Więziennictwo: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Krytyka resocjalizacyjnej roli więzienia: usunięcie zbędnego powtórzenia
→‎System więzienny w Polsce: Poprawiona błędna składnia pierwszego zdania (i usunięty zdublowany odsyłacz).
Linia 22: Linia 22:
== System więzienny w Polsce ==
== System więzienny w Polsce ==
{{osobny artykuł|Zakład karny}}
{{osobny artykuł|Zakład karny}}
W polskim systemie penitencjarnym jest 87 oraz 34 oddziały zewnętrzne [[zakład karny|zakładów karnych]] różnego typu i ok. 83 tys. miejsc więziennych. [[Osadzony]]ch jest ok. 81 tys., a oczekujących na osadzenie 30 tys. W polskich [[zakład karny|więzieniach]] jest więc przestrzegane prawo minimum 3 m² w celi na osadzonego. (dane z grudnia 2011 r.).
W polskim systemie penitencjarnym jest 87 zakłady karne oraz 34 oddziały zewnętrzne zakładów karnych różnego typu, na które łącznie przypada około 83 tys. miejsc więziennych. [[Osadzony]]ch jest ok. 81 tys., a oczekujących na osadzenie 30 tys. W polskich [[zakład karny|więzieniach]] jest więc przestrzegane prawo minimum 3 m² w celi na osadzonego. (dane z grudnia 2011 r.).


Rocznie [[zakład karny|zakłady karne]] w Polsce opuszcza około 90 tys. osób średnio w miesiącu 7650 a przyjmowane jest około 7400 skazanych. Problemem są [[narkomania|narkomani]], którzy na leczenie w specjalnym zakładzie muszą czekać nawet 2 lata.
Rocznie [[zakład karny|zakłady karne]] w Polsce opuszcza około 90 tys. osób średnio w miesiącu 7650 a przyjmowane jest około 7400 skazanych. Problemem są [[narkomania|narkomani]], którzy na leczenie w specjalnym zakładzie muszą czekać nawet 2 lata.

Wersja z 01:54, 25 mar 2015

Więzienie we Wrocławiu przy ul.Kleczkowskiej, widok od ul.Reymonta

Więziennictwo – termin używany na określenie:

Współczesne ustawodawstwa często zamiast nazwy więzienie używają nazwy zakład karny, a zamiast nazwy więziennictwo – system penitencjarny.

Resocjalizacja

Współczesne systemy penitencjarne państw demokratycznych przywiązują dużą wagę – przynajmniej w sferze ustaleń formalnych i kodeksowych – do resocjalizacji skazanych; znalazło to swoje odbicie m.in. w polskim kodeksie karnym wykonawczym z 1997 r. (nowelizacja w 2003 r.), na podstawie którego odbywa się wykonywanie orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym karnym i w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. W praktyce jednak jest znacznie gorzej, od wielu lat większość polskich zakładów karnych jest przeludnionych i nie spełnia wielu spośród norm, przestrzeganych w innych państwach Europy, zwłaszcza Zachodniej.

Krytyka resocjalizacyjnej roli więzienia

Thomas Mathiesen twierdzi, że więzienie nigdy jednak rzeczywistej zdolności resocjalizacyjnej nie miało, a jego funkcją ukrytą jest represjonowanie najniższych warstw społecznych (Prison on Trial).

Michel Foucault był zdania (Nadzorować i karać), że więzienie powstało jako jeden z najważniejszych instrumentów nowoczesności i państwa nowoczesnego, mający na celu stworzenie społeczeństwa uregulowanego, pracującego systematycznie, w sposób uporządkowany, o wyznaczonych godzinach i w wyznaczonych miejscach, przewidywalnego, możliwego do opanowania przez władzę i porządek społeczny. Jego zdaniem więzienie miało na celu przymusić jednostki oporne do takiej pracy i zarazem znaleźć ludzi, którzy by wykonywali pracę, której z własnej woli nikt nie chce wykonywać, niezależnie od stawki, ze względu na morderczy wysiłek fizyczny, jaki się z nią wiązał (np. w kamieniołomach).

Donald Clemmer (The Prison Community, New York 1940) twierdzi, że więzienie dokonuje procesu prisonization, czyli włączenia w specyficzną kulturę więzienną.

Lloyd W. McCorkle i Richard Korn (Resocialisation within walls, „Annals of American Academy of Political and Social Science” 1954) opisali mechanizm, w jaki proces sądowy jest przez sądzonych odbierany jako seria rytuałów wykluczenia; znalazłszy się w gronie tak samo wykluczonych, stają się częścią kultury polegającej na odrzucaniu tych, którzy ich odrzucili, czyli reszty społeczeństwa.

Zygmunt Bauman, podejmując te wątki, twierdzi (Globalizacja, Warszawa 2000), że kultura więzienna posiada zdolność reprodukcji, która jest zdolnością każdej kultury. Widzi w tym jeden z najważniejszych czynników wzrostu przestępczości, gdyż – jak podkreśla (np. Europa, 2005) – przestępczość zaczęła naprawdę wzrastać dopiero jakiś czas po zaostrzeniu polityki karnej i po rozpętaniu „poczucia”, że ona wzrosła przez państwa Zachodu. Proces ten nazywa Bauman „kryminalizacją biedy”, sposobem sprawowania władzy przez współczesne społeczeństwa nad najniższymi klasami społecznymi, w sytuacji, kiedy nie ma dla nich pracy i żadnego pomysłu na ich zagospodarowanie. Ludzie, którzy już zostali inkulturowani przez kulturę więzienną, po wyjściu na wolność reprodukują ją w świecie zewnętrznym. Uważa, że sytuacja jest dramatyczna, gdyż (jak pokazują dane ONZ) na całym świecie mamy do czynienia z lawinowym wzrostem wydawanych wyroków pozbawienia wolności.

System więzienny w Polsce

 Osobny artykuł: Zakład karny.

W polskim systemie penitencjarnym jest 87 zakłady karne oraz 34 oddziały zewnętrzne zakładów karnych różnego typu, na które łącznie przypada około 83 tys. miejsc więziennych. Osadzonych jest ok. 81 tys., a oczekujących na osadzenie 30 tys. W polskich więzieniach jest więc przestrzegane prawo minimum 3 m² w celi na osadzonego. (dane z grudnia 2011 r.).

Rocznie zakłady karne w Polsce opuszcza około 90 tys. osób średnio w miesiącu 7650 a przyjmowane jest około 7400 skazanych. Problemem są narkomani, którzy na leczenie w specjalnym zakładzie muszą czekać nawet 2 lata.

Oprócz kary pozbawienia wolności polskie ustawodawstwo przewiduje inne środki walki z przestępczością: karę ograniczenia wolności i dozór kuratora.

Zobacz też

Linki zewnętrzne


Szablon:Więziennictwo