Autokefaliczny Prawosławny Kościół Albanii: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Usunięcie odwołania do pliku Orthodoxe_Kathedrale_Tirana.jpg, ponieważ użytkownik INeverCry skasował go z Commons
m →‎Zwierzchnicy Kościoła: drobne redakcyjne
Linia 61: Linia 61:


== Zwierzchnicy Kościoła ==
== Zwierzchnicy Kościoła ==
* 1929-1936: [[Vissarion Xhuvani]]
* 1929-1936: [[Wissarion (Xhuvani)]]
* 1937-1949: [[Krzysztof (Kissi)]]
* 1937-1949: [[Krzysztof (Kissi)]]
* 1949-1966: [[Paisjusz (Vodica)]]
* 1949-1966: [[Paisjusz (Vodica)]]
* 1966-1973: [[Damian (Kokoneshi)]]
* 1966-1973: [[Damian (Kokoneshi)]]
* 1973-1992: ''vacat''
* 1973-1992: ''vacat''
* od 1992: [[Anastazy (arcybiskup Tirany i całej Albanii)|Anastasios Jannulatos]]
* od 1992: [[Anastazy (arcybiskup Tirany i całej Albanii)|Anastazy (Jannulatos)]]


== Święty Synod ==
== Święty Synod ==

Wersja z 23:29, 18 mar 2015

{{{nazwa}}}
ilustracja
Państwo

 Albania

Siedziba

Tirana

Data powołania

1922 – ogłoszenie autokefalii
1937 – uznanie autokefalii

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Cerkiew prawosławna

Sobór

Zmartwychwstania Pańskiego

Arcybiskup

Anastasios

Dane statystyczne
Liczba wiernych

ok. 700 000

Liczba kapłanów

135

Liczba diecezji

4

Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Strona internetowa

Albański Kościół Prawosławny, oficjalnie Autokefaliczny Prawosławny Kościół Albanii (alb. Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë) — autokefaliczny kościół prawosławny, działający na terytorium Albanii.

Siedziby albańskich biskupów prawosławnych

Historia

Pierwsze gminy chrześcijańskie na obszarze dzisiejszej Albanii powstały w III w. W wyniku wielkiej schizmy wschodniej linia podziału chrześcijaństwa przecięła terytorium Albanii. W północnej części kraju dominowali wyznawcy katolicyzmu, a w południowej – prawosławia. Wyznawcy prawosławia w Albanii do 1767 podlegali Arcybiskupstwu Ochrydzkiemu, a po jego likwidacji trafili pod bezpośrednie zwierzchnictwo Konstantynopola.

Do 1922 Kościół prawosławny na obszarze dzisiejszej Albanii był zdominowany przez duchownych greckich. W 1908 albańscy wyznawcy prawosławia, mieszkający w Bostonie, jako pierwsi podjęli działania na rzecz niezależności od działającego w USA kościoła greckiego. Na czele Albańskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Ameryce stanął Fan Noli. 22 marca 1908 Fan Noli odprawił po raz pierwszy liturgię w języku albańskim w Knights of Honour Hall w Bostonie.

12 września 1922 na synodzie w Beracie albańscy duchowni i świeccy podjęli samowolnie decyzję o proklamowaniu autokefalii Kościoła prawosławnego w Albanii. 21 listopada 1923 został wyświęcony na metropolitę Durres i stanął na czele Kościoła. Święty Synod Kościoła ukonstytuował się w 1929, a na jego czele stanął Vissarion Xhuvani. Decyzje synodu berackiego nie zostały uznane przez Konstantynopol ani przez inne kościoły autokefaliczne. Dopiero w 1937 po kilkunastu latach starań, Patriarcha Ekumeniczny Konstantynopola zgodził się podnieść Kościół prawosławny w Albanii do rangi autokefalicznego.

Po zakończeniu II wojny światowej Kościół prawosławny znalazł się w sytuacji uprzywilejowanej względem innych wyznań. Sprzyjały temu kontakty i znajomości hierarchii duchownej z kierownictwem albańskiej partii komunistycznej. Status Kościoła określono na mocy ustawy z 1950[1]. Sytuacja uległa radykalnej zmianie w latach 60. W 1967 Albania stała się państwem ateistycznym, co oznaczało likwidację wszystkich działających w tym kraju struktur religijnych. Większość duchownych znalazła się w więzieniach i obozach pracy, część podjęła pracę w kołchozach. W 1973 zmarł ostatni żyjący biskup albański, Damian (Kokoneshi). Zniszczono także większość działających cerkwi, a zabrane z nich ikony trafiły do muzeów.

Odradzający się w 1991 Albański Kościół Prawosławny nie mógł zachować pełnej autokefalii z uwagi na brak osób, które zgodnie z prawem kanonicznym mogłyby pokierować wspólnotą. W tej sytuacji inicjatywę przejął Patriarcha Ekumeniczny, który skierował do Albanii duchownego greckiego Anastasiosa Jannulatosa, który zajął się odbudową struktur kościelnych. Działania Anastasiosa, aby odtworzyć struktury kościelne przy pomocy duchownych greckich, były blokowane przez władze albańskie do 1997. Po rewolucji piramidowej przywrócono trzech duchownych na wakujące stanowiska metropolitów (Beratu, Korczy i Gjirokastry). W 1998 uformował się Święty Synod, w skład którego weszli abp Anastasios, metropolita diecezji berackiej Ignati, metropolita diecezji korczańskiej Joani, biskup Apollonii Kozmai oraz sekretarz generalny Synodu, protoprezbiter Jani Trebicka.

Od 1992 Kościół dysponuje seminarium w Durrës, kształcącym duchownych pracujących w Albanii, a także dwiema szkołami średnimi (Gjirokaster i Sukth). Wspólnota wydaje miesięcznik „Ngjallja” (Zmartwychwstanie).

W 2012 zakończono odbudowę zniszczonej w czasach komunistycznych głównej katedry Kościoła – soboru Zmartwychwstania Pańskiego w Tiranie, a 1 czerwca 2014 dokonano panprawosławnego (z udziałem 8 zwierzchników autokefalicznych Cerkwi, w tym metropolity Sawy) poświęcenia świątyni[2].

Zwierzchnicy Kościoła

Święty Synod

  • Arcybiskup Tirany, Durres i całej Albanii, przewodniczący Synodu – abp Anastasios Jannulatos (od 1992)
  • Metropolita Beratu, Vlory, Kaniny i Myzeqe – bp Ignatios (Giannakos) Triantis (od 1996)
  • Metropolita Korczy – bp Joan (Fatmir) Pelushi (od 1998)
  • Metropolita Gjirokastry – bp Demetrios Dikbasanis (od 2006)
  • Tytularny biskup Apollonii – bp Nikolla Hyka (od 2006)
  • Tytularny biskup Krui – bp Andon Merdani (od 2006)
  • Tytularny biskup Amantii – bp Nathanail Stergiou (od 2012)
  • Tytularny biskup Ballsh – bp Asti Bakallbashi (od 2012)

Galeria

Bibliografia

  • Tadeusz Czekalski: Zarys dziejów chrześcijaństwa albańskiego w latach 1912-1996. Kraków: 1996. ISBN 83-85527-40-0.
  • Robert Elsie: A Dictionary od Albanian Religion, Mythology, and Folk Culture. New York: 2001, s. 196-200. ISBN 0-8147-2214-8.