Stanisław Łukasik: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→W konspiracji antysowieckiej: dodanie zdjęcia pomnika |
dodanie linku |
||
Linia 63: | Linia 63: | ||
* {{cytuj książkę | autor = [[Krzysztof Szwagrzyk]] | tytuł = Księga najwyższego wymiaru kary (w:) Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955 | strony = 223–224 | wydawca = ABC Future, Warszawa, 2000}} |
* {{cytuj książkę | autor = [[Krzysztof Szwagrzyk]] | tytuł = Księga najwyższego wymiaru kary (w:) Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955 | strony = 223–224 | wydawca = ABC Future, Warszawa, 2000}} |
||
* {{cytuj pismo | autor = [[Andrzej Zagórski]] | czasopismo = Zeszyty Historyczne | wydawca = [[Wolność i Niezawisłość|WiN]] | wydanie = 9 | strony = 149–221}} |
* {{cytuj pismo | autor = [[Andrzej Zagórski]] | czasopismo = Zeszyty Historyczne | wydawca = [[Wolność i Niezawisłość|WiN]] | wydanie = 9 | strony = 149–221}} |
||
== Linki zewnętrzne == |
|||
* [http://ipn.gov.pl/wydzial-prasowy/komunikaty/pierwsze-wyniki-identyfikacji-ofiar-terroru-komunistycznego Relacja z konferencji prasowej, na której podano informację o odnalezieniu ciała Stanisława Łukasika] |
|||
{{DEFAULTSORT:Łukasik, Stanisław}} |
{{DEFAULTSORT:Łukasik, Stanisław}} |
Wersja z 13:24, 18 kwi 2014
kapitan | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1933–1949 |
Siły zbrojne |
Związek Walki Czynnej, AK, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Stanisław Łukasik ps. „Ryś” , „Ryszard” , „Stanisław Nowakowski” (ur. 2 sierpnia 1918 w Lublinie, zamordowany 7 marca 1949 r. w więzieniu mokotowskim) – kapitan, żołnierz Związku Czynu Zbrojnego a następnie Armii Krajowej, dowódca oddziału, członek Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w okresie powojennym.
Młodość
Był synem Feliksa, robotnika kolejowego, i Heleny z domu Blicharz. Bratem Ireny i Adama Łukasik (ppor., ps. „Wilk” i „Dziedziała”)[1]. W 1933 r. rozpoczął naukę w Szkole Podoficerskiej dla Małoletnich w Koninie. Po jej ukończeniu przydzielony został do 23. Pułku Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie otrzymał stopień plutonowego służby stałej. Jako plutonowy walczył − z rodzimą jednostką – w składzie macierzystej 27 Dywizji Piechoty w ramach Armii „Pomorze”. Uniknął niewoli i w październiku 1939 r. powrócił do rodzinnego domu w Motyczu w gminie Konopnica.
Służba w konspiracji i AK
Już 11 listopada 1939 został członkiem tajnej organizacji Związek Czynu Zbrojnego. Później, wraz z nią, wszedł w skład Polskiej Organizacji Zbrojnej. Kierował konspiracją na terenach położonych na zachód od Lublina. Po awansie do stopnia sierżanta był komendantem rejonu obejmującego trzy gminy powiatu Lublin: Jastków, Konopnica i Wojciechów. W roku 1942, po kolejnym scaleniu, podjął służbę w AK. Początkowo był podoficerem wyszkolenia I rejonu Obwodu Lublin Powiat w Okręgu Lublin i równocześnie (pod pseudonimem „Ryś”) – dowódcą bojówki rejonu.
W styczniu 1944 organizował 5. pluton 8. oddziału partyzanckiego w składzie 9 Pułku Piechoty, stanowiącego część 3 Dywizji Piechoty Legionów AK. Do końca okupacji dowodził tym plutonem. W czasie Akcji „Burza” jego oddział liczył ok. 120 żołnierzy. Zorganizował on wiele akcji zbrojnych, w tym odbicie więźniów na Majdanku. Przeprowadził kilka wspólnych akcji z oddziałem AL płk. Skrzypka „Sępa”, kontaktował się z też Robertem Satanowskim, dowódcą oddziału AL „Jeszcze Polska nie zginęła”.
W konspiracji antysowieckiej
21 lipca 1944 r. – wraz z całym oddziałem liczącym 126 ludzi – został rozbrojony przez wojska sowieckie. Wrócił do domu, ale już 25 sierpnia 1944 został zatrzymany przez NKWD. Z aresztu NKWD, mieszczącego się w Lublinie przy ul. Chopina 18, uciekł wyskakując z drugiego piętra[1]. Udało mu się zbiec i zaczął się ukrywać. W listopadzie 1944 r., po rozwiązaniu 8 Oddziału Partyzanckiego, znalazł się w kadrze AK Obwodu Lublin-Powiat.
W marcu 1945 r. utworzył i został dowódcą lotnego oddziału partyzanckiego, który w czerwcu 1945 r. wszedł w skład zgrupowania dowodzonego przez majora Hieronima Dekutowskiego „Zaporę”, podlegającego Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj.
W czasie amnestii z 2 sierpnia 1945 r. ujawnił się i wyjechał na Ziemie Zachodnie, ale potem powrócił na Lubelszczyznę. Wiosną 1946 r. odtworzył oddział, który podporządkował mjr. „Zaporze”, podlegającemu wówczas Inspektoratowi Lublin Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Wiosną 1947 roku, w ramach amnestii dla podziemia niepodległościowego umożliwił ujawnienie się ludziom ze swojego oddziału, ale sam pozostał w konspiracji.
Jesienią 1947 roku, wraz z grupą żołnierzy mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory” zagrożonych aresztowaniem, podjął próbę ucieczki na Zachód, jednak – w wyniku zdrady – wszyscy oni zostali aresztowani w punkcie kontaktowym w Nysie przez UB. Stanisław Łukasik został tam zatrzymany 16 września 1947 roku, pod fałszywym nazwiskiem Stanisław Nowakowski. Następnie trafił do centralnego więzienia MBP w Warszawie na Mokotowie, gdzie przeszedł okrutne śledztwo.
Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 14 listopada 1948 r. został przez sędziów: majora Józefa Badeckiego, kapitana Józefa Kanteckiego i kaprala Ryszarda Wasilewskiego skazany na karę śmierci. Wyrok podtrzymał Najwyższy Sąd Wojskowy w składzie: pułkownik Józef Dziowe, podpułkownik Alfred Janowski i pułkownik Józef Warecki, a prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski (decyzja z 28 lutego 1949).
Kapitan Stanisław Łukasik został stracony 7 marca 1949 r. – razem z sześcioma towarzyszami walki: majorem Hieronimem Dekutowskim, Romanem Grońskim, Jerzym Miatkowskim, Tadeuszem Pelakiem, Edmundem Tudrujem i Arkadiuszem Wasilewskim – w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Jego zwłoki zostały przez organa bezpieczeństwa publicznego potajemnie pogrzebane na tzw. "Łączce" na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W 1992 r. został zrehabilitowany.
Jest jedną z trzech pierwszych zidentyfikowanych przez specjalistów z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie w ramach Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów ofiar UB (obok Edmunda Bukowskiego i Eugeniusza Smolińskiego), wydobytych w ramach masowej ekshumacji przeprowadzonej w lipcu i sierpniu 2012.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, pośmiertnie postanowieniem z 15 listopada 2007 r. – w 59. rocznicę skazania przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci siedmiu „Żołnierzy Wyklętych – Za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej[2][3]
- ↑ a b Posłuchajcie historii „Rysia” i „Wilka”. naszdziennik.pl, 2013-01-12.
- ↑ „Żołnierze Wyklęci” odznaczeni w 59. rocznicę skazania ich na karę śmierci. prezydent.pl, 15 listopada 2007. [dostęp 2012-12-08].
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 16, poz. 169
Bibliografia
- Pierwsze wyniki identyfikacji ofiar terroru komunistycznego – Warszawa, 6 grudnia 2012. ipn.gov.pl. [dostęp 2012-12-08].
- Indeks represjonowanych w PRL z powodów politycznych. Kwestionariusz osoby represjonowanej: Łukasik Stanisław. ipn.gov.pl. [dostęp 2012-12-08].
- Tadeusz Swat: „...Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944–1956 (seria „Słowniki”, t. 2). Wyd. Warszawa : IPN KŚZPNP, 2003. s. 104–105.
- Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. Londyn : „Aneks”, 1990.
- Krzysztof Szwagrzyk: Księga najwyższego wymiaru kary (w:) Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955. ABC Future, Warszawa, 2000, s. 223–224.
- Andrzej Zagórski. „Zeszyty Historyczne”, s. 149–221. WiN.
Linki zewnętrzne
- Uczestnicy kampanii wrześniowej
- Oficerowie Armii Krajowej
- Więźniowie więzień i obozów NKWD w Polsce
- Członkowie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość
- Dowódcy oddziałów podziemia antykomunistycznego 1944-1956
- Żołnierze i działacze podziemia antykomunistycznego 1944-1956
- Więźniowie więzienia mokotowskiego
- Polskie ofiary represji stalinowskich stracone w Polsce Ludowej 1944-1956
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Urodzeni w 1918
- Zmarli w 1949