Carlo Buonaparte: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m WP:CHECK - eliminacja błędu #2 (znacznik nowej linii) |
drobne techniczne |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez [[Pasquale Paoli]] ([[1768]]) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do [[Anglia|Anglii]] w roku [[1769]], lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego [[gubernator]]a ''Marboeufa'' i został mianowany radcą królewskim, [[asesor]]em w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej. |
W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez [[Pasquale Paoli]] ([[1768]]) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do [[Anglia|Anglii]] w roku [[1769]], lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego [[gubernator]]a ''Marboeufa'' i został mianowany radcą królewskim, [[asesor]]em w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej. |
||
We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.[[1778]] odwożąc synów [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] i [[Józef Bonaparte|Józefa]] do instytutu w [[Autun]] oraz w [[1783]], jadąc z dziećmi [[Lucjan Bonaparte|Lucjanem]] i [[Eliza Bonaparte|Elizą]] do szkół w [[Saint-Cyr]]. Za trzecim razem pojechał w listopadzie [[1784]] na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na [[rak |
We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.[[1778]] odwożąc synów [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] i [[Józef Bonaparte|Józefa]] do instytutu w [[Autun]] oraz w [[1783]], jadąc z dziećmi [[Lucjan Bonaparte|Lucjanem]] i [[Eliza Bonaparte|Elizą]] do szkół w [[Saint-Cyr]]. Za trzecim razem pojechał w listopadzie [[1784]] na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na [[rak żołądka|raka żołądka]]. |
||
Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. [[1800]] do [[Saint-Leu]]. W roku [[1851]] przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio ([[1861]]) złożone tam obok małżonki. |
Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. [[1800]] do [[Saint-Leu]]. W roku [[1851]] przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio ([[1861]]) złożone tam obok małżonki. |
Wersja z 16:31, 4 lut 2015
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec |
Józef Maria Buonaparte |
Matka |
Maria Anna Saverii de Pallavicino |
Dzieci |
Józef Bonaparte, Napoleon I, |
Karol Maria Buonaparte, wł. Carlo Maria Buonaparte, fr. Charles-Marie Bonaparte (ur. 29 marca 1746 w Ajaccio, zm. 24 lutego 1785 w Montpellier). Był ojcem trzynaściorga dzieci, w tym: Józefa Bonapartego - krótkotrwałego króla Neapolu, późniejszego króla Hiszpanii, Napoleona I - Cesarza Francuzów, Ludwika - krótkotrwałego króla Holandii, Lucjana, Hieronima, Elizy i Karoliny . Był dziadkiem Napoleona II i Napoleona III.
Młodość
Karol Maria był synem Józefa Marii i Marii Anny Saverii de Pallavicino pochodzących z drobnej szlachty korsykańskiej. W roku 1760 został osierocony przez ojca i wychowaniem chłopca zajął się brat dziadka, archidiakon Luciano Buonaparte, który wysłał go na studia prawnicze do Rzymu i Pizy, gdzie Karol uzyskał doktorat. W wieku lat 18 Karol Maria powrócił na Korsykę i zawarł związek małżeński z (prawdopodobnie, istnieje rozbieżność dat) czternastoletnią Letycją Ramolino. Małżonkowie doczekali się trzynastu potomków, z których ośmioro dożyło wieku dorosłego.
Powstanie na Korsyce
W czasie powstania o niepodległość Korsyki kierowanego przez Pasquale Paoli (1768) małżonkowie Buonaparte stali po stronie powstańców, ale nie udali się wraz z nim na wygnanie do Anglii w roku 1769, lecz pozostali na Korsyce i przyłączyli się do partii profrancuskiej. Karol Maria zdobył przychylność francuskiego gubernatora Marboeufa i został mianowany radcą królewskim, asesorem w sądzie w Ajaccio i otrzymał potwierdzenie szlachectwa, co mu umożliwiło umieszczenie części dzieci w ekskluzywnych zakładach wychowawczych we Francji, finansowanych ze szkatuły królewskiej.
We Francji był tylko trzy razy w życiu: w r.1778 odwożąc synów Napoleona i Józefa do instytutu w Autun oraz w 1783, jadąc z dziećmi Lucjanem i Elizą do szkół w Saint-Cyr. Za trzecim razem pojechał w listopadzie 1784 na proces do Montpellier, gdzie zmarł w lutym 1785 na raka żołądka.
Pochowany został w Montpellier, syn Lucjan przeniósł zwłoki około r. 1800 do Saint-Leu. W roku 1851 przeniesione zostały do Ajaccio, zaś po wybudowaniu przez Napoleona III Kaplicy Cesarskiej przy katedrze w Ajaccio (1861) złożone tam obok małżonki.
Dalsza rodzina
Siostra Karola Marii - Isabella Maria Buonaparte, poślubiła korsykańskiego szlachcica Ludwika Antoniego Ornano. Syn tej pary - hrabia Filip-Antoni d'Ornano, został później marszałkiem Francji i drugim mężem Marii Walewskiej.
Bibliografia
- Biographie Générale, 1- 48, Paris 1866