Jan Wołkow: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wskazane źródło podaje miejscowość Ozdziutycze (być może tożsame z Ozdzintyczami?), usuwam też błędne i anachroniczne inf. dotyczące przynależności adm. miejsca ur.
m →‎Życiorys: drobne redakcyjne, drobne redakcyjne
Linia 26: Linia 26:
W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - [[Danuta Siedzikówna|Danutą Siedzikówną]].
W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - [[Danuta Siedzikówna|Danutą Siedzikówną]].


[[6 października]] [[1951]] Wołkow dowodził w [[Zbereże|Zbereżu]] n. [[Bug|Bugiem]], pow. [[Włodawa]] 800-osobową obławą UB i [[Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego|KBW]] przeciwko podporucznikowi [[Edward Taraszkiewicz|Edwardowi Taraszkiewiczowi]] "Żelaznemu" i jego trzem ostatnim żołnierzom z obwodu Włodawa Inspektoratu Chełm AK-DSZ-[[Wolność i Niezawisłość|WiN]]. Zginęli w walce: [[Edward Taraszkiewicz]] „Żelazny” i [[Stanisław Torbicz]] „Kazik”. Dwóch pozostałych partyzantów ujęto, w procesie skazano na śmierć i w 1953 r. stracono. W czasie akcji w [[Zbereże|Zbereżu]] Wołkow osobiście zabił rodziców jednego z partyzantów, Natalię i Teodora Kaszczuków, w których domu ukrywali się partyzanci.
[[6 października]] [[1951]] Wołkow dowodził w [[Zbereże|Zbereżach]] n. [[Bug|Bugiem]], pow. [[Włodawa]] 800-osobową obławą UB i [[Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego|KBW]] przeciwko podporucznikowi [[Edward Taraszkiewicz|Edwardowi Taraszkiewiczowi]] "Żelaznemu" i jego trzem ostatnim żołnierzom z obwodu Włodawa Inspektoratu Chełm AK-DSZ-[[Wolność i Niezawisłość|WiN]]. Zginęli w walce: [[Edward Taraszkiewicz]] „Żelazny” i [[Stanisław Torbicz]] „Kazik”. Dwóch pozostałych partyzantów ujęto, w procesie skazano na śmierć i w 1953 r. stracono. W czasie akcji w [[Zbereże|Zbereżach]] Wołkow osobiście zabił rodziców jednego z partyzantów, Natalię i Teodora Kaszczuków, w których domu ukrywali się partyzanci.


W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na ''trudności w pisaniu i czytaniu''. Został pochowany na [[Cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]]<ref>[http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=Jan&nazwisko=Wo%C5%82kow&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=1800&miesiac2=3&dzien2=21&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=1800&miesiac_zg2=3&dzien_zg2=21&cmentarz=&send=Szukaj Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze]</ref>.
W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na ''trudności w pisaniu i czytaniu''. Został pochowany na [[Cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]]<ref>[http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=Jan&nazwisko=Wo%C5%82kow&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=1800&miesiac2=3&dzien2=21&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=1800&miesiac_zg2=3&dzien_zg2=21&cmentarz=&send=Szukaj Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze]</ref>.

Wersja z 05:22, 14 wrz 2014

Jan Wołkow
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1916
Ozdziutycze

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1999
Warszawa

Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie
Okres

od 15 lipca 1956
do 15 marca 1957

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy, Polska Partia Robotnicza, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowa Odznaka „W Służbie Narodu”

Jan Wołkow (ur. 22 czerwca 1916 w Ozdziutyczach na Wołyniu, zm. 24 stycznia 1999 w Warszawie) – polski wojskowy pochodzenia żydowskiego. Podpułkownik UB.

Życiorys

Syn Arona. Miał wykształcenie podstawowe. Pracował w Warszawie jako parkieciarz. 1933 r. należał do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, za co odsiadywał kilkuletni wyrok. W 1939 nie walczył, w sowieckiej strefie okupacyjnej ponad trzy lata pracował w ogniwach partyjnego aparatu komunistycznego na Wołyniu. W 1943 skierowany został do Polskiego Batalionu Szturmowego, w którym przeszedł szkolenie jako radiotelegrafista. W 1944 zrzucono go na terytorium Polski wraz z sowiecką grupą dywersyjno-wywiadowczą, a następnie dołączono do oddziału Armii Ludowej dowodzonego przez Grzegorza Korczyńskiego vel Kilanowicza. Po wojnie był członkiem Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Był podpułkownikiem UB. Do pracy w WUBP w Gdańsku ściągnął Wołkowa najpawdopodobniej kierujący nim w tym czasie Grzegorz Korczyński. Od 28 września do 1 grudnia 1945 był p.o. kierownika Sekcji 2. Wydziału I WUBP w Gdańsku, od 1 grudnia 1945 do 1 stycznia 1946 pełnił funkcję naczelnika Wydziału I WUBP w Gdańsku, od 1 stycznia 1946 do 31 lipca lub 2 sierpnia 1947 naczelnika Wydziału III WUBP w Gdańsku. Od 5 lutego 1951 do 28 lutego 1952 był naczelnikiem Wydziału III WUBP w Lublinie, od 15 sierpnia 1955 do 14 lipca 1956 zastępcą szefa, a od 15 lipca 1956 do 15 marca 1957 szefem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie.

W 1946 kierował zwalczaniem 5 Brygady Wileńskiej Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki" na Pomorzu. W lecie 1946 r., starając się dotrzeć do majora „Łupaszki”, planował on np.: „Podebrać drugą kandydaturę na werbunek przypuszczalnie Sidorukową (żonę lekarza 5. Brygady z tzw. okresu białostockiego), od której przedtem odebrać dziecko. Jeżeli Sidorukowa nie zgodzi się na to, posadzić ją i zrealizować kontakt w Gdańsku przy ul. Robotniczej 21 m. 1”. W 1947 r., już po ostatecznym wygaśnięciu „pomorskiej epopei wileńskiej”, stał on za niezrealizowanym na szczęście pomysłem zamordowania żołnierzy 5 Brygady Wileńskiej sprzeciwiających się ujawnieniu.

W 1946 nadzorował brutalne śledztwo nad "Inką" - Danutą Siedzikówną.

6 października 1951 Wołkow dowodził w Zbereżach n. Bugiem, pow. Włodawa 800-osobową obławą UB i KBW przeciwko podporucznikowi Edwardowi Taraszkiewiczowi "Żelaznemu" i jego trzem ostatnim żołnierzom z obwodu Włodawa Inspektoratu Chełm AK-DSZ-WiN. Zginęli w walce: Edward Taraszkiewicz „Żelazny” i Stanisław Torbicz „Kazik”. Dwóch pozostałych partyzantów ujęto, w procesie skazano na śmierć i w 1953 r. stracono. W czasie akcji w Zbereżach Wołkow osobiście zabił rodziców jednego z partyzantów, Natalię i Teodora Kaszczuków, w których domu ukrywali się partyzanci.

W 1957 Wołkow został zwolniony z pracy w organach bezpieczeństwa ze względu na trudności w pisaniu i czytaniu. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[1].

Odznaczenia

Bibliografia

  • Aparat bezpieczeństwa w województwie gdańskim w latach 1945-1990, Instytut Pamięci Narodowej, Gdańsk 2010.

Linki zewnętrzne