Bastion: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, poprawa linków
poprawa linków
Linia 10: Linia 10:
Występują w twierdzach na planie [[trójkąt]]a, [[romb]]oidu lub [[pięciokąt|pięcioboku]] o otwartej podstawie. Dwa najbardziej wysunięte boki tworzyły narożnik zwany ''[[węgieł|węgłem]]''. Boki stykały się pod kątem zawartym zwykle pomiędzy 60° a 120°. Bastiony połączone były [[kurtyna (fortyfikacja)|kurtynami]]. Część bastionu od strony nieprzyjaciela nazywano ''czołem'', boczne części ''[[Bark (fortyfikacja)|barkami]]'', a podstawę pięcioboku (od wewnętrznej strony twierdzy) ''[[Szyja (fortyfikacja)|szyją]]''.
Występują w twierdzach na planie [[trójkąt]]a, [[romb]]oidu lub [[pięciokąt|pięcioboku]] o otwartej podstawie. Dwa najbardziej wysunięte boki tworzyły narożnik zwany ''[[węgieł|węgłem]]''. Boki stykały się pod kątem zawartym zwykle pomiędzy 60° a 120°. Bastiony połączone były [[kurtyna (fortyfikacja)|kurtynami]]. Część bastionu od strony nieprzyjaciela nazywano ''czołem'', boczne części ''[[Bark (fortyfikacja)|barkami]]'', a podstawę pięcioboku (od wewnętrznej strony twierdzy) ''[[Szyja (fortyfikacja)|szyją]]''.


Geometrię bastionu wykreślano w taki sposób, aby z barków bastionu możliwy był ostrzał flankowy wzdłuż czół sąsiednich bastionów. Dzięki temu bastion wyeliminował wadę bastei, [[martwe pole|martwe pola]] – fragmenty terenu przy samym murze bastei, zasłonięte przez nią samą od ognia.
Geometrię bastionu wykreślano w taki sposób, aby z barków bastionu możliwy był ostrzał flankowy wzdłuż czół sąsiednich bastionów. Dzięki temu bastion wyeliminował wadę bastei, martwe pola – fragmenty terenu przy samym murze bastei, zasłonięte przez nią samą od ognia.


Fortyfikacje tego typu pojawiły się we [[Włochy|Włoszech]] w XVI wieku. W XVII wieku barki przy szyi bastionu zostały cofnięte, a ich czoło zostało zaokrąglone i umocnione (tzw. [[Ucho (fortyfikacja)|uchem]]). Bastiony nisko położone budowano jako pełne i zaopatrywano w [[nadszaniec]] (''kawalier''), co umożliwiało obserwację i ostrzał. Bastiony stanowiły główny punkt obrony całego wieloboku fortecznego. Na ich szczycie (na barkach) lub wewnątrz (w [[kazamata (architektura)|kazamatach]]) ustawiano działa, służące do ostrzału [[przedpole|przedpola]] oraz wzdłuż kurtyn i [[fosa|fos]].
Fortyfikacje tego typu pojawiły się we [[Włochy|Włoszech]] w XVI wieku. W XVII wieku barki przy szyi bastionu zostały cofnięte, a ich czoło zostało zaokrąglone i umocnione (tzw. [[Ucho (fortyfikacja)|uchem]]). Bastiony nisko położone budowano jako pełne i zaopatrywano w [[nadszaniec]] (''kawalier''), co umożliwiało obserwację i ostrzał. Bastiony stanowiły główny punkt obrony całego wieloboku fortecznego. Na ich szczycie (na barkach) lub wewnątrz (w [[kazamata (architektura)|kazamatach]]) ustawiano działa, służące do ostrzału [[przedpole|przedpola]] oraz wzdłuż kurtyn i [[fosa|fos]].

Wersja z 11:35, 27 wrz 2015

Obrona czół (4) i kurtyny (5) ogniem bocznym z barków (3).
Beluarda z 1560 roku w Rożnowie n. Dunajcem
Bastion Żubr w Gdańsku
Bastion św. Rocha na Jasnej Górze w Częstochowie

Bastion (także beluarda, belward lub bulwar) – w dawnych fortyfikacjach o narysie bastionowym podstawowy element umocnień wznoszony na załamaniach obwałowania twierdzy (na wysuniętych narożnikach). Wywodzi się z wcześniej stosowanych bastei. Bastiony jako element fortyfikacji były używane od połowy XVI do połowy XIX wieku.

Występują w twierdzach na planie trójkąta, romboidu lub pięcioboku o otwartej podstawie. Dwa najbardziej wysunięte boki tworzyły narożnik zwany węgłem. Boki stykały się pod kątem zawartym zwykle pomiędzy 60° a 120°. Bastiony połączone były kurtynami. Część bastionu od strony nieprzyjaciela nazywano czołem, boczne części barkami, a podstawę pięcioboku (od wewnętrznej strony twierdzy) szyją.

Geometrię bastionu wykreślano w taki sposób, aby z barków bastionu możliwy był ostrzał flankowy wzdłuż czół sąsiednich bastionów. Dzięki temu bastion wyeliminował wadę bastei, martwe pola – fragmenty terenu przy samym murze bastei, zasłonięte przez nią samą od ognia.

Fortyfikacje tego typu pojawiły się we Włoszech w XVI wieku. W XVII wieku barki przy szyi bastionu zostały cofnięte, a ich czoło zostało zaokrąglone i umocnione (tzw. uchem). Bastiony nisko położone budowano jako pełne i zaopatrywano w nadszaniec (kawalier), co umożliwiało obserwację i ostrzał. Bastiony stanowiły główny punkt obrony całego wieloboku fortecznego. Na ich szczycie (na barkach) lub wewnątrz (w kazamatach) ustawiano działa, służące do ostrzału przedpola oraz wzdłuż kurtyn i fos.

Zobacz też

Bibliografia