Jan Wołkow: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Wskazane źródło podaje miejscowość Ozdziutycze (być może tożsame z Ozdzintyczami?), usuwam też błędne i anachroniczne inf. dotyczące przynależności adm. miejsca ur. |
m →Życiorys: drobne redakcyjne, drobne redakcyjne |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - [[Danuta Siedzikówna|Danutą Siedzikówną]]. |
W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - [[Danuta Siedzikówna|Danutą Siedzikówną]]. |
||
[[6 października]] [[1951]] Wołkow dowodził w [[Zbereże| |
[[6 października]] [[1951]] Wołkow dowodził w [[Zbereże|Zbereżach]] n. [[Bug|Bugiem]], pow. [[Włodawa]] 800-osobową obławą UB i [[Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego|KBW]] przeciwko podporucznikowi [[Edward Taraszkiewicz|Edwardowi Taraszkiewiczowi]] "Żelaznemu" i jego trzem ostatnim żołnierzom z obwodu Włodawa Inspektoratu Chełm AK-DSZ-[[Wolność i Niezawisłość|WiN]]. Zginęli w walce: [[Edward Taraszkiewicz]] „Żelazny” i [[Stanisław Torbicz]] „Kazik”. Dwóch pozostałych partyzantów ujęto, w procesie skazano na śmierć i w 1953 r. stracono. W czasie akcji w [[Zbereże|Zbereżach]] Wołkow osobiście zabił rodziców jednego z partyzantów, Natalię i Teodora Kaszczuków, w których domu ukrywali się partyzanci. |
||
W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na ''trudności w pisaniu i czytaniu''. Został pochowany na [[Cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]]<ref>[http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=Jan&nazwisko=Wo%C5%82kow&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=1800&miesiac2=3&dzien2=21&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=1800&miesiac_zg2=3&dzien_zg2=21&cmentarz=&send=Szukaj Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze]</ref>. |
W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na ''trudności w pisaniu i czytaniu''. Został pochowany na [[Cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]]<ref>[http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=Jan&nazwisko=Wo%C5%82kow&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=1800&miesiac2=3&dzien2=21&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=1800&miesiac_zg2=3&dzien_zg2=21&cmentarz=&send=Szukaj Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze]</ref>. |
Wersja z 05:22, 14 wrz 2014
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie | |
Okres | |
Przynależność polityczna |
Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy, Polska Partia Robotnicza, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
Odznaczenia | |
Jan Wołkow (ur. 22 czerwca 1916 w Ozdziutyczach na Wołyniu, zm. 24 stycznia 1999 w Warszawie) – polski wojskowy pochodzenia żydowskiego. Podpułkownik UB.
Życiorys
Syn Arona. Miał wykształcenie podstawowe. Pracował w Warszawie jako parkieciarz. 1933 r. należał do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, za co odsiadywał kilkuletni wyrok. W 1939 nie walczył, w sowieckiej strefie okupacyjnej ponad trzy lata pracował w ogniwach partyjnego aparatu komunistycznego na Wołyniu. W 1943 skierowany został do Polskiego Batalionu Szturmowego, w którym przeszedł szkolenie jako radiotelegrafista. W 1944 zrzucono go na terytorium Polski wraz z sowiecką grupą dywersyjno-wywiadowczą, a następnie dołączono do oddziału Armii Ludowej dowodzonego przez Grzegorza Korczyńskiego vel Kilanowicza. Po wojnie był członkiem Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Był podpułkownikiem UB. Do pracy w WUBP w Gdańsku ściągnął Wołkowa najpawdopodobniej kierujący nim w tym czasie Grzegorz Korczyński. Od 28 września do 1 grudnia 1945 był p.o. kierownika Sekcji 2. Wydziału I WUBP w Gdańsku, od 1 grudnia 1945 do 1 stycznia 1946 pełnił funkcję naczelnika Wydziału I WUBP w Gdańsku, od 1 stycznia 1946 do 31 lipca lub 2 sierpnia 1947 naczelnika Wydziału III WUBP w Gdańsku. Od 5 lutego 1951 do 28 lutego 1952 był naczelnikiem Wydziału III WUBP w Lublinie, od 15 sierpnia 1955 do 14 lipca 1956 zastępcą szefa, a od 15 lipca 1956 do 15 marca 1957 szefem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie.
W 1946 kierował zwalczaniem 5 Brygady Wileńskiej Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki" na Pomorzu. W lecie 1946 r., starając się dotrzeć do majora „Łupaszki”, planował on np.: „Podebrać drugą kandydaturę na werbunek przypuszczalnie Sidorukową (żonę lekarza 5. Brygady z tzw. okresu białostockiego), od której przedtem odebrać dziecko. Jeżeli Sidorukowa nie zgodzi się na to, posadzić ją i zrealizować kontakt w Gdańsku przy ul. Robotniczej 21 m. 1”. W 1947 r., już po ostatecznym wygaśnięciu „pomorskiej epopei wileńskiej”, stał on za niezrealizowanym na szczęście pomysłem zamordowania żołnierzy 5 Brygady Wileńskiej sprzeciwiających się ujawnieniu.
W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - Danutą Siedzikówną.
6 października 1951 Wołkow dowodził w Zbereżach n. Bugiem, pow. Włodawa 800-osobową obławą UB i KBW przeciwko podporucznikowi Edwardowi Taraszkiewiczowi "Żelaznemu" i jego trzem ostatnim żołnierzom z obwodu Włodawa Inspektoratu Chełm AK-DSZ-WiN. Zginęli w walce: Edward Taraszkiewicz „Żelazny” i Stanisław Torbicz „Kazik”. Dwóch pozostałych partyzantów ujęto, w procesie skazano na śmierć i w 1953 r. stracono. W czasie akcji w Zbereżach Wołkow osobiście zabił rodziców jednego z partyzantów, Natalię i Teodora Kaszczuków, w których domu ukrywali się partyzanci.
W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na trudności w pisaniu i czytaniu. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[1].
Odznaczenia
- Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały (1945)
- Brązowy Medal Zasłużonym na Polu Chwały (1945)
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1945)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
- Złoty Krzyż Zasługi (1951)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
- Odznaka "10 Lat w Służbie Narodu" (1955)
Bibliografia
- Aparat bezpieczeństwa w województwie gdańskim w latach 1945-1990, Instytut Pamięci Narodowej, Gdańsk 2010.
Linki zewnętrzne
- Piotr Szubarczyk, "Nieznane oblicza Józefa Gawerskiego", Nasz Dziennik, 21 stycznia 2007
- Piotr Szubarczyk, "Ludzie gdańskiej bezpieki: Korczyński, Wołkow i inni", Nasz Dziennik, 21 kwietnia 2007
- Tomasz Łabuszewski, "Dobry agenturzysta", Rzeczpospolita, 27 kwietnia 2011
- dr. Jarosław Kopiński, "Rozpracowanie grupy Edwarda Taraszkiewicza "Żelaznego" przez funkcjonariuszy WUBP w Lublinie w latach 1947–1951", (w:) "WOBEC KOMUNIZMU. Materiały z sesji naukowej pt. „Lubelskie i południowe Podlasie wobec komunizmu 1918-1989”, Radzyń Podlaski, 2 września 2005
- Działacze Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej
- Członkowie Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy
- Działacze PZPR
- Funkcjonariusze służb bezpieczeństwa PRL
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944-1989)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944-1989)
- Odznaczeni Medalem Zasłużonym na Polu Chwały
- Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945
- Odznaczeni odznaką W Służbie Narodu
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (1944-1989)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944-1989)
- Pochowani na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie
- Politycy PPR
- Polscy Żydzi
- Uczestnicy walk z podziemiem niepodległościowym w Polsce 1944-1956
- Urodzeni w 1916
- Zmarli w 1999