Cnoty kardynalne

Cnoty kardynalne (łac. cardo - zawias) – pojęcie w chrześcijaństwie oznaczające cnoty ludzkie (KKK 1810), które odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami „kardynalnymi”; wszystkie inne grupują się wokół nich (KKK 1805).

Wyróżnia się 4 cnoty kardynalne:

• roztropność,
• sprawiedliwość,
• umiarkowanie
• męstwo.

Wymienione są one w Mdr 8:5-7

5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Cnoty kardynalne przedstawione na grobie Papieża Klemensa II w katedrze w Bambergu

	Iustitia (Sprawiedliwość)	Fortitudo (Męstwo)	Prudentia (Roztropność)	Temperantia (Umiarkowanie)

Uznawane przez niektórych za zapożyczone od filozofów starożytnych, przede wszystkim od Platona, a także Arystotelesa (Etyka nikomachejska).

U Platona

Platon wyodrębnił trzy części duszy i każdej przypisał określony rodzaj cnoty: cnotą duszy rozumnej jest mądrość (roztropność) i jej osiąganie oraz podporządkowanie się niższych części rozumowi; duszy popędliwej – męstwo, a duszy pożądliwej – panowanie nad sobą, czyli wstrzemięźliwość (umiarkowanie). Te trzy cnoty podporządkowane były czwartej – sprawiedliwości, która pojawia się wtedy, gdy każda z części duszy we właściwy sposób kieruje się przynależną jej cnotą. Jest to teoria czterech cnót, zwanych niekiedy kardynalnymi.

Nazwa

Pierwszy raz nazwy "cnoty kardynalne" użył św. Ambroży, w dziele De Officiis ministrorum (napisanym po roku 386). Wcześniej cnoty te były nazywane fundamentalnymi lub generalnymi.

Zobacz też

• cnoty teologalne
• cnota

Linki zewnętrzne

• O cnotach kardynalnych w Katechizmie Kościoła Katolickiego