Joannicjusz (Kobziew)

Joannicjusz

Iwan Kobziew
metropolita ługański i alczewski
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1938 Nowosieliwce
Data śmierci	17 października 2020
metropolita ługański i alczewski
Okres sprawowania	2007-2012
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Śluby zakonne	16 listopada 1964
Diakonat	24 listopada 1964
Prezbiterat	7 kwietnia 1969
Chirotonia biskupia	13 grudnia 1988

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | opis grafiki = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne" oraz "państwo".

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	13 grudnia 1988
Konsekrator	Filaret (Denysenko)
Współkonsekrowani biskupi Alipiusz (Pohrebniak) 6 października 1991 Augustyn (Markewycz) 20 września 1992 Serafin (Zaliznicki) 1 sierpnia 1994 Melecjusz (Jehorenko) 30 lipca 2006 Aleksy (Hrocha) 19 sierpnia 2006 Ireneusz (Semko) 10 czerwca 2007 Włodzimierz (Melnyk) 11 czerwca 2007 Aleksander (Drabynko) 19 grudnia 2007 Włodzimierz (Oraczow) 22 listopada 2008 Tichon (Żylakow) 29 listopada 2009 Eulogiusz (Pacan) 13 grudnia 2009

Joannicjusz, imię świeckie: Iwan Kobziew (ur. 7 lutego 1938 w Nowoseliwcach) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Jest z pochodzenia Rosjaninem. Ukończył siedem klas szkoły podstawowej, po czym został robotnikiem budowlanym. W latach 1958-1960 uczył się w seminarium duchownym w Kijowie, zaś po jego zamknięciu przez władze radzieckie - przez dalsze dwa lata w analogicznej placówce w Odessie. W 1966 ukończył Moskiewską Akademię Duchowną z tytułem kandydata teologii, uzyskanym za pracę poświęconą św. Ignacemu (Branczaninowowi). Jeszcze jako student, 16 listopada 1964, złożył wieczyste śluby zakonne w Ławrze Troicko-Siergijewskiej, przyjmując imię Joannicjusz, zaś 24 listopada został hierodiakonem. 7 kwietnia 1969 wyświęcony na hieromnicha, zaś w 1971 podniesiony do godności igumena. W tym samym roku został zatrudniony jako wykładowca seminarium duchownego w Odessie. Od 1983 archimandryta. W 1986 został proboszczem parafii przy soborze Opieki Matki Bożej w Izmaile oraz dziekanem dekanatu izmailskiego.

13 grudnia 1988 miała miejsce jego chirotonia na biskupa słowiańskiego, wikariusza eparchii odeskiej i chersońskiej. 19 lutego 1990 przeniesiony na katedrę doniecką i ługańską, zaś po jej reorganizacji w roku następnym - ługańską i starobielską. W 1993 podniesiony do godności arcybiskupiej, zaś w 2001 został metropolitą.

Brał udział w spotkaniu biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w kwietniu 1992 w Żytomierzu, którego uczestnicy zaapelowali o zwołanie soboru swojego Kościoła, zaś jego zwierzchnika metropolitę Filareta (Denysenkę) oskarżyli o krzywoprzysięstwo. W efekcie spotkania oraz soboru, jaki miał miejsce w tym samym roku, metropolita Filaret został uznany za winnego rozbijania Kościoła i pozbawiony urzędu. W czasie pomarańczowej rewolucji razem z grupą innych prorosyjsko nastawionych hierarchów Kościoła (metropolici odeski Agatangel (Sawwin) i doniecki Hilarion (Szukało)) popierał Wiktora Janukowycza, określając go jako prawowitego prezydenta.

31 marca 2007, w związku z podziałem eparchii ługańskiej, jego tytuł uległ zmianie na metropolita ługański i alczewski. Odszedł w stan spoczynku na mocy decyzji Świętego Synodu Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w dniu 21 lipca 2012. Jako jego stałe miejsce pobytu wyznaczony został Ługańsk; metropolita został mianowany proboszczem parafii przy soborze św. Mikołaja i Przemienienia Pańskiego w tymże mieście.

Bibliografia

• Biografia na stronie Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego