Państwo prawa

Państwo prawa (państwo prawne) – koncepcja państwa, w którym prawo ma pozycję nadrzędną w systemie politycznym, wiąże rządzących i wyznacza zakres ich kompetencji, a obywatelom gwarantuje szereg praw i wolności. W państwie prawa organy i instytucje państwowe mogą działać jedynie w zakresie określonym przez prawo, natomiast obywatele mogą czynić to wszystko, czego prawo nie zakazuje. Przeciwieństwem państwa prawnego jest państwo w którym władza sprawowana jest arbitralnie, a prawo jest traktowane instrumentalnie.

Koncepcja państwa prawnego ma korzenie liberalne, a obecnie jest ściśle związana z demokracją liberalną. Jest ona charakterystyczna dla państw Europy kontynentalnej i wywodzi się z niemieckiej idei Rechtsstaat. Zbliżoną (choć odmienną) koncepcją, charakterystyczną dla krajów anglosaskich, jest idea rządów prawa (rule of law). Anglosaska koncepcja rule of law wywodzi się z brytyjskiej tradycji parlamentarnej, i przeciwstawia prawo (obejmujące gwarancje praw jednostki) władzy państwa.

Zasady państwa prawa

Istnieje wiele elementów państwa prawnego. Do najważniejszych zalicza się:

• nadrzędny charakter konstytucji, i opierających się na niej ustaw. Konstytucja określa podstawowe organy i ich kompetencje (zasada leglaizmu). Ustawy natomiast są podstawową formą regulacji sytuacji obywateli.
• trójpodział władz
• związanie władzy wykonawczej prawem uchwalanym przez władzę ustawodawczą
• niezależną władzę sądowniczą sprawowaną przez niezawisłych sędziów
• zasadę suwerenności narodu,
• ochronę praw i wolności obywatelskich
• świecki charakter państwa
• samorządność,
• sądową kontrolę aktów administracyjnych,
• odpowiedzialność cywilnoprawna funkcjonariuszy państwowych za działania bezprawne.

Niemiecka koncepcja Rechtsstaat

Koncepcja państwa prawnego przechodziła ewolucję. Jako koncepcja ustrojowa powstałą w środowisku niemieckich i austriackich liberałów , przeciwstawiającym się rządom absolutystycznym. Klasyczny absolutyzm utożsamiał władcę z państwem, a prawo traktował czysto instrumentalnie. Absolutyzm oświecony , mimo deklarowanej służebnej roli władcy wobec państwa, nadal traktował system prawny jako jedność z aparatem władzy i umieszczał funkcjonariuszy państwowych ponad społeczeństwem. Liberałowie określali absolutystyczną koncepcję państwa jako Polizeistaat i przeciwstawiali mu odmienną koncepcję ustrojową, w której prawo miało charakter autonomiczny, wiązało rządzących, a obywatelom gwarantowało szereg praw (Rechtsstaat).

Najważniejszymi wczesnymi teoretykami państwa prawnego byli Immanuel Kant (1742-1804) i Wilhelm von Humboldt (1767-1835) . W ich koncepcjach państwo miało charakter ograniczony. Jego podstawowym celem było zaś gwarantowanie bezpieczeństwa oraz wolności i praw obywatelskich. Tę koncepcję państwa prawa rozszerzyli następnie Robert von Mohl (1799-1875), i Lorenz von Stein (1815-1890) wprowadzając elementy socjalne (szczególnie von Stein, który używał pojęcia społecznego państwa prawnego) . W ich koncepcjach państwo prawne miało nie tylko chronić jednostkę, ale i wspierać ją w jej dążeniach. Szczególne zasługi położył tutaj von Mohl, który upowszechnił ten termin i włączył go na trwałe do myśli społecznej, politycznej i prawnej. Tym samym, na początku XIX w. ukształtowały się dwie koncepcje liberalnego państwa prawa: pierwsza akcentująca jedynie ochronny charakter państwa, i druga dodająca do tego cele socjalne. W obu nurtach podkreślano również świecki charakter państwa i prawa.

Koncepcjom teoretycznym towarzyszyły również stopniowe zmiany ustrojowe, które stopniowo prowadziły do upodmiotowienia jednostki, rozszerzenia katalogu ich praw i wolności, i rozwinięcia systemu organów kontroli praworządności.

Państwo prawa jako zasada konstytucyjna

Zasada państwa prawa po raz pierwszy została wyraźnie sformułowana w Niemczech w konstytucji z 1949r. Art. 28 stanowi, iż "Porządek konstytucyjny krajów związkowych musi odpowiadać republikańskim, demokratycznym i socjalnym zasadom państwa prawa"

W drugiej połowie XX w. zasada ta była zapisywana również w innych konstytucjach demokratyzujących się krajów. W konstytucji Hiszpanii z 1978r. zasada ta została ujęta w art. 1, zgodnie z którym "Hiszpania konstytuuje się w postaci społecznego i demokratycznego państwa prawnego, które chroni jako najwyższe wartości swego porządku prawnego wolność, sprawiedliwość, równość i pluralizm polityczny".

Po roku 1989, zasada państwa prawa była zapisywana w konstytucjach krajów postkomunistycznych.

Do polskiego prawa zasadę wprowadziła Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 1997r., jako zasadę demokratycznego państwa prawnego. Art. 2 stwierdza, że "Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej". Elementy zasady państwa prawnego uregulowane są także w innych artykułach Konstytucji, np. art. 7 formułuje zasadę legalizmu zgodnie z którą "Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa".

Bibliografia

• Adam Bosiacki: Wstęp. W: Encyklopedia umiejętności politycznych. Robert von Mohl. Liber, 2003. ISBN 83-7206-072-X.brak strony w książce
• Andrzej Dziadzio. Koncepcja państwa prawa w XIX w. Idea i rzeczywistość. „Czasopismo Prawno-Historyczne”, s. 177-201, 2005. 
• Piotr Uziębło: Państwo prawa. W: Leksykon współczesnej teorii i filozofii prawa. Jerzy Zajadło(red.). Warszawa: C.H. Beck, 2007, s. 221-228. ISBN 978-83-7483-519-0.
• Janina Zakrzewska: Państwo prawa a nowa konstytucja. W: Prawo w zmieniającym się społeczeństwie. Grażyna Skąpska (red.). Adam Marszałek, 1992, s. 325-334.