Focke-Wulf Fw 200: Różnice pomiędzy wersjami

Focke-Wulf Fw 200 Condor
(Dane wersji Fw 200C-3)
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Focke-Wulf
Konstruktor	Kurt Tank
Typ	samolot patrolowy dalekiego zasięgu
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	7-8
	Historia
Data oblotu	27 lipca 1937
Lata produkcji	1940 – 1944
Wycofanie ze służby	1945
Liczba egz.	275
	Dane techniczne
Napęd	4 silniki gwiazdowe, 9-cylindrowy BMW-Bramo Fafnir 323R-2
Moc	1200 KM (882 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	32,84 m
Długość	23,46 m
Wysokość	6,30 m
Powierzchnia nośna	119,85 m²
	Masa
Własna	17 005 kg
Startowa	24 520 kg
Zapas paliwa	4360 litrów
	Osiągi
Prędkość maks.	360 km/h
Prędkość przelotowa	335 km/h
Pułap	6 000 m
Zasięg	3 650 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 działko MG 151/20 kal. 20 mm; 4 karabiny maszynowe MG 15 kal. 7,92 mm; 1 karabin maszynowy MG 131 kal. 13 mm; bomby o masie 2100 kg
	Użytkownicy
	Niemcy, Hiszpania, ZSRR (zdobyczne)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:20, 26 cze 2014

Focke-Wulf Fw 200 Condor – niemiecki morski samolot patrolowy z okresu II wojny światowej.

Opis

Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W roku 1938 na całym świecie głośnym echem odbiły się jego loty non stop; w dniach z 10 na 11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, w dniu 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut^[2]. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez Japonię w 1939 roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery silniki BMW o mocy 1200 KM każdy) oraz słaba konstrukcja kadłuba (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg bomb. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły pociski rakietowe Hs 293^[3]. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: działko kal. 20 mm, wkm kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu km kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1942 - 1943, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolot transportowy.

Przynajmniej trzy samoloty Fw 200 przystosowano do transportu VIP-ów: Adolfa Hitlera (Immelmann III^[4]) oraz Heinricha Himmlera.

Konstrukcja

Całkowicie metalowy kadłub o budowie półskorupowej z wycięciami na kabiny i wieżyczki strzeleckie. Płat dwudźwigarowy, trzyczęściowy, mocowany od dołu do kadłuba. Pokrycie metalowe od drugiego dźwigara, tylna część kryta płótnem. Lotki szczelinowe, dwuczęściowe, kryte płótnem. Klapy krokodylowe. Podwozie chowane do wewnętrznych gondoli silnika.

↑ Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4
↑ http://uboat.net/technical/fw200.htm
↑ Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 208. ISBN 83-86776-01-3.
↑ Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane. military-aircraft.org.uk.

Bibliografia

Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 202-210. ISBN 83-86776-01-3.
II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia. Warszawa: Muza S.A., 2000, s. 390. ISBN 83-7200-646-6.
Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4

[1] Alexander Lüdeke Weapons of World War II, Parragon 2011, s.205, ISBN 978-1-4454-2435-4

[2] ttp://uboat.net/technical/fw200.htm

[3] Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. 1. Warszawa: Wyd. Lampart, 1999, s. 208. ISBN 83-86776-01-3.

[4] Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane. military-aircraft.org.uk.

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
  |państwo                             = {{państwo|DEU|wariant=III Rzesza}}
  |producent                           = [[Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH|Focke-Wulf]]
- |konstruktor                         =
+ |konstruktor                         = Kurt Tank
  |typ                                 = [[Samolot obserwacyjny|samolot patrolowy dalekiego zasięgu]]
  |konstrukcja                         = [[dolnopłat]] o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
@@ Linia 12: / Linia 12: @@
  |lata produkcji                      = [[1940]] – [[1944]]
  |wycofany                            = [[1945]]
- |egzemplarze                         =
+ |egzemplarze                         = 275
  |liczba wypadków                     =
  |liczba katastrof                    =
@@ Linia 33: / Linia 33: @@
  |masa uzbrojenia                     =
  |masa paliwa                         =
- |zapas paliwa                        =
+ |zapas paliwa                        = 4360 litrów
  |prędkość maksymalna                 = 360 km/h
  |prędkość przelotowa                 = 335 km/h
@@ Linia 69: / Linia 69: @@
 == Opis ==
-Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W roku [[1938]] na całym świecie głośnym echem odbiły się jego loty non stop; w dniach z 10 na 11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, w dniu 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub samolotu|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]]. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły  [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres [[1942]] - [[1943]], kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolot transportowy.
+Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W roku [[1938]] na całym świecie głośnym echem odbiły się jego loty non stop; w dniach z 10 na 11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, w dniu 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut<ref>http://uboat.net/technical/fw200.htm</ref>. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub samolotu|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]]. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły  [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres [[1942]] - [[1943]], kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolot transportowy.
 Przynajmniej trzy samoloty Fw 200 przystosowano do transportu [[VIP (osoba)|VIP]]-ów: [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]] (''Immelmann III''<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.military-aircraft.org.uk/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm|tytuł=''Focke-Wulf Fw 200 Condor Bomber Plane''|opublikowany=military-aircraft.org.uk|data=|data dostępu=}}</ref>) oraz [[Heinrich Himmler|Heinricha Himmlera]].