Nieszpory sycylijskie

Nieszpory sycylijskie

{{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Sycylia
Strony konfliktu
rebelianci sycylijscy Cesarstwo Bizantyńskie Królestwo Aragonii Karol I Andegaweński
Dowódcy
Alaimo di Lentini Karol I Andegaweński
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Wojna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | czas = | współrzędne = | opis grafiki = Nieznane pola: "data" oraz "opis".

Nieszpory sycylijskie – powszechne powstanie mieszkańców Sycylii, które wybuchło w Poniedziałek wielkanocny 30 marca 1282 w Palermo przeciw panowaniu francuskich Andegawenów.

Andegawenowie objęli panowanie na Sycylii dzięki poparciu udzielonemu papieżowi Urbanowi IV w walce z jego wrogiem królem Sycylii Manfredem, nieślubnym synem cesarza Fryderyka II. W bitwie pod Benewentem (1266 r.) Manfred zginął pokonany. Karol Andegaweński człowiek bardzo ambitny, brat króla Francji Ludwika Świętego pragnął stworzyć imperium śródziemnomorskie, Sycylia i południowe Włochy były początkiem jego marzeń. Posiadał posiadłości we Francji, w Grecji i w Palestynie. W 1261 roku cesarz Nicei Michał VIII Paleolog odzyskał Konstantynopol. Wygnany łaciński cesarz Baldwin II de Courtenay uciekł szukając pomocy na zachodzie. Dla Karola od 1266 roku króla Sycylii i Neapolu był to doskonały pretekst do wyprawy na Konstantynopol przeciw „schizmatyckim” Grekom. Wyprawa mimo poparcia przez pewien czas papiestwa, była wielokrotnie odkładana. Wyprawa miała ruszyć wiosną 1282 roku i zdobyć Konstantynopol. Nie doszła jednak do skutku z powodu małego z początku powstania na Sycylii, zignorowanego przez Karola. Rzeż Francuzów w nieszpory 30 marca 1282 r w Palermo była początkiem końca Karola. Drakońskie rządy francuskich feudałów spowodowały bunt, który rozpoczął się 30 marca 1282 roku, sprowokowany zaczepkami francuskiego żołdaka wobec sycylijskiej mężatki. Wezwaniem do powstania były dzwony bijące na nieszpory. Sycylijczycy napadali i mordowali Francuzów, zmuszając ich do opuszczenia wyspy.W sierpniu na wyspie wylądowali Aragończycy, będący w tajnym przymierzu z Bizancjum. Powstanie wybuchło dzięki dyplomacji bizantyńskiej umiejącej zawsze w historii zawierać korzystne sojusze. Aragończycy stali się nowymi panami wyspy, a Karol musiał się martwić o posiadłości we Włoszech niż myśleć o krucjacie na Bizancjum. Po usunięciu Karola I Andegaweńskiego na tron został wyniesiony król Aragonii Piotr III Aragoński, który wylądował na wyspie i koronował się 30 sierpnia 1282.

Bibliografia

• Deno J. Geanakoplos, Emperor Michael VIII Palaeologus and the West, 1258–1282: A Study in Byzantine–Latin Relations, Cambridge 1959, s. 335–377.
• Steven Runciman, Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku, przełożyli z angielskiego Łukasz Modelski, Oskar Tyciński [kompletna rewizja tłumaczenia Małgorzata Dąbrowska ], Książnica, Katowice 1997, s. 212–267 [wydanie oryginalne: Cambridge 1958]

Zobacz też

• Castel Nuovo w Neapolu
• Nieszpory sycylijskie (opera)