Ludwik Marian Kurnatowski

Szablon:Pisarz infobox Ludwik Marian Kurnatowski – wysoki urzędnik Policji Państwowej, pisarz.

W służbie śledczej był jeszcze przed I wojną światową. W 1910 referent Urzędu Śledczego w Warszawie, prowadził głośną sprawę hr. Bohdana Ronikiera. Podczas I wojny światowej ewakuowany do Rosji, służył w policji moskiewskiej. W trakcie rewolucji październikowej odsunięty od obowiązków. Po odzyskaniu niepodległości mianowany nadkomisarzem i Zastępcą Naczelnika Urzędu Śledczego w Warszawie. Tuż po I wojnie światowej prowadził wiele spraw kryminalnych, przyczyniając się do rozbicia kilku gangów działających w Warszawie. Funkcję Zastępcy Naczelnika UŚ sprawował jeszcze w 1926. W 1927 głośna była sprawa ucieczki Kurnatowskiego, który miał zeznawać jako świadek na procesie swego podwładnego - aspiranta Daniela Bachracha, oskarżonego o szefowanie szajce fałszerzy paszportów. Równolegle oskarżany przez niektóre ofiary napadów rabunkowych za przyjmowanie łapówek. Kurnatowski wyjechał najpierw do Wolnego Miasta Gdańska, potem do Berlina, skąd miał wyjechać do Szwajcarii. Ostatecznie z Gdańska powrócił do Warszawy. Winy nie zostały mu udowodnione, były komisarz wyszedł z aresztu za kaucją. Na początku lat 30. XX w. napisał kilka zbiorów wspomnień - autentycznych historii kryminalnych, w których brał udział. Planował wydanie pamiętników, ale te nie ukazały się.

Publikacje

• Branka cyganów (1931)
• Szpilka z trupią główką (1931; wznowiona 2014 razem z Tajemnicą Belwederu)
• Tajemnica Belwederu (1931; wznowiona 2014)
• Obłęd złota (1932)
• Od 1908 do dzisiaj (1932)

Bibliografia

• Ludwik M. Kurnatowski [w:] Ludwik M. Kurnatowski, Tajemnica Belwederu (Kryminały przedwojennej Warszawy), Warszawa 2014.
• O autorach [w:] Ludwik M. Kurnatowski, Daniel Bachrach, Sprawy kryminalne II RP, Warszawa 2014
• Jan Zbrożek, Ucieczka komisarza policji, [w:] Stolica, nr 39, 1967
• Głos Polski, 17 I 1928