Carlo Buonaparte: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
ToBot (dyskusja | edycje)
m WP:CHECK - eliminacja błędu #2 (znacznik nowej linii)
drobne techniczne
Linia 26: Linia 26:
W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez [[Pasquale Paoli]] ([[1768]]) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do [[Anglia|Anglii]] w roku [[1769]], lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego [[gubernator]]a ''Marboeufa'' i został mianowany radcą królewskim, [[asesor]]em w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej.
W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez [[Pasquale Paoli]] ([[1768]]) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do [[Anglia|Anglii]] w roku [[1769]], lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego [[gubernator]]a ''Marboeufa'' i został mianowany radcą królewskim, [[asesor]]em w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej.


We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.[[1778]] odwożąc synów [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] i [[Józef Bonaparte|Józefa]] do instytutu w [[Autun]] oraz w [[1783]], jadąc z dziećmi [[Lucjan Bonaparte|Lucjanem]] i [[Eliza Bonaparte|Elizą]] do szkół w [[Saint-Cyr]]. Za trzecim razem pojechał w listopadzie [[1784]] na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na [[rak (choroba)|raka]] żołądka.
We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.[[1778]] odwożąc synów [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] i [[Józef Bonaparte|Józefa]] do instytutu w [[Autun]] oraz w [[1783]], jadąc z dziećmi [[Lucjan Bonaparte|Lucjanem]] i [[Eliza Bonaparte|Elizą]] do szkół w [[Saint-Cyr]]. Za trzecim razem pojechał w listopadzie [[1784]] na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na [[rak żołądka|raka żołądka]].


Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. [[1800]] do [[Saint-Leu]]. W roku [[1851]] przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio ([[1861]]) złożone tam obok małżonki.
Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. [[1800]] do [[Saint-Leu]]. W roku [[1851]] przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio ([[1861]]) złożone tam obok małżonki.

Wersja z 16:31, 4 lut 2015

Karol Maria Buonaparte
ilustracja
Rodzina

Bonapartowie

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1746
Ajaccio

Data i miejsce śmierci

24 lutego 1785
Montpellier

Ojciec

Józef Maria Buonaparte

Matka

Maria Anna Saverii de Pallavicino

Dzieci

Józef Bonaparte, Napoleon I,
Ludwik Bonaparte,
Lucjan Bonaparte,
Hieronim Bonaparte,
Eliza Bonaparte,
Karolina Bonaparte

Karol Maria Buonaparte, wł. Carlo Maria Buonaparte, fr. Charles-Marie Bonaparte (ur. 29 marca 1746 w Ajaccio, zm. 24 lutego 1785 w Montpellier). Był ojcem trzynaściorga dzieci, w tym: Józefa Bonapartego - krótkotrwałego króla Neapolu, późniejszego króla Hiszpanii, Napoleona I - Cesarza Francuzów, Ludwika - krótkotrwałego króla Holandii, Lucjana, Hieronima, Elizy i Karoliny . Był dziadkiem Napoleona II i Napoleona III.

Młodość

Karol Maria był synem Józefa Marii i Marii Anny Saverii de Pallavicino pochodzących z drobnej szlachty korsykańskiej. W roku 1760 został osierocony przez ojca i wychowaniem chłopca zajął się brat dziadka, archidiakon Luciano Buonaparte, który wysłał go na studia prawnicze do Rzymu i Pizy, gdzie Karol uzyskał doktorat. W wieku lat 18 Karol Maria powrócił na Korsykę i zawarł związek małżeński z (prawdopodobnie, istnieje rozbieżność dat) czternastoletnią Letycją Ramolino. Małżonkowie doczekali się trzynastu potomków, z których ośmioro dożyło wieku dorosłego.

Powstanie na Korsyce

W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez Pasquale Paoli (1768) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do Anglii w roku 1769, lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego gubernatora Marboeufa i został mianowany radcą królewskim, asesorem w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej.

We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.1778 odwożąc synów Napoleona i Józefa do instytutu w Autun oraz w 1783, jadąc z dziećmi Lucjanem i Elizą do szkół w Saint-Cyr. Za trzecim razem pojechał w listopadzie 1784 na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na raka żołądka.

Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. 1800 do Saint-Leu. W roku 1851 przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio (1861) złożone tam obok małżonki.

Dalsza rodzina

Siostra Karola Marii - Isabella Maria Buonaparte, poślubiła korsykańskiego szlachcica Ludwika Antoniego Ornano. Syn tej pary - hrabia Filip-Antoni d'Ornano, został później marszałkiem Francji i drugim mężem Marii Walewskiej.

Bibliografia

  • Biographie Générale, 1- 48, Paris 1866

Szablon:Władca-Bonaparte