnym brzegu [[Noteć|Noteci]]. Wydał ustawy, które miały ukrócić rozdawnictwo dziesięcin zarówno z nowych parafii, jak i miały pomóc odzyskać te nadania, które odstąpili jego poprzednicy. W administracji biskupiej utworzył stały oficjalat generalny, uregulował sprawy wikariuszy katedralnych, tworząc stałe ich kolegium, oraz uznał kanclerzy biskupich za prałatów. Wydał również, w [[1302]] r., zezwolenie na powstanie przy [[Kolegiata pw. św. Marii Magdaleny w Poznaniu|poznańskiej kolegiacie]] pierwszej szkoły parafialnej. |
Podczas sprawowania urzędu biskupa poznańskiego zreformował [[archidiakon]]at poznański, dzieląc go na trzy mniejsze i planując utworzenie czwartego na ziemiach położonych na północnym brzegu [[Noteć|Noteci]]. Wydał ustawy, które miały ukrócić rozdawnictwo dziesięcin zarówno z nowych parafii, jak i miały pomóc odzyskać te nadania, które odstąpili jego poprzednicy. W administracji biskupiej utworzył stały oficjalat generalny, uregulował sprawy wikariuszy katedralnych, tworząc stałe ich kolegium, oraz uznał kanclerzy biskupich za prałatów. Wydał również, w [[1302]] r., zezwolenie na powstanie przy [[Kolegiata pw. św. Marii Magdaleny w Poznaniu|poznańskiej kolegiacie]] pierwszej szkoły parafialnej (Scholae ad Sanctam Mariam Magdalenam, dziś [[Liceum Ogólnokształcące Św. Marii Magdaleny]]). |
||
Zmarł pomiędzy [[13 kwietnia]] [[1317]] a [[26 maja]] [[1318]]. |
Zmarł pomiędzy [[13 kwietnia]] [[1317]] a [[26 maja]] [[1318]]. |
||
Wersja z 15:50, 27 maj 2006
Andrzej Zaremba z Czermina herbu Zaremba (zm. 1317 lub 1318) – biskup poznański.
Syn Szymona, kasztelana gnieźnieńskiego, przedstawiciel jednego z najpotężniejszych rodów wielkopolskich XIII i XIV wieku. O jego dzieciństwie i studiach nie zachowały się żadne wzmianki. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach jako kapelan Bolesława Pobożnego. W 1280 zostaje kanclerzem Przemysła II, a w 1282 również archidiakonem kaliskim. Po śmierci króla pracuje w kancelarii Władysława Łokietka. W dokumencie z 1297 występuje jako prepozyt kapituły poznańskiej. W tym samym roku opuszcza dwór Łokietka, aby objąć poznański tron biskupi. W 1298 był głównym negocjatorem ugody w Kościanie, między Łokietkiem, Henrykiem III Głogowczykiem a możnymi wielkopolskimi, która miała w zamian za poparcie dążeń do objęcia przez Łokietka pozostawionej przez Przemysła korony zagwarantować biskupom poznańskim szereg przywilejów, w tym związanie tytułu kanclerza koronnego z tronem poznańskim. Niedługo po tym, wraz z większością wielkopolskiego możnowładztwa, znalazł się w opozycji do Łokietka. W 1299 obłożył Władysława Łokietka interdyktem na terenie diecezji poznańskiej (przez część historyków fakt ten jest kwestionowany). Po tym stał się jednym z głównych architektów koronacji Wacława II na króla Polski. Po śmierci Wacława II, a wkrótce po nim Wacława III poparł latem 1306 Henryka Głogowczyka, który opanował Wielkopolskę. Popieranie przez śląskich Piastów wpływów niemieckich i śląskich w Wielkopolsce szybko sprawiło, że większość możnych stanęła w opozycji do Henryka i jego synów. Na czele tego ruchu stanęli Jakub Świnka i Andrzej Zaremba. W 1312 obaj duchowni obłożyli Henryka i jego synów klątwą, co przyspieszyło koniec ich panowania nad Wielkopolską. W 1313 bp. Andrzej ostatecznie opowiedział się po stronie Łokietka.
Podczas sprawowania urzędu biskupa poznańskiego zreformował archidiakonat poznański, dzieląc go na trzy mniejsze i planując utworzenie czwartego na ziemiach położonych na północnym brzegu Noteci. Wydał ustawy, które miały ukrócić rozdawnictwo dziesięcin zarówno z nowych parafii, jak i miały pomóc odzyskać te nadania, które odstąpili jego poprzednicy. W administracji biskupiej utworzył stały oficjalat generalny, uregulował sprawy wikariuszy katedralnych, tworząc stałe ich kolegium, oraz uznał kanclerzy biskupich za prałatów. Wydał również, w 1302 r., zezwolenie na powstanie przy poznańskiej kolegiacie pierwszej szkoły parafialnej (Scholae ad Sanctam Mariam Magdalenam, dziś Liceum Ogólnokształcące Św. Marii Magdaleny).
Zmarł pomiędzy 13 kwietnia 1317 a 26 maja 1318.